Bloggang.com : pitcha

โอชิน 6

Dec 22 2008

โอชินกลับมาอิเซ่ คิดอยุ่แล้วว่าตนเป็นที่พึ่งของตนเท่านั้น
ขณะเดียวกันโอชินเห็นทหารคนหนึ่งด้อมๆมองๆหน้าประตูบ้าน
ที่แท้เป็นเพื่อนของยิ่วนั่นเอง เดินทางมามอบสมุดบันทึกส่งให้โอชิน
และบอกว่ายิ่วนั้นไม่ได้ตายเพราะการสู้รบ
แต่ตายเพราะอดตายที่เกาะมินดาเนา

ฮาจิโกะจากไปโดยทิ้งจดหมายลาไว้
น้าริกิมาเยี่ยมโอชิน พร้อมบอกเล่าว่าเธอเองกลับไปทำงานประมง
อีกครั้งพร้อมชวนครอบครัวโอชินย้ายไปด้วย

ก่อนจะย้าย ฮาจึโกะส่งจดหมายพร้อมเงินมาให้โอชินแต่
ไม่บอกที่อยู่ นอกจากตราไปรษณีย์ปั๊มว่ามาจากโตเกียว

คุณโคตะมาเยี่ยมโอชินและเสียใจที่โอชินต้องสูญเสีย
คนในครอบครัวไปถึง 2 คนเพราะสงคราม

ด้วยวัย 46 ปี โอชินให้คำมั่นต่อตนเองว่าจะต้องสร้างฐานะให้กลับคืนมา
อีกครั้ง

--------------------------------

Dec 23 2008

โอชินเมื่ออายุ 50
ก็ยังคงกระตือรือร้นเหมือนเดิม(ฝึกขับสามล้อ)
ฮิโตชิและโงโซมิทำงานช่วยเหลืออย่างขยันขันแข็ง
โงโซมิชอบงานทางด้านศิลปมากกว่า

โคตะคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ
โดยประสงค์ที่จะปิดเป็นความลับไม่ให้ทั้งฮิโตชิและโงโซมิรู้
เกรงจะเกิดความเข้าใจผิด

ส่วนฮาจึโกะเองยังคงส่งเงินมาให้โอชินเสมอต้นเสมอปลายเป็นเวลา 4 ปี
แต่ก็ปราศจากที่อยูติดต่อ
ในชีวิตโอชินตอนนี้ไม่หวังอะไรอีกแล้วนอกจาก
หวังจะพบหน้าฮาจึโกะ

บัดนี้โอชินและลูกๆ ได้ขยับขยายร้านค้าใหม่
บ้านเมืองเปลี่ยนไป ชาวนาที่เคยแร้นแค้นกลับสุขสะบายขึ้น
ฮิโตชิต้องการขายข้าวของประเภทของชำมากกว่าจะขายผักขายปลา
ร้านค้านี้จึงเป็นร้านทั้งขายของสดและขายของแห้ง

ขณะเดียวกันโอชินก็ยังคงขับรถสามล้อบรรทุกข้าวปลาอาหารไปขาย
ตามหมู่บ้านต่างๆ

สงครามระหว่างเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้เริ่มต้นขึ้น
โอชินภาวนาขออย่าให้ญี่ปุ่นต้องเกิดสงครามขึ้นอีกเลย
เธอได้รับจดหมายจากเคนว่าทราบที่อยู่ของฮาจึโกะแล้ว
และจะต้องรีบไปโตเกียวโดยเร็วเพื่อตามหาให้เจอ

