BlogGang.com : : พี่เฮฮา : ลู ก แ ม ว ตั ว ที่ สี่ . . .

ลู ก แ ม ว ตั ว ที่ สี่ . . .

คุณแม่เป็นคนชอบเลี้ยงสัตว์ นั่นเลยทำให้ท่านเป็นคนอารมณ์ดี
ผมเลยเติบโตมากับบ้านที่เต็มไปด้วยแมวเกือบ 20 ตัว นก ปลา ไก่
และสัตว์อะไรต่อมิอะไร ที่หลงเข้ามาในบ้าน คุณแม่เคยบอกผมว่า

“เค้าผ่านเข้ามาพึ่งบุญเรา เลี้ยงไปเถอะลูก วันหนึ่งเราจะได้มีคนเกื้อหนุน…”

ความเชื่อของผู้ใหญ่ ที่ทำให้เด็กๆฟังแล้วรู้สึกดี... สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ทุกครั้งที่แมวในบ้านออกลูก พวกเราพี่น้อง 3 คนจะดีใจ รีบแย่งกันเป็น
เจ้าของ และตั้งชื่อให้ลูกแมวเกิดใหม่ มีอยู่วันหนึ่ง “สามสี”
แมวที่มีอายุมากที่สุดในบ้าน อุ้มท้องโย แอบไปคลอดลูกออกมาได้ 4 ตัว
ที่ใต้บันได เรา 3 คนพี่น้อง คอยย่องลงไปดูอยู่บ่อยๆ แม้ว่าแม่จะคอยห้ามไว้…

“อย่าเพิ่งไปกวนมันสิลูก ให้มันพักผ่อน…”

ในที่สุดพี่ๆของผมเลือกลูกแมวสีสวยๆไปก่อน 2 ตัว เพราะใต้บันไดมืดมาก
จนผมไม่กล้าลงไปดู เหลือลูกแมวอีก 2 ตัว ซึ่งมีอยู่ตัวหนึ่ง คลอดออกมา
ตัวเล็กมาก ดูอ่อนแอ จนแม่คิดว่ามันคงจะไม่รอดแน่ๆ แม่ถามว่า
ผมจะเลือกตัวไหน ผมนิ่งไม่ตอบ… แม่มองผมอย่างพยายามเดาว่า
ในใจของผมคิดอะไรอยู่… สุดท้ายผมก็บอกแม่ว่า ขอเลือกตัวเล็ก
ที่ดูไม่ค่อยสบาย แม่ถามผมว่า

“ทำไมไม่เลือกอีกตัวละลูก สีสวยกว่าตั้งเยอะ แข็งแรงกว่าด้วย”

“เลือกตัวที่ไม่สบาย สงสารมัน อย่างน้อยถ้ามันตาย
มันจะได้มีความสุข ก่อนที่มันตายนะแม่นะ…”

ผมตอบแม่อย่างไม่เต็มน้ำเสียง เพราะในใจก็นึกอยากได้ตัวที่แข็งแรงกว่า
อยู่เหมือนกัน เพียงแต่ตัดใจเลือกไม่ได้ ผมเลยตั้งชื่อลูกแมวตัวที่ 4 ว่า
“มิ๊กกี้” ด้วยความที่มันตัวเล็กมาก เหมือนตัวการ์ตูนที่ผมชอบ

วันเวลาผ่านไป พี่ๆของผมมีความสุขกับลูกแมวของเค้าที่โตวันโตคืน
วิ่งซน และว่องไว ส่วนผมต้องคอยดูแลไอ้มิ๊กกี้ คอยให้กินข้าว กินน้ำ
และพยายามไม่ให้มันเดินซุ่มซ่าม ออกไปนอกถนน พี่ๆชอบเรียกมันว่า…

“ไอ้หนูผี” เพราะมันโตไม่ทันตัวอื่นๆเค้าเลย…

พอถูกล้อบ่อยๆเข้า ผมเลยต้องแอบพามันไปเล่นกับผมที่สวนหลังบ้าน
ตามลำพัง แม้ว่ามันจะชอบเดินขาเป๋ แต่มันก็ทำให้ผมหัวเราะได้ทุกครั้ง
ที่มันพยายามเดินเข้ามาหา ผมมีความสุขเวลาที่อยู่เล่นกับมัน ตาโตกลมใส

มองมาที่ผม เหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่าง…

ผมดูแลมันอยู่นานพอสมควร มันกลับเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ ผมพยายามให้
ข้าวให้น้ำมันเท่าที่ทำได้ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผม
ไม่อยากไปโรงเรียนเลย นึกถึงมัน แม้ในช่วงเวลาที่เล่นสนุกอยู่กับเพื่อนๆ
พอกลับมาถึงบ้าน เวลาดูทีวี ก็ต้องเอามันมานอนข้างๆ บนหมอนนุ่มๆ

มันชอบนอนมองหน้าผม กระดิกหางไปมา…

วันหนึ่ง คุณพ่อพาทุกคนไปเยี่ยมคุณย่าที่ต่างจังหวัด
พวกเราได้ไปเล่นน้ำทะเลสนุกมากๆ พอกลับมาถึงบ้าน
ก็ตัวดำปี๋ตามประสาเด็กๆ หลังจากได้คุยเล่นกับคุณป้าที่มาช่วยเฝ้าบ้าน
กันอย่างสนุกสนาน ผมก็นึกถึงไอ้มิ๊กกี้ขึ้นมาทันที ก็มัวแต่ไปเที่ยวซะเพลิน

