กฤษณ ทองนุ่ม ความรักของลูกผู้ชาย กับการรอคอยที่ไม่มีวันกลับมา

กฤษณ ทองนุ่ม 45 ปี เป็นคนสุโขทัย เป็นคนขยันซื่อสัตย์เขาทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลoดภัยโรงงานอะ หลั่ยรถยนต์แห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี เขาพบรักและตัดสินใจหอบข้่าวของไปเช่าห้องอยู่ด้วยกันกับแม่บ้่านโรงงานแห่ง นั้นแถวๆมีนบุรี เขาเป็นคนไม่กินเหล้่าไม่สูบบุหรี่เงินเดือนออกตัวเองเก็บไว้แค่ค่ากับข้าว วันละ80บาทนอกนั้นให้เมียเก็บหมด ชีวิตผกผันเปลี่ยนชีวิตเขาทั่งชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนั้น เขายังจำได้ดี ตราบทุกวันนี้ วันนั้นมีขโมย2คนปีนกำแพงเข้ามาเพื่อขโมยแบตเตอรี่รถยนต์พี่แกเห็นใน กล้องวงจรปิดเลยแอบคลานเข้่าไปใกล้ๆเพื่อดูขโมยปรากฎว่าเป็นพนักงานในโรงงาน นั่นเองเขา

จำได้ดีอย่างแม่นยำ เขาจึงแสดงตัวเข้าจับกุมขโมยอีกคนปีนกำแพงหนีได้ อีกคนโดนเขาล็อคกุญแจมือได้ เขารายงานผู้จัดการพร้อมแจ้งตำรวจมารับตัวขโมยไปโรงพัก จากนั้นแค่ไม่กี่เดือน คืนนั้นวันสิ้นเดือนได้หยุดงานเขาจึงขี่มอไซค์เพื่อกลับมาหาภรรยาที่มีนบุรี โดยใช้เส้นทางถนนสุวินทวงค์ ก่อนเข้าเขตมีนบุรีเล็กน้อยเขาพบกลุ่มวัยรุ่นจอดมอไซค์เหมือนรถเสียพร้อมโบก ให้เขาจอดรถ ด้วยความเป็นคนมีน้ำใจเขาเลยจอดรถหนึ่งในวัยรุ่นเดินมาดูป้ายทะเบียนรถเขา แล้วถามชื่อ ด้วยความซื่อเขาเลยบอกชื่อไป ได้เรื่องวัยรุ่นทั้ง8รุมทั้งเตะทั้งต่อยกระทืบจนเขาฟุบ ยังพอมีสติเขาล้วงวิทยุสื่อสารมา ว.เรียกกู้ภัยวัยรุ่นจึงหนีกระเจิงไป กู้ภัยนำเขาส่งโรงพยาบาลปรากฎว่าท่อนล่างแขนขาขยับไม่ได้เลย เขาพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลหลายวันก็ออกมา

พักฟื้นที่บ้านต่อ ระยะเวลา 5 เดือนร่างกายท่อนล่างขยับไม่ได้ ทำงานไม่ได้ ให้ความสุขภรรยาไม่ได้ นอนหยอดข้าวต้ม ภรรยาทำกับข้าวไว้ให้ก็ไปทำงานเขาต้องช่วยตัวเองในการกินข้าว วันหนึ่งเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวใจตอนกลางวัน เมื่อภรรยาบอกเขาว่าต้องทำใจยอมรับความจริงนะ เพราะพี่ให้ความสุขฉันไม่ได้แล้ว ฉันต้องการความอบอุ่นต้องการเซ็กส์ พี่ให้หนูไม่ได้แล้ว อย่าว่ากันนะ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ยังเป็นเพือนกันได้, เขาก็ลูกผูชายพอ เขากล่าวว่า ถ้่าเป็นความสุขของเธอๆก็ไปเถอะ เพราะฉันให้ความสุขเธอไม่ได้ เขากล่าวกับเธอ น้ำตาแห่งความเสียใจมันเอ่อล้นอยู่ข้่างในจนกัดฟันไว้,เย็นวันนั้นก็มีคนมา รับเธอขี่มอเตอร์ไซค์มารับ เธอทิ้งทีวีเล็กๆเก่าๆไว้ให้1เครื่องที่เคยดูด้วยกัน เขาออกมามองเธอขี่มอไซค์จนหายลับไปกับตา คล้อยหลังเธอเขาล้มตัวลงนอนกับผ้าห่มนวมเก่าๆที่ยังมีกลิ่นตัวของเธออยู่

น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้และอ่อนแอของลูกผู้ชายอย่างเขาหลั่งไหลออกมาพร้อมเสียง สะอื้นอย่างไม่อายคนข้างห้องเช่า 3 วัน 3 คืนที่เค้าไม่กินข้าว งานไม่ได้ทำ จนเวลาผ่านไปหลายเดือนเริ่มขยับได้แต่ท่อนล่างเขาสูญเสียการใช้งานไปแล้ว มีเซ็กส์ไม่ได้อีกแล้ว เขาเริ่มแข็งแรงและเดินได้จึงมาสมัครเป็น รปภ.อีกครั้งในซอยปรีดีพนมยงค์20 ทุกๆคืนเขาจะออกมายืนหน้าป้อมยามและแหงนมองดูท้องฟ้าเหมือนมองหาเธอ ทุกคืนเขาจะยืนรอคอยเธอคนรักคนนั้น เผื่อว่าเขาจะกลับมาหาเขา ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน แต่เขาก็รอเธออยู่ที่นีหวังว่าเธอจะมาหาเขาที่นีทั่งที่เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ ที่ด้วยซ้ำแต่เขาก็รอ รอเธอที่นีาตลอดไป.

ที่มา webboard.sanook

Create Date : 20 ธันวาคม 2555		0 comments
Last Update : 20 ธันวาคม 2555 15:38:02 น.
Counter : 1049 Pageviews.
Share Tweet