เมื่อถึงโตเกียวจึงตรงดิ่งไปร้านเสริมสวยอาจารย์
เคนบอกให้โอชินทำใจเมื่อเจอฮาจึโกะ

เมื่อแม่ไม่อยู่ สองหนุ่มก็ขายของได้น้อย
ไม่เหมือนตอนที่โอชินอยู่

------------------------------------

Dec 24 2008

เคนพาโอชินไปย่านที่มีชาวต่างชาติจอแจ
ฮาจึโกะมีอาชีพเป็นผู้หญิงขายบริการ
ตอนแรกเธอไม่อยากพบหน้าโอชิน จนกระทั่งโอชินเข้ามาปลอบ
เธอเล่าให้ฟังว่าเคยตั้งใจฆ่าตัวตายตามยิ่วแต่ทหารอเมริกันเข้ามาช่วย
ชีวิตเธอก็พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ

โอชินกลับมาพร้อมฮาจึโกะ(อายุ 24)
และก็ตกใจเมื่อเห็นร้านทั้งร้านว่างเปล่า เพราะขายของไม่ได้
เจ้าของสินค้าจึงขนของกลับคืน
โอชินรู้สึกขำลูกๆ จึงเหมือนเป็นการสั่งสอนลูกๆไปในตัว
กับการดื้อรั้นของฮิโตชิที่อยากขายของชำเบ็ดเตล็ด

ฮาจึโกะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยโอชินและลูกๆทำมาค้าขาย
โอชินเป็นสุขยิ่งขึ้นเมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา
โงโซมิเข้ามาขออนุญาติโอชินไปเรียนเครื่องปั้นดินเผา
แต่ถูกโอชินปฏิเสธเพราะต้องการให้โงโซมิเรียนมหาวิทยาลัย
เพื่อกลับไปกู้กิจการค้าข้าวของร้านคานาง่าของบรรพบุรุษ

มีเพียงฮิโตชิเท่านั้นที่รู้ว่าโงโซมิได้แอบจัดเสื้อผ้าไว้แล้ว
และทิ้งจดหมายไว้ให้
เมื่อโอชินได้อ่านแล้วจึงได้ติดตามไปและฝากฝังโงโซมิกับอาจารย์
เพราะเข้าใจดีว่าตัวคุณหนูคาโยเองที่เป็นแม่บังเกิดเกล้าโงโซมิ
ก็ชอบการวาดภาพ การที่โงโซมิชอบงานปั้นจึงเหมือนการสานฝัน
ของคุณหนูคาโย

-------------------------------------

Dec 25 2008

ฮิโตชิบอกโอชินจะไปเผชิญชีวิตที่โตเกียวเป็นพนักงานห้างสรรพสินค้า
โอชินคัดค้านเสียงแข็ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะฝากเงินไว้ให้เป็นค่ากินอยู่
เพราะรู้นิสัยลูกชายดี
ในที่สุดทั้งบ้านก็มีแต่ผู้หญิง
กลางวันก็เปิดขายของที่หน้าร้าน
กลางวันและค่ำๆก็เอาผักขึ้นรถสามล้อขับไปขายตามโรงงาน

จากการได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนที่เรียนการบินมาด้วยกัน
จึงฝากฝังให้ไปทำงานร้านสรรพสินค้า
ฮิโตชิได้เริ่มทำงานเป็นแผนกแพ็คของส่งของให้ลูกค้าที่เป็นแผนกพึ่งเปิดใหม่
ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะไปบ่นให้เพื่อนฟังแต่ก็พึ่งตระหนักว่า
การที่ไม่ได้ศึกษาสูงๆ ทำให้สายงานที่บรรจุก็ไม่ต่างจากคนงาน
ทั่วๆไปที่ทำงานหนัก อดใส่สูทผูกเนคไทที่ได้ใฝ่ฝัน

ทางด้านการค้าของโอชินและฮาจึโกะก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นเพราะความขยันขันแข็งและอดทน
จากการตระเวณขายของตามโรงงานทำให้โอชินเริ่มปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัย
คนงานส่วนใหญ่มักต้องการความสะดวกและรวดเร็ว
จึงคุยกันว่าจะทำชุดผักเนื้อสำหรับทำสุกี้

