Bloggang.com : tanada-จัง : คู่กัน

คู่กัน

ผมไล่คุณออก..!!

คำนี้ยังก้องในสมองของฉัน น้ำตาอาบสองแก้มไปพร้อมๆกับการเก็บข้าวของในลิ้นชัก
คำปลอบโยนที่เพื่อนร่วมงานหยิบยื่นยิ่งทำให้น้ำตาของฉันพร่างพรู

'เจ้านายไม่มีเหตุผลเลย ที่จู่ๆก็ไล่เธอออก ฉันว่าน่าจะไปฟ้องกรมแรงงานนะ'
'ไม่หรอก ถ้าเขาไม่มีเหตุผลเขาคงไม่ทำอย่างนี้ ฉันอาจจะผิดจริงๆก็ได้'
'ก็แค่นัดลูกค้าผิดเวลา ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ'
'ฉันอาจทำให้เขาพลาดงานร้อยล้านอย่างที่เขาอ้างก็ได้'
'แล้วเธอจะทำยังไงต่อ'
'คงกลับไปอยู่บ้านสักพัก แล้วค่อยคิดอีกที'

*
*
*

ฉันทำงานกับคุณรินทร์มา 1 ปีในตำแหน่งเลขาฯ ใครๆต่างก็แปลกใจว่าทำไมฉันถึงอยู่ได้
เพราะเท่าที่ผ่านมาไม่มีใครทำงานกับคุณรินทร์ได้เกิน 3 เดือน
นิสัยเจ้าอารมณ์เหมือนผีเข้าผีออกที่ทำเอาปรับสภาพจิตใจกันไม่ค่อยทัน
อีกอย่างก็ความเจ้าชู้ของแกนั่นแหละที่ทำให้เมียจ้องแต่จะจับผิดพนักงาน
ทั้งที่แกเองก็ไม่เคยมีประวัติกินไก่วัด แกน่ะ ชอบออกไปกินนอกวัด
ไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่อง เมียแกก็เลยหึงไปทั่ว นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีใครทนอยู่ได้

ส่วนฉันที่อยู่ได้ คงเพราะฉันเป็นคนเงียบๆ ไม่แต่งเนื้อแต่งตัว
หน้าตาก็ขี้เหร่สุดแล้วล่ะในบรรดาเลขาฯที่เคยทำงานกับคุณรินทร์
เมียแกก็เลยไม่ค่อยมาสนใจอะไรมากมาย

ฉันจึงเป็นเลขาฯที่ไม่ต้องเดินตามเจ้านายก็ด้วยหน้าตาที่ไม่เข้าเกณฑ์นี่แหละ
แต่มาพักหลังๆที่แกต้องหิ้วฉันไปด้วยเพราะถึงคราวจำเป็น
แกไม่ค่อยละเอียดเรื่องเอกสาร มักทำหาย เลยพลาดไปหลายงาน

คุณรินทร์แกใจใหญ่ ทุกครั้งที่คุยงานเสร็จก็มักจะพาลูกค้าไปรับประทานอาหาร
ที่ประจำก็ร้านหรูแถวใจกลางเมือง ฉันเคยขอตัวกลับ แกดุเสียยกใหญ่
แกบอกว่า 'จนกว่าลูกค้ากลับถึงจะเสร็จงาน' ก็ต้องเลยตามเลยทุกครั้ง

แปลกตรงครั้งล่าสุดนี่แหละ ลูกค้ากลับกันหมดแล้ว แต่แกขอร้องให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนแก
ฉันเหรอจะกล้าขัด ผ่านไปสักพักแกก็เริ่มระบายความในใจให้ฉันฟัง
ทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัว ไวน์หมดไปสองขวดและมีทีท่าว่าจะสั่งเพิ่ม
ฉันจึงขอให้แกเลิกดื่มเพราะท่าทางแกเมามาก ส่วนฉันก็ชักเบื่อ

ฉันเลยอาสาขับรถไปส่งแกที่บ้าน

*
*
*

เพื่อนร่วมงานต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนฉันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว
คงถึงเวลาที่ต้องไปแล้วสินะ จะว่าไปฉันก็อยากเข้าไปชกหน้าคุณรินทร์ที่ไม่มีเหตุผล
ผิดพลาดแค่นิดเดียวถึงกับไล่ออก แต่คิดอีกที...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

