อยากทำให้ลูกสาวสุดที่รักจ้า

อีกไม่่กี่วันก็จะเป็นวันที่สำคัญที่สุดของลูกวันหนึ่ง
ของพ่อกับแม่ด้วย ดีใจก็ดีใจ จะว่าเห่อ ก็ยอมรับ
ยี่สิบกว่าปี ก็นานอยู่นะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง ยังจำได้ดี
เหมือนเพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน...
จากเด็กหญิงตัวน้อยๆ กลายมาเป็นบัณฑิตตัวโตๆ
ที่พ่อกับแม่ภูมิใจ แต่ก็ยังไม่วางใจนัก ก็เพราะว่า....
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น(ที่จะใช้ชีวิตอย่างแท้จริง) จนกว่า..
ลูกจะมีงานการ อาชีพที่สุจริต หาเลี้ยงตัวเองได้
โดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด เมื่อนั้นแหละที่แม่ถึงจะมั่นใจได้
ว่าลูกเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ซึ่งพร้อมจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว
ถึงจะหมดห่วง แต่พ่อกับแม่ก็จะยัง เฝ้าคอยดูอยู่ห่างๆ
เตรียมพร้อมทั้งกายและใจ ที่จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ
ไม่ว่ายามสุข หรืว่ายามทุกข์ ขอเพียงให้ลูกนึกถึง




ตอนท้องไม่ต้องบอกว่า พ่อกับแม่ดีใจแค่ไหน พ่อถึงกับไปหาซื้อหนังสือคู่มือเลี้ยงลูกมาให้แม่ เพื่อจะได้หาข้อมูลเตรียมพร้อมสำหรับการดูแลตัวเองแล้วก็ลูก เพราะเราเป็นครอบครัวเดี่ยวที่อยู่ห่างไกลปู่,ย่า,ตา,ยาย จำได้ว่าราคาหนังสือแพงมาก (เท่ากับค่าแรงแม่ทำงานสาม-สี่วัน)

ลูกคลอดออกมาหน้าตาจิ้มลิ้ม น่ารักน่าชังเป็นที่สุด


ลูกเป็นเด็กเลี้ยงง่าย(มากๆ) แล้วก็อารมณ์ดี

ตอนสามขวบพ่อกับแม่พาลูกไปโรงเรียนครั้งแรก คงจะเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กทั่วไป แรกๆลูกร้องไห้ตลอด แต่ไม่กี่วันก็เข้าที่เข้าทาง
แรกๆครูชอบให้ลูกทำกิจกรรม ตอนหลังลูกเลยชอบไปโดยปริยาย ลูกไม่ได้เรียนเก่งมากมาย แต่ชอบทำกิจกรรมมาก แม้จะเหนื่อย แต่ข้อดีก็มีเยอะ เนื่องจากกิจกรรมแต่ละอย่างต้องมีการฝึกซ้อม มันทำให้ลูกแม่มีความอดทน มีระเบียบวินัย แล้วก็มีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้น นอกจากนั้นยังเป็นการฝึกฝนเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นด้วย
แต่ละงานลูกต้องตื่นขึ้นมาเตรียมตัวแต่เช้า ดูแล้วลูกคงจะชอบแล้วก็เต็มใจ ก็เลยไม่งอแง


ลูกเต้นเพลงประกอบละครเรื่องมนต์รักลูกทุ่ง ชุดนี้เต้นอยู่สามงาน งานวันเด็กที่สถานีรถไฟ,ที่โรงเรียน แล้วก็งานเลี้ยงส่งพี่ที่โรงเรียนตอนกลางคืนด้วย

ตอนนี้อวบขึ้นเยอะ แต่ก็ยังมีกิจกรรมอยู่ดีน่ะแหละ

อตนหลังพอน้องเข้าอนุบาล ลูกก็มีหน้าที่ดูแลน้องเพิ่มขึ้นมาด้วย แต่ก็ทำกิจกรรมเหมือนเดิม


พอจบป.6 ลูกขอให้พาไปสอบเข้าโรงเรียนประจำที่เน้นสอนวิทยาศาสตร์ เพราะลูกชอบ พ่อกับแม่ต้องทำใจมากมาย เพราะโรงเรียนอยู่ไกลเหมือนกัน แถมลูกต้องอยู่ประจำอีก คิดว่าถ้าลูกอยู่ไม่ได้ก็จะไม่บังคับ(เพราะคิดถึงลูกอยู่แล้ว) แต่ลูกอยู่ได้ตั้งแต่ม.1-ม.6เลย ที่นั่นลูกก็ทำกิจกรรมอีกหลายอย่าง เป็นหัวหน้าตอน เป็นประธานหอฯ เป็นคณะกรรมการนักเรียน เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลลของโรงเรียน ซึ่งลูกบอกว่า"ทำให้ลูกได้ไปเห็นอะไรหลายๆอย่าง โดยที่ไม่ต้องเสียเงินเลย เวลาไปแข่งกีฬาต่างจังหวัด เขาจะพาเที่ยวด้วย"


กับอาจารย์อ้วน ครูหอฯ ผู้ซึ่งเข้าอกเข้าใจเด็กไกลบ้าน ดีเหลือเกิน
ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ลูกก็เล่นบาสฯตั้งแต่ปี1-ปี.3(อาศัยเที่ยวฟรีอีกหรือปล่าวไม่รู้?) ไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่ขอให้ได้มีส่วนร่วม ก็คงเป็นประสบการณ์ดีๆที่ลูกได้
ตอนเรียน พ่อกับแม่รู้ว่ามันยากลำบากสำหรับลูก ลูกเรียนหนัก ต้องรับผิดชอบตัวเองมากๆ ช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง บางครั้งลูกท้อแท้เวลาเจอเรื่องยากลำบาก ก็ได้แต่ปลอบโยนให้กำลังใจกัน ลูกอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ปี1-ปี4 เหตุผลเพราะลูกบอกว่าค่าหอฯถูกดี แล้วก็น่าจะปลอดภัยกว่า
จนวันนี้วันที่ลูกเรียนจบ แถมมีเงินเก็บอีกจำนวนหนึ่ง มันทำให้เรารู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นกับตัวเราเองทั้งนั้น ความมานะพยายาม รวมทั้งความอดทน จะทำให้เราประสบความสำเร็จในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ ขอบอกอีกครั้งว่า ภูมิใจในตัวลูกมากๆเลยนะจ๊ะ

Create Date : 31 กรกฎาคม 2556 Last Update : 31 กรกฎาคม 2556 13:33:29 น. Counter : 1844 Pageviews.		5 comments
Share Tweet