วันที่ 21 ธันวา วันนี้จะสิ้นโลกจริงฤา

บอกตรง ๆเลยว่าผมแทบจะไม่รู้ที่มาที่ไปของข่าวนี้เอาเสียเลย   แสดงว่าไม่รู้เลยหรือที่สื่อเขาประโคมกันทั้งทางสื่อสายตา และสื่อหู  รู้ทำไม่จะไม่เห็น  ทำไมจะไม่ได้ยิน เพียงแต่ไม่สนใจ  ไม่สนใจเอามาก ๆ  และคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

แต่ถ้าถามว่าวันที่ 21 ธันวาคม  เมื่อ 60 ปีก่อน  ผมรู้ไหมว่ามันมีความสำคัญต่อชีวิตผมอย่างไร  ผมรู้ครับ  ตามผมมา ผมจะเล่าให้ฟัง 

21 ธันวาคม  2495   ฤดูหนาว  ฤดูเก็บเกี่ยวข้าวของชาวนา ที่ลงทุนลงแรงมาเป็นเวลากว่า 5 เดือน ถึงเวลา ที่จะชื่นใจได้เห็นผลผลิตจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง

เวลาประมาณ 17.00 น. หญิงหนึ่ง ในวัยยี่สิบต้น ๆ ในชุดชาวนา ใส่ผ้านุ่ง ถุงเท้า เสื้อดำแขนยาว โพกหัวคลุมหน้า เดินเข้าบ้านมาด้วยท่าทางที่ระโหยโรงแรง  เธอเพิ่งกลับจากการไปช่วยเพื่อนบ้านหาบข้าวจากทุ่งนา เพื่อไปเก็บยังยุ้ง ซึ่งหน้าที่นี้จะเป็นหน้าที่ของผู้หญิง  ส่วนผู้ชายจะทำหน้าที่นวดหรือที่เรียกว่าตีข้าว คือการจับมัดข้าวฟาดเพื่อให้เมล็ดข้าวหลุดจากรวง

1 หาบต่อการเดินตามระยะทางที่แล้วแต่ว่าจากที่นวดข้าวไปถึงยุ้งฉาง  หาบแล้วหาบเล่า เป็นอย่างนี้
ทุกวัน  ตามประเพณีการลงแขกในสมัยก่อน  ไม่มีการจ้าง  ไม่มีเงินจ้าง  มีเงินจ้างก็ไม่มีคนรับจ้าง
ทุกบ้านจะวนเพื่อไปช่วยกันอย่างนี้เป็นเวลานับเดือน

อย่างที่บอก  หาบแล้วหาบเล่า  เมื่อมาถึงบ้านแทบจะไม่ต้องทำอะไรแล้ว  ยังดีที่กลับถึงบ้านมีแม่ ซึ่งทำกับข้าวกับปลารอไว้แล้ว  ภาระส่วนนี้จึงตัดไป

ความเมื่อยล้า  อ่อนแรงทำให้เธอต้องรีบอาบน้ำเพื่อชำระเหงื่อไคล  ความสกปรกต่าง ๆ ออกจากร่างกาย  น้ำจากบ่อของเดือนธันวาคม ช่วงหัวค่ำซึ่งเป็นช่วงที่หนาวมาก ๆ  เมื่อ 60 ปีก่อน  ลองนึกภาพเอาเองก็แล้วกันว่าโหดร้ายแค่ไหน

กินข้าวเสร็จ  เธอเข้านอนทันทีโดยไม่รอสามีแล้วว่าจะมาถึงบ้านเมื่อไหร่ ปกติผู้ชายจะถึงบ้านช้ากว่าอยู่แล้ว  เนื่องจากต้องอยู่ทำจนเสร็จ  บางทีเข้าไป ถึงสองทุ่ม สามทุ่ม  พรุ่งนี้เช้า ตีห้าต้องรีบไปอีก

