“วานิล” “วานิลอยู่รึปล่าว!!” นินนะผู้โด่งดังเดินทางมาถึงประตูรั้วหน้าคฤหาสน์หลังงามที่วานิลกล่าวอ้างว่าเป็นบ้านของตน พวกเธอตะโกนเรียกชื่อคนที่เชิญมาพลางสอดส่ายสายตาดูความเคลื่อนไหว เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างสูงโปร่งก็ตรงเข้ามาไขกุญแจ แกร๊ก แกร๊ก คลิ๊ก! ครืดดด.... ประตูเหล็กดัดสีน้ำเงินทองแบบมีล้อเลื่อนค่อยๆ เปิดกว้างเผยให้เห็นชายชราเสื้อผ้ามอซอคนหนึ่ง “เอ้า มายังไงกันล่ะ”  กานต์เงยหน้ามองเจ้าของเสียงและจำได้ทันทีว่าเบื้องหน้านี้คือคนเลี้ยงวัวที่เธอเคยพบ เด็กหญิงยกมือไหว้แบบถอนสายบัวแล้วชี้นิ้วไปทางที่จากมา “พวกหนูเดินมาจากอพาร์ทเม้นท์สีฟ้าทางนู้นค่ะ” กานต์ตอบ ทางด้านวานิลซึ่งอยู่ชั้นสองตอนที่เพื่อนๆ เรียกหา หลังจากวิ่งไปบอกคุณแม่กับคุณยายที่ห้องครัวแล้วจึงรีบบึ่งมาที่หน้าประตู “ทุกคน!! สวัสดีค่ะ”  วานิลร้องลั่นเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน “คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว” เธอยิ้มแบบโล่งอก แขกตัวน้อยขอโทษขอโพยกันยกใหญ่เพราะสมาชิกบางคนตื่นสายทำให้เลยเวลานัดมาหลายชั่วโมง วานิลหัวเราะร่าไม่ถือเป็นปัญหา เธอนำทางทุกคนไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนในสวนดอกไม้และขอตัวเข้าไปยกของว่างจากในครัว วานิลหายไปเพียงสามนาทีก็กลับมาพร้อมถาดใบโต เธอก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเพราะต้องประคองแก้วที่ยกมาอย่างระมัดระวัง ในระหว่างนั้น บรรดาคนดังกำลังถูกห้อมล้อมและสอบประวัติด้วยความสนใจ “พวกหนูชื่ออะไรกันบ้างจ๊ะ” “บ้านอยู่ที่ไหน” “พ่อแม่ทำงานอะไร” “มีพี่น้องมั้ย” “อยู่ห้องเดียวกันกับหนูนินรึ” กลุ่มนินนะตอบคำถามที่ประดังเข้ามาดั่งพายุ พวกเธอหัวเราะแห้งๆ อยู่ในใจ เพราะแทนที่จะได้ล้วงความจริงจากเป้าหมายกลับต้องเล่าเรื่องมากมายให้ครอบครัวของอีกฝ่ายฟัง หลานสาวเจ้าของบ้านจัดชุดแก้วน้ำหวานพร้อมด้วยคุ้กกี้น่าทานจำนวนห้าชุดบนโต๊ะ เธอชวนเพื่อนๆ ให้ลองรับประทานและได้รับคำชื่นชมว่า “อร่อยมาก” จากทุกคน เหล่าผู้สูงวัยทยอยกลับเข้าบ้านเพื่อปล่อยให้เด็กๆ อิ่มหนำสำราญกับคุ้กกี้แสนอร่อยอย่างผ่อนคลาย ประธานกลุ่มนินนะจึงได้จังหวะสอบถามเรื่องคุณปู่ยามของวานิล “ตกลงปู่เธอไม่ได้เป็นยามจริงๆ ใช่มั้ย?” กิ่งถามตามตรงซึ่งวานิลยังคงยืนยันคำตอบตามเดิม “คุณปู่เป็นครูจ้ะ แต่ว่าเกษียณอายุราชการนานแล้ว” “ส่วนคอกของเจ้านวล....วัวของคุณปู่น่ะ” “เคยอยู่ตรงมุมนู้น แต่ตอนนี้อยู่ที่นาของคุณป้าเพราะมันตัวโตแล้ว” เมื่อวานิลเล่าเรื่องสัตว์เลี้ยงของคุณปู่ กานต์ก็ร้องอ๋อออกมาทันใด “นั่นสินะ! ใครจะใส่สูทออกไปเลี้ยงวัวจูงควายกัน” รองประธานพูดติดตลกประชดความคิดน้อยของตน หลังจากกิ่งเปิดประเด็นและกานต์คลายสงสัย จึงเป็นหน้าที่ของมนกับมิ้นท์ที่จะสอบถามความจริงเกี่ยวกับเรียงความเมื่อหกปีก่อน “ทำไมถึงเขียนแบบนั้นล่ะ?” มนยิงคำถามในขณะที่นางจินดายกของว่างมาเติมพอดี “เพราะแม่เองจ้ะ” ทุกสายตาหันขวับไปทางคุณแม่ที่จู่ๆ ก็โผล่มาเพื่อจะบอกว่า....  เรียงความเป็นเรื่องจริง!! !??!? !?! ########## เงื่อนงำเรื่อง ‘วานิลหลานยาม’ ที่ยาวนานถึงหกปีกำลังจะถูกเปิดเผย โปรดติดตามตอนต่อไป ซึ่งยังไม่ใช่ตอนสุดท้าย ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ   Create Date : 09 สิงหาคม 2563 3 comments Last Update : 9 สิงหาคม 2563 23:05:26 น. Counter : 509 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณกะว่าก๋า, คุณหอมกร

ดูแล้วเรื่องราวพลิกล็อกแบบ 360 องศาเลยนะครับคุณซ่อน 4 สาวมีอึ้งเลยงานนี้ 555   โดย: กะว่าก๋า 9 สิงหาคม 2563 23:30:06 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 10 สิงหาคม 2563 7:12:05 น.

สมาชิกหมายเลข 5545933 Literature Blog ดู Blog   โดย: หอมกร 12 สิงหาคม 2563 11:24:59 น.