รึเราเอง...ที่คิดมากไป 2

เข้าสู่เดือนที่ 2 ของการอยู่ร่วมกะลูกติดสามี

ไม่เคยคิดเลยว่า...ถึงวันหนึ่ง เราจะเป็นบ้า...เกือบๆๆจะเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายขนาดนี้ ทั้งๆที่เคยเข้ากันได้ดีมากกะลูกติดสามี (คลุกคลีกะเด็กตั้งแต่ก่อนแต่งงาน 1 ปี ตอนนี้แต่งงานเกือบ 2 ปีแล้ว) คิดแล้วก็งงกะจิตใจตัวเอง.....ทั้งๆๆที่เป็นคนรักเด็ก ตอนอยู่รพ.คนไข้เด็กติดตรึม แล้วจู่ๆทำไมถึงได้รู้สึกเบื่อ รำคาญ ลูกติดสามีวัย 6 ขวบตอนนี้น่ะ รึว่า......เพราะเรากำลังจะมีลูกของเราเอง (ตั้งครรภ์ 34 สัปดาห์แล้วจ้า....ตื่นเต้นๆๆๆ)

2-3 วันที่ผ่านมานี้ สภาพจิตใจเราดีขึ้นเยอะ หลังจากผ่านช่วงเวลาที่เราคิดว่าแย่มากๆๆๆ ถึงขนาดกล้าออกปากขอเลิกกะสามี (she กล้ามาก...แบบลูกคนเดียวชั้นเลี้ยงได้ ) เพราะเราสงสารลูกในท้อง เราร้องไห้เกือบทุกคืน ตั้งแต่เรารับลูกติดแฟนมาอยู่ด้วยกัน เพียงพอเด็กค่อนข้างดื้อ (เงียบ) ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย
เราพยายามฝึกๆๆๆ แต่ก็ล้มเหลว ไม่ว่าจะเรื่องอะไร สารพัดเรื่อง ติดพ่อมากๆๆ พ่อเดินไปไหนต้องเดินตามไปด้วยตลอด กินข้าวหกเลอะเทอะ กินทิ้งกินขว้าง รื้อเข้าของที่เราสะสมไว้บ้าง ของขายในร้าน(ยา)ก็แอบเอาไปแกะแล้วเอาของแถมมาเล่นบ้าง ของเล่น ของใช้ที่เราซื้อให้ก็ทำลาย ทำหายหมด เปิดเทอมแค่ 1 เดือน ของที่หายไป ก็มีกระเป๋าหนังสือ พวกเครื่องเขียน อะไรอีกหลายอย่าง(กระดุมเสื้อขาดบ้าง ถุงเท้าขาดบ้าง ร้องเท้าก็ขาดแล้ว คิดแล้วปวดหัวมากๆๆๆ ของดีๆๆทั้งนั้นนะที่ซื้อให้อ่ะ) ถามอะไรก็ตอบว่า ....ไม่รู้ๆๆๆ...อย่างเดียว เราถามว่า วันนี้ที่โรงเรียนคุณครูสอนอะไรบ้าง ก็ตอบ...ไม่รู้...ตอนนี้เด็กอยู่อนุบาล 3 แล้ว แต่ยังเขียน ก-ฮ ไม่ได้ คือไม่รู้อะไรเลย เรากลัวว่าเด็กจะเรียนไม่ทันเพื่อน เราเลยนั่งเขียน ก-ฮ ให้เด็กเขียนตาม แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะเด็กไม่ได้สนใจมันเลย พยายามอยู่ 2 วันเลยท้อ...ยังคิดเลยว่า ตอนน้องๆๆเราเรียนระดับนี้ โรงเรียนเดียวกัน ทำไมๆๆๆๆ มันต่างกันมากเลย ตอนนั้น แค่อนุบาล 2 น้องเราเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว กลับมาจากโรงเรียนก็มีการบ้านให้ทำ มีอะไรๆๆๆมาเล่าให้ฟังตลอด แต่พอลูกสามี การบ้านเนี๊ยะยังไม่เคยเห็น แถมเราพยายามฝึกที่บ้านก็ไม่สนใจอีก ถามอะไรก็ไม่รู้ๆๆๆๆ ปิดปากเงียบ