โคตะพบปะกับโอชิน บัดนี้โคตะเป็นนักธุรกิจใหญ่

โอชินเปิดร้านมาครึ่งปี
ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ ยกเว้นข่าวคราวจากฮิโตชิหลังจากที่ทางบ้าน
รู้ว่าเขาได้ลาออกจากห้างสรรพสินค้าและติดต่อไม่ได้อีกเลย

ในวันปีใหม่ โงโซมิกลับมาฉลองที่บ้าน
และพูดคุยเรื่องของฮิโตชิ ก็มีคนมาหาที่บ้าน
ทุกคนดีใจหลงคิดว่าเขากลับมาบ้านแล้ว
แต่ก็แปลกใจเพราะคนที่มาคือ.... เพื่อนของยิ่วที่เป็นทหาร
เคยลำบากมาด้วยกัน

------------------------------------

Dec 26 2008

ในวันขึ้นปีใหม่ คาวามูระ(อายุ 28 เพื่อนยิ่ว) ได้มาเยี่ยมเยียนครอบครัวโอชิน
และทำการสู่ขอฮาจึโกะแต่งงานด้วย
ทำให้เธอโกรธมาก

คาวามูระหมั่นแวะเวียนมาหาเนืองๆพร้อมเสนอทำเลร้านค้าหน้าสถานีให้โอชินเช่า
ข่าวคราวฮิโตชิเงียบหาย โอชินอยากเลิกขับสามล้อเร่ขายผักขายปลา
และเริ่มสนใจร้านค้าทำเลที่คาวามูระเสนอ
ฮาจึโกะไม่พึงในที่คาวามูระเกี้ยวพาราสีจึงบอกว่าเธอเองเคยเป็นโสเภณีมาก่อน
แต่เขาก็หารังเกียจไม่
ฮาจึโกะทราบข่าวฮิโตชิไปอยู่ที่งาโนย่าติดหนี้สินคนอื่นจึงไปตามให้กลับบ้าน
และเธอก็กลับมาคนเดียวเพราะอยากให้ฮิโตชิตัดสินด้วยตนเองมากกว่าจะเป็น
การฝืนใจ
ไม่มีใครคาดคิด และแล้วฮิโตชิก็ปรากฏตัวกลับมาช่วยโอชินค้าขายเหมือนเดิม
และสารภาพกับโอชินเรื่องคำสั่งสอนของโอชินที่เน้นเรื่องการศึกษา
และตอนนี้ตั้งมั่นว่าต่อไปจะขยันขันแข็งไม่ย่อท้ออีกต่อไป
และเรื่องนี้เองที่ทำให้ฮาจึโกะต้องไปขอเช่าร้านที่คาวามูระเคยเกริ่นไว้
และเขาบอกว่าจะยกที่ตรงนั้นให้โอชินแต่ไม่ใช่เพราะฮาจึโกะ
แต่เป็นเพราะยิ่วและทำหน้าที่แทนยิ่ว
โอชินไม่ยอมรับเปล่าๆ โดยมีข้อแม้ว่าภายใน 5-10 ปีจะคืนเงินให้

ขณะที่กำลังคิดจะทำการค้าที่ร้านใหม่
ทางบ้านทาโนะคุระกลับได้รับข่าวการเสียชีวิตของคาวามูระ
ที่ถูกลูกหนี้ฆ่าตายเพราะเขาปล่อยเงินกู้ด้วยดอกมหาโหด
เป็นเวลาเดียวกันที่โอชินได้รับจดหมายลงทะเบียยน
ข้างในเป็นโฉนดที่ดินจำนวน 200 ตารางวา

โชคชะตาเล่นตลก
เพราะที่ดินแห่งนั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการขยายร้านค้าอันยิ่งใหญ่ของโอชิน

Create Date : 22 ธันวาคม 2551

0 comments

Last Update : 2 มกราคม 2552 23:04:49 น.

Counter : 1302 Pageviews.