ฉันเองก็คิดถึงแกมากมายยิ่งได้อ่านที่แกอ้างถึงวีรกรรมยามสาวของพวกเราแล้วยิ่งคิดถึง เรื่องราวของพวกเรามันมากมายจริงๆฉันขอยกเรื่องความดีของแกก่อน แกจำได้ไหมแกชวนฉันเข้าไปชมรมพุทธศาสนาเพื่อไปเป็นดีเจ ฮ่าๆๆ ขำว่ะ ฉันว่าแกคงไม่ได้คิดอะไรมากมายแกคงชอบกิจกรรมช่วยเหลือสังคม ทำอะไรเทือกนี้ แกเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว 

แต่ฉันเองฉันชอบเปิดเพลงเลือกเพลงให้คนฟังมากกว่า แต่ก็ได้อานิสงส์นิดหน่อยตรงที่ได้แทรกนิทานธรรมะไปด้วยแต่เรื่องแซวอาจารย์หนุ่มๆ วาจาท่าทางก๋ากั่นของพวกเราเนี่ย กรรมคงสนองแกไปแล้วแต่ก็อาจเป็นนิมิตรหมายที่ดีนะหม่าว เพราะช่วงที่เราแอบแซวอาจารย์เราก็ไม่เคยขาดเรียนเลย กลายเป็นความเพียร เพียรแบบไปนั่งมองอาจารย์ไม่เคยขาดเรียนสักชั่วโมงแกอาจจะได้ประโยชน์จากจุดนี้คือนักเรียนเข้าคลาสเยอะมากเนื่องจากอาจารย์เปรี้ยวจนเข็ดฟัน ดีแล้วแกโดนแซว โดนมองเยอะๆ หัวใจจะได้เต้นแรงๆเลือดสูบฉีดดีออก โอ้ว .....

เรื่องที่แกบอกว่าต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบมันเป็นความจริงของชีวิตเลยนะแก ฉันว่าคงจะต้องเป็นคนที่มีบุญมากถึงจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบคนเราเกิดมามีกรรมเป็นเครื่องกำหนดชีวิต และที่สำคัญเกิดมาชดใช้กรรมเป็นหลักดังนั้นยอมรับความจริงกันเถอะว่าเราคงต้องทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ แหละแกที่พล่ามบ่นมาก็คือเรื่องการประกอบอาชีพทำมาหากินนี่แหละ

ฉันอิจฉาแกนะ ได้เดินตามความฝันเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองรัก อยู่ในบรรยากาศสายลม สายหมอก อากาศดีไม่มีความวุ่นวายหรือมีก็อาจน้อยไม่เทียบเท่ากับเมืองหลวงของประเทศได้อยู่กับชาวบ้านที่มีจิตใจไม่คิดร้าย ไม่แก่งแย่งชิงดี มีน้ำใจไมตรีอยากจะบรรยายมากกว่านี้แต่ยิ่งเขียนก็ยิ่งสงสารตัวเอง แต่ฉันกำลังจะบอกว่าถึงแม้ว่าฉันจะได้ทำงานที่ตัวเองไม่ได้อยากจะทำแต่มันก็ทำเงินให้อย่างที่แกว่า ทำให้ฉันได้มีเงินหล่อเลี้ยงชีวิตไปได้ซึ่งข้อนี้ก็ต้องยอมรับว่าจริง ซึ่งงานที่ทำมันแตกต่างจากแกมากมาย เพราะวันๆฉันต้องสู้รบกับเอกสาร สู้รบกับเวลา สู้รบกับจริตคน ซึ่งอย่างหลังนี้เล่นเอากิน“ลูกท้อ” แทบทุกวัน เพราะยิ่งทำงานกับคนหลายคน ปัญหาที่ตามมายิ่งร้อยแปดพันเก้าไม่มีเวลาไหนเลยที่ใจจะได้อยู่เฉยๆ หายใจคนเดียวเงียบๆ สัมผัสอารมณ์นิ่งๆ ไหนจะตอนกินข้าวกลางวันต้องเข้าคิว แก่งแย่งซื้อของกัน บางทีก็ต้องฝากเขาซื้อข้าวกลางวันเพราะว่าทำงานไม่ทันกินคำทำงานคำ ระบบย่อยอาหารของฉันคงปกติดีนะแกว่าไหม แล้วแกคิดดูว่ากินแล้วก็นั่งทำงานก้นใหญ่ประหนึ่งกะละมังกับอาการไมเกรนของฉันคงรับประกันได้ว่าสุขภาพของฉันคงจะเยี่ยมเป็นโบนัสพิเศษอีกประการที่ได้รับ