*
*
*

'ไง ลดา คอนโดฯที่ผมซื้อให้ สบายไหม'
'สบายที่สุดเลยค่ะ เสร็จธุระแล้วรีบมานะ จะทำอะไรอร่อยๆให้ทาน'
'แล้วเจอกันครับ'

*
*
*

'วันนั้นผมแสดงได้เนียนหรือเปล่า ลดา'
'ยิ่งกว่าเนียนอีกค่ะ ใครๆต่างก็สงสารฉัน พวกพนักงานแอบว่าคุณเสียยกใหญ่'
'แต่คุณก็ใช่ย่อยนะ น้ำตาไหลเป็นทางเชียว'
'แหม ก็พอกันแหละค่ะ คุณรินทร์'

*
*
*

ฉันกับคุณรินทร์มีอะไรกันตั้งแต่แกเริ่มพาฉันออกไปด้วยนั่นแหละ
อย่างที่บอกแกเป็นคนเจ้าชู้ ส่วนฉันนะเหรอก็แอบชอบคุณรินทร์ตั้งแต่เริ่มมาทำงานแล้ว
แต่ก็ไม่เคยแสดงออก พอได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแกก็คงจะดูรู้

คุณรินทร์เคยบอกว่า ฉันน่ะไม่ได้สวยอย่างที่แกชอบแต่กลับมีเสน่ห์แฝงอยู่
เสน่ห์ที่ทำให้แกหลง ฉันก็ไม่รู้ว่าแกพูดจริงหรือเปล่า หลอกให้ฉันดีใจก็ไม่แน่
แต่ก็นะ จะต้องไปสนใจอะไรในเมื่อฉันได้ครอบครองคนที่ฉันชอบแม้จะไม่ใช่ทั้งหมด

ก่อนหน้าที่เราต้องมาแสดงละครตบตาเมียแกและพวกพนักงานน่ะ
เริ่มมีข่าวซุบซิบเรื่องฉันกับคุณรินทร์ เราก็เลยคิดกันว่าจะทำยังไง
แกเองก็ไม่อยากเสียภาพพจน์และมีปัญหากับเมีย
ส่วนฉันก็ไม่อยากให้เมียแกมาเล่นงานและรำคาญเสียงนกเสียงกาเต็มทน

ฉันไม่ได้คิดถึงความยั่งยืนของฉันกับคุณรินทร์หรอก นิสัยแกน่ะฉันรู้ดี
แต่มันก็ยุติธรรมดีนี่ เพราะแกอยากได้ตัวฉัน ส่วนฉันชอบแก ก็มีความสุขดี

*
*
*

'คุณรินทร์ขา วันนี้เรามีนัดกันนะคะ'
'ผมไม่ลืมหรอกจ้ะ เสร็จธุระแล้วผมจะรีบไปหา ลดาเตรียมเอกสารเรียบร้อยแล้วใช่ไหม'
'ค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อย'

อีกไม่กี่ชั่วโมงบ้านราคา 10 ล้านก็จะกลายเป็นชื่อฉัน
แกคงหลงฉันจริงๆ ขนาดซื้อคอนโดฯให้ แถมวันนี้จะโอนบ้านที่แกซื้อไว้ให้เป็นชื่อฉันอีก
แล้วนี่ จะปฏิเสธกันลงได้ยังไง ก็ต้องเลยตามเลย หึหึ

*
*
*
อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ หญิงร้ายมันก็ต้องคู่กับชายเลว มิใช่หรือ?

14-07-07

Create Date : 14 กรกฎาคม 2550

Last Update : 14 กรกฎาคม 2550 17:02:21 น.

2 comments

Counter : 665 Pageviews.

เพลงประกอบไม่เข้ากะเนื้อเรื่องเท่าไหร่ ว่าแต่เขียนเองเหรอฮฺ เดี๋ยวมารออ่านตอนต่อไป

โดย: อ๊ะอู๋

วันที่: 14 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:39:11 น.

เรื่องแต่ง..ใช่ไหม..เข้ามาทักทาย..

โดย: กาบชมพู

วันที่: 14 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:43:14 น.