จนตอนนี้ อ่อนใจแล้ว ตกลงกะสามีว่า เราจะไม่ยุ่งแล้วกัน ขอผ่านช่วงนี้ไปก่อน สงสารลูกในท้องมากๆๆๆ ขอดูแลตัวเองและลูกก่อนแล้วกัน ส่วนลูกสามี ก็ตามใจสามีแล้วกัน เราเหนื่อยแล้ว เด็กโดนตามใจมาตลอดตั้งแต่อยู่กะแม่สามี หลังจากนี้เป็นยังไงก็อยู่ที่สามีแล้วหละ เดี๋ยวคลอดลูกเมื่อไหร่ เราค่อยเลี้ยงลูกเราเองดีกว่า เวลาได้คุยกะแม่กะน้า ก็สบายใจขึ้น เค้าบอกอย่าไปคาดหวังกะเด็กมาก ยังไงเค้าก็ไม่ใช่ลูกเรา แล้วเค้าก็รู้ว่าเราไม่ใช่แม่เค้า เค้าเรียกเราว่า ...น้า...มาตั้งแต่เด็ก และเราก็ไม่ได้คาดหวังว่า เคาจะเรียกเราว่าแม่ด้วย เรายอมรับนะ ยังไงๆๆๆเราก็รักลูกแท้ๆๆๆของเรามากกว่า ถ้าเราให้เค้าเรียกแม่ รับรองเด็กรู้สึกแย่แน่นอน ถ้าเค้าเห็นและรู้สึกว่าเรารักน้องมากกว่าเค้า ถึงแม่จริงๆๆแล้ว ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าจะให้เค้าเรียกเราว่า...แม่...แต่พอมาเจอปัญหาแบบนี้เราทำใจลำบาก เรารู้สึกยังไงไม่รู้ดิ เวลามีคนบอกเราว่า ลูกเรา(ลูกติดสามี) ดื้อมากๆๆๆ ดื้อที่สุดในกลุ่มเลย สอนให้อ่านหนังสือก็ไม่อ่าน ซนลูกเดียว พอเราพูดสอน เค้าก็ไม่ฟัง ทำไม่รู้ไม่ชี้ บอกตรงๆว่า เรารับไม่ได้อ่ะ เพราะเราโตมาในครอบครัวที่ว่านอนสอนง่าย ไม่มีใครดื้อขนาดนี้ ทั้งๆที่แม่ก็ไม่มีเวลาจะมาสั่งสอนเรากะร้องเท่าไหร่ พ่อก็เสียตั้งแต่น้องเล็กๆแต่ทุกคนก็เป็นเด็กดี สนใจเรียนมากๆๆๆ จนเดียวนี้ ใกล้จบปริญญากันหมดแล้ว

2-3 วันมานี้เราก็เลยเลี่ยงที่จะเจอลูกสามี ดีหน่อยที่ตอนนี้แยกเด็กไปนอนอีกห้องแล้ว แต่ตอนเช้าๆๆ วันหยุด เค้าจะชอบมาเปิดประตูห้องเข้า-ออกๆๆจนไม่เป็นอันนอน (บอกแล้วก็ไม่ฟัง) เราเลยต้องล็อกประตู ให้เค้าเล่นๆๆคนเดียวไปก่อน เวลากินข้าว ก็ให้กินพร้อมสามี ส่วนเรากินพร้อมแม่ กลับจากโรงเรียน สามีก็ไปส่งบ้าน เราเลยไม่ค่อยได้เจอหน้าเด็กตรงๆเท่าไหร่ ก็เลยสบายใจขึ้นอ่ะ


ไม่รู้ว่าทำผิดหรือถูก....แต่รู้ว่า...ตอนนี้ขอเลือกสุขภาพจิตของตัวเองและลูกในท้องก่อนแล้วกัน ส่วนใครจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลแล้วกัน

Create Date : 07 มิถุนายน 2552		5 comments
Last Update : 7 มิถุนายน 2552 22:44:34 น.
Counter : 1019 Pageviews.
Share Tweet