แต่คงเป็นบุญของฉันนะแกที่ฉันค้นพบทางออก(เล่นเอาครึ่งชีวิตเลยนะกว่าจะค้นพบทางออกเนี่ย) ฉันค้นพบโอเอซิส-ที่พักใจของฉันเมื่อประมาณสองเดือนที่แล้วฉันค้นพบสถานที่หนึ่ง ไม่ใช่วัดไม่เชิงเป็นสถานปฏิบัติธรรม แต่เป็นที่แถวชานเมือง (ใกล้บ้านฉันมากๆ)ที่สร้างไว้เพื่อเป็นสถานที่สัปปายะ 

คือเป็นสถานที่อยู่แล้วเกิดความสบายใจเหมาะกับการปฏิบัติธรรม สถานที่นี้เป็นเหมือนบ้านคนแต่ก็กว้างพอสมควรด้านล่างจะมีห้องไว้แสดงธรรม ห้องแสดงนิทรรศการ ด้านบนเป็นห้องสมุดมีศาลาแสดงธรรมอยู่ใกล้ๆ และมีสถานที่ไว้เดินจงกลมซึ่งเขาไม่ได้แสดงเจตจำนงว่าสอนปฏิบัติสายไหนๆแต่เขาจะเน้นรวบรวมแนวคิดของการทำกรรมฐานทุกๆ แบบไว้แต่ละอาทิตย์ก็จะมีการนิมนต์พระอาจารย์ต่างๆ มาเทศน์ ซึ่งบางครั้งก็เป็นฆราวาสนี่แหละมาบรรยายธรรม

ฉันรู้สึกเลยว่า นี่แหละคือโอเอซิสของฉัน เพราะมันใกล้บ้านมาก 

ขับรถ 5นาทีถึงแล้วก็ไม่ได้เป็นสถานที่ที่เน้นสอนวิปัสสนาอย่างเดียว ใครอยากจะทำอะไรก็ทำไม่มีใครเดินมาเรี่ยไร หรือเดินมาชักชวนให้เข้าสังกัดบางวันฉันนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดที่นี่ ก็จะมีคนเดินเข้ามาอ่านหนังสือหรือนั่งสมาธิเงียบๆคนเดียว

แกคงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าสาวชาวกรุงก็แอบอิจฉาตาร้อนสาวอันดามันอย่างแก ฉันทำอย่างแกไม่ได้แต่ฉันก็ต้องหาทางออก เรียกว่าหาทางรอดตายในเมืองแห่งแสงสีนี้ให้ได้ ไม่ใช่ว่าไม่ชินชีวิตแบบนี้นะแต่ทุกอย่างมันออกแนวเลวร้ายขึ้นทุกวัน ทำใจให้ชินไม่ได้เลย สงสารลูกหลานเรานะอนาคตสังคมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ บางทีฉันก็ไฟแรงนะ อยากจะเปลี่ยนแนวออฟฟิตบ้างอยากให้คนรุ่นใหม่ได้เข้าถึงธรรมะบ้าง ตอนนี้ก็หาแกนนำได้ 2-3 คนพยายามหาทางให้คนในออฟฟิตสนใจเรื่องนี้มากขึ้น เพื่อผ่อนความคิดอีโก้หนักๆของคนส่วนใหญ่ให้เบาลง ทำอะไรเพื่อสังคม ตอบแทนแผ่นดินบ้าง อย่างน้อยก็เริ่มๆจากเรื่องใกล้ตัวก่อน คนใกล้ตัวก่อนก็ยังดีใช่ไหม

คิดถึงแกจัง แกจะขึ้นมาเร็วๆ 

รักนะ แม่สาวอันดามัน