แต่พยายามเรียกหาอย่างไร ก็ไม่เห็นมีแมวตัวเล็กขาเป๋เดินออกมา
เดินดูในที่ๆ มันควรจะอยู่ก็หาไม่เจอ สักพัก คุณป้าก็เดินมาบอกว่า

“เอ่อ… ไอ้แมวตัวเล็ก ที่เหมือนหนูผีนั่นหน่ะ มันตายแล้วนะ…”

ความรู้สึกสูญเสียพุ่งขึ้นมาจุแน่นที่หน้าอก ผมเสียใจมาก รู้สึกผิด
เหมือนว่าผมทิ้งมันไป… รู้สึกผิดว่า ถ้าผมอยู่กับมัน มันอาจจะยังไม่ตาย
ในความคิดของเด็กๆ ผมโกรธพ่อ แม่ ป้า และพี่ๆที่เคยชอบล้อเลียนมัน
ผมงอนอยู่นานเป็นอาทิตย์ๆ จนวันหนึ่ง ป้าก็เล่าให้ฟังว่า

ไอ้มิ๊กกี้ มันก็แปลกนะ เดินก็ไม่ค่อยจะไหว แต่ก่อนตาย
มันยังพยายามคลานขึ้นบนชั้นสอง ไปตายอยู่หน้าห้องของผม…

“สงสัย… มันอยากจะขึ้นไปบอกลาเราล่ะมั้ง…”

ทันทีที่ป้าพูดจบ ความรู้สึกโกรธ เสียใจ ที่เคยมี ก็จางหายไป
ความรู้สึกถึงความสุข ความสบายใจเริ่มก่อตัวขึ้น
เหมือนมีลมเย็นพัดผ่านผมไปอย่างเบาบาง

ผมนึกถึงภาพของมิ๊กกี้ ท่าเดินเป๋ๆ ตาโตกลมใส ที่เคยจ้องมองมา
แล้วผมไม่เคยเข้าใจ ว่ามันพยายามจะบอกอะไร
ผมคิดว่าผมรู้แล้ว มันคงอยากจะบอกผมว่า….

“ขอบคุณที่ดูแลมันอย่างดีมาตลอดเวลา… มันก็มีความสุข… ขอบคุณ…”

วันนี้กำลังจะผ่านไปอีกวันแล้วครับ…

Create Date : 12 เมษายน 2551

Last Update : 12 เมษายน 2551 7:00:50 น.

9 comments

Counter : 646 Pageviews.

ความทรงจำดีดี
แม้ว่าจะมีความสูญเสียอยู่ด้วย
แต่เราจะระลึกถึงในมุมที่...
เราจะมีความสุขเมื่อคิดถึงได้นะคะ

วันนี้เพิ่งเริ่มต้นเอง
อย่าเพิ่งให้รีบผ่านสิคะ
ความสนุกกำลังรออยู่นี่นา

โดย: d__d (มัชชาร

) วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:7:26:54 น.

เสียใจด้วยนะคะ
น่าสงสารจัง

โดย: วังน้ำวน

วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:21:50:59 น.

แหะ แหะ ไม่ถูกกะแมว
ทะเลาะกะมันตอนเด็กๆ เลยสยองมาถึงปัจจุบัน
(แมวจริงๆนะ)

โดย: unsa

วันที่: 13 เมษายน 2551 เวลา:14:56:54 น.

อ่านแล้วรู้สึกแย่ + รู้สึกดี
เลี้ยงแล้วก้อรัก
ตัวเค้าเองก้อรักเรา
พอถึงวันที่เค้าต้องไป
ความรู้สึกที่เสียของรักมันจุกอกจิง ๆ
T_T

โดย: น.ส.เริงร่า (น.ส.เริงร่า

) วันที่: 14 เมษายน 2551 เวลา:18:06:24 น.

เสียใจด้วยนะคะ แต่ชีวิตคนเราทุกคนต้องผ่านสูญเสีย ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะใช้เวลามากมายเพียงไรในการทำใจ ของเรานะคะ 7 เดือนยังไม่ลืม โรคนี้จะหายขาดต้องได้แมวตัวใหม่คะ ตอนนี้ได้มาอีก 2 ตัว ดีขึ้นเยอะเลยคะ

โดย: sawkitty

วันที่: 22 เมษายน 2551 เวลา:19:53:41 น.

พี่เฮฮาก็แอบซึ้งเหมือนกันนะเนี๊ยะ

โดย: เพราะรักไม่สิ้นสูญ

วันที่: 27 เมษายน 2551 เวลา:17:23:01 น.

แมวที่บ้านรักกันมากเล่นกันทุกวัน ทั้งดม ทั้งหอม จูจุ๊บกันตลอด แล้ววันหนึ่งมันก้อไปคาบหนูมาวางไว้ให้บนที่นอนเลย ตอนที่ไปเจอนะ ยังใหม่ๆ อยู่เลย มีเลือดไหลเลอะที่นอนด้วย วันนั้นตกใจมาก แต่แม่บอกว่ามันคงอยากจะให้อะไรเราบ้าง ยังไงก้อขอบใจนะที่มีน้ำใจ (แต่ทีหลังไม่ต้องก้อได้จ๊ะ... แบบว่าเกรงใจ)

โดย: ป๋อมแป๋ม (Tea Garden

) วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:12:55:17 น.

อ่านแล้วซึ้ง...

โดย: ICnana

วันที่: 8 พฤษภาคม 2551 เวลา:8:02:44 น.

..เศร้า

โดย: หมูหยอง_w

วันที่: 9 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:41:39 น.