ความเมื่อยล้า  ความหนาวเหน็บ  ทำให้เธอหลับลงอย่างง่ายดาย  แต่ก่อนที่เธอจะหลับ  เชื่อไหมว่า
เธอจะต้องลูบคลำท้องของเธอซึ่งข้างในมีของรัก ของหวง อยู่ในนั้น อย่างแน่นอน จนกระทั่งหลับไป
ผมเชื่ออย่างนั้นครับ

ผมเกิดที่ก้นครัว  อาศัยอยู่ในก้นครัว  ขอฝากอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไว้ที่ก้นครัว  ตามหัวข้อบล๊อค ที่ผม
ตั้งไว้นานแล้ว  แต่ไม่รู้จะเอาอะไรเขียนลงไป  ผมขออนุญาตพื้นที่ตรงนี้ก็แล้วกัน "คำที่พร่ำรำพัน  บรรยายความ" 

มันคงแค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น  วันที่ผมรู้ว่า วันที่ 21  ธันวาคม   มันมีความสำคัญต่อชีวิตผมอย่างไร
คงต่อวันพรุ่งนี้ละครับ  22  ธันวาคม  มันจะยิ่งสำคัญกว่าวันที่ 21 หรือไม่


22  ธันวาคม 2495  ความเหลือเชื่อที่อยู่หนือความเหลือเชื่อ

ดึกสงัดท่ามกลางความหนาวเหน็บ  ขึ้นวันใหม่ผ่านไปแล้ว 3 ชั่วโมง เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ  จากประสบการณ์ที่เคยมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อปีกลาย  เธอรีบปลุกคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ  ให้ตื่นทันที  แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นท่ามกลางความมือสลัวที่ได้อาศัยแสงสว่างได้แค่ตะเกียงน้ำมันก๊าด  ดวงเล็ก เปลวไฟสีแดง ๆ

หมอตำแย ถูกตามตัวอย่างด่วน  โชคดีที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันและไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก ทั้งบ้านมีผู้ใหญ่ อยู่สามคน  หนึ่งคนนอนเจ็บร้องครางอยู่  อีกหนึ่งคนก็เฝ้าเป็นห่วงเป็นใยลูกสาวของตัวเอง
ส่วนอีกคนสาละวนทุกอย่าง  ทั้งในใจก็ยังห่วงใยเมียที่นอนเจ็บท้องอยู่  และอีกหนึ่งชีวิตที่จะออกมาชมโลกภายในไม่กี่นาที  จะปลอดภัยไหม  จะสมบูรณ์ไหม  พอมีหมอตำแยมาเพิ่มอีก 1 คน  ทำให้สถานการณ์คลี่คลายลงเยอะ

ที่ผมบอกว่า ความเหลือเชื่อที่อยู่หนือความเหลือเชื่อ  ไม่น่าจะเป็นคำกล่าวที่เกินจริง  เมื่อวานนี้เอง
สองชีวิต  ยังร่วมระกำลำบากหาบข้าวจากทุ่งนาเพื่อมาเก็บไว้ในยุ้งฉางทั้งวัน  มันเหลือเชื่อหรือว่าอนาถ น่าจะพอ ๆ กัน 

สมัยก่อน  ไม่มีใครรู้กำหนดคลอดของตัวเองอย่างแท้จริง  ไม่มีบวกเจ็ด ลบเจ็ด  ไม่มีการบำรุง  ไม่มีการฝากท้อง   ความดิ้นรนต่อสู้ของชีวิต  ต้องทำงานจะเรียกว่านาทีสุดท้าย   ถ้าไม่ใช่หน้าเก็บเกี่ยว ที่ต้องไปช่วยทำงานหนักเหนื่อยขนาดนี้  อย่างที่ทางเหนือเขาเรียกว่า "เอาวัน -- ส้ายวัน"  ถ้าไปช่วยเขาก่อน เขาก็จะมาช่วยเราวันหลัง  ถ้าเขามาช่วยเราก่อนถึงตาเขา  เราก็ต้องไปช่วย  พอดีนี่เป็นหน้าเก็บเกี่ยว  ซึ่งมีการลงแขกกัน  ความจำเป็นจึงทำให้ภาพมันดูโหดร้ายทารุณเป็นอย่างมาก

เหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ คลี่คลายได้  ท่ามกลางความโล่งใจของทุก ๆ คน  เมื่อตีห้ากว่า ๆ  ชีวิตน้อย ๆ
เพิ่มขึ้นบนโลกอีก 1 คน  พร้อมเสียงโห่ร้องก้องขันเซ็งแซ่ของไก่ทั้งบ้านของตัวเองและบ้านข้าง ๆ

ก่อนสว่างเล็กน้อย  ร่างของทารกน้อยตัวแดง ๆ ถูกห่อหุ้มจากผ้านุ่งเก่า ๆ ที่ได้นำไปซัก ตากแห้งเป็นอย่างดี  มีผ้าห่มคลุมแน่นหนาไม่ให้ความหนาวเหน็บเข้าไปรังควานได้  นอนหลับตาพริ้มอยู่ในกระด้ง
ข้าง ๆ ผู้เป็นแม่ซึ่งนอนหลับตาแต่หัวใจไม่หลับ  เพราะเต็มไปด้วยความสุขใจ

ผมเล่าได้ค่อนข้างเห็นภาพ เหมือนกับอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตนเอง  ใช่แล้วครับผมอยู่ในเหตุการณ์นั้น
เมือ หกสิบปีก่อน  นับจากวันนั้นถึงวันนี่  22  ธันวาคม  2495  นับถึงวันนี้ 5 รอบ  60 ปี บริบูรณ์

เรื่องนี้ผมค่อนข้างจะเล่าได้เป็นตุเป็นตะก็เพราะว่า  เมื่อปี 2541  จำได้ว่าปีนั้นมีการแข่งขันกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ ที่กรุงเทพ ฯ  ซึ่งประเทศไทยเป็นเจ้าภาพ  ส่วนราชการที่ผมทำงานอยู่ เขาหยุดให้ดูกีฬา  ถ้าจำไม่ผิด 12 วัน  ซึ่งเป็น 12 วันที่มีความภาคภูมิใจมาก  เพราะผมได้มีโอกาส ไปอยู่  ไปรับใช้ ไปนอนคุยกัน  ไปฟังเขาเล่าเรื่องความหลังต่าง ๆ ที่โรงพยาบาล ตลอด  12 วัน  และในปีถัดมา  2542  หญิงที่สุดแสนประเสริฐคนนั้น ก็จากพวกเราไปอย่างชั่วนิจนิรันดร

ซึ่งพี่น้องทั้งหมด  มีผมคนเดียวที่ออกบ้านไปทำงานต่างถิ่น ต่างที่   โอกาสรับใช้  ปรนนิบัติ  อย่างใกล้ชิดไม่มีครั้งไหนจะเหมะเท่าครั้งนี้  ผมประกาศให้พี่น้องทุกคนทราบว่า ห้ามทุกคนมายุ่งตลอดเวลาที่หยุดนี้  ผมรับผิดชอบเอง  ที่ผมพูดอย่างนี้  เพราะพี่น้องทุกคนที่อยู่ใกล้ได้ทำหน้าที่อย่างดี
นี้มากันตลอด  ให้พวกเขาได้พักผ่อนเต็มที่  ผมจะทำหน้าที่นี้เอง จึงทำให้มีเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย มาบันทึกเก็บไว้  เป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิต

ขอบคุณที่อ่าน  ผมต้องการบันทึกแต่ไม่มีที่ไหนจะให้ผมบันทึกเก็บไว้ได้ดีกว่านี้  ไม่ต้องการการโปรโมทตัวเอง  บล๊อคนี้ผมมีหลาย ๆ อย่างที่บันทึกไว้บ้างแล้ว  ก็เลยขอเอาเรื่องส่วนตัวมาเพิ่มไว้นิดหน่อยก็แล้วกัน

แววหล่อแต่เล็ก ๆ

Create Date : 21 ธันวาคม 2555 Last Update : 22 ธันวาคม 2555 21:36:33 น. Counter : 2161 Pageviews.		15 comments
Share Tweet