ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของความรัก

เหตุการณ์ที่ 1 : จุดประกาย...เพื่อนซวย

เรื่องคร่าวๆ พยายามจะย่อให้ได้มากที่สุด สืบเนื่องมาจากตัวดิฉันเองทำงานอยู่ที่บริษัททัวร์แห่งหนึ่ง และวันนี้ก็คงจะเป็นเหมือนทุกๆวัน ที่ดิฉันต้องเตรียมข้าวของสำหรับการออกทัวร์ในวันพรุ่งนี้ และนั่นหมายความว่า เย็นนี้จะมีการประชุมงานไกด๋และสต๊าฟเพื่อประสิทธิภาพที่ดีและให้เกิดความผิดพลาดน้อยที่สุดเวลาออกทัวร์ในวันพรุ่งนี้ แหะๆ...และแน่นอนไกด์กับสต๊าฟของเราอิมพอทมาจากเมืองกรุง แต่ด้วยอำนาจบารมีของเจ้าคุณพ่อ ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัท ดิฉันจึงแวบไปช้อปปิ้งให้สบายใจใจเฉิบ ซึ่งไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง เพราะโดยปกติแล้วดิฉันคงจะต้องแกล่วๆ นั่งหน้าเยิ้มรอไกด์และสต๊าฟที่ออฟฟิศ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับการเดินช้อปปิ้งคนเดียว ซึ่งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วสำหรับดิฉัน เอ๊ะ...ผู้จัดการทัวร์คนเก่งของบริษัท นัดเราไว้ 4 โมงเย็น หืมมม...นี่ก็พึ่ง 3 โมง 50 นาทีเอง โฮกกกกก.....ไม่นะ กลับไม่ทันแน่ๆ ให้ตายเถอะ...อิท อีส อะ ชิท!!!!

ดิฉัน : เฮ้ย...มรึง มารับกรูหน่อย กรูกลับออฟฟิศไม่ทัน อีกแค่ 10 นาทีมีประชุม
เพื่อนตัวผู้ : .......(หยาบคายมาก)........ ชอบเป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะมรึง
ดิฉัน : เออ กรูรู้แล้วไม่ต้องบ่นได้มั้ย มารับกรูก่อนเถอะ
เพื่อนตัวผู้ : เชี่ย...สองนาทีออกมายืนรอหน้าห้างฯ เลย

เหตุการณ์ที่ 2 : ประชุมไกด์และสต๊าฟ (แรกพบ)

ดิฉันรีบเปิดประตูลงจากรถด้วยความเร่งรีบป่นกับความประหม่านิด ก็สมควรอยู่หรอก เพราะนี่มันก็ 4 โมงจะครึ่งแล้ว ทันทีที่เลื่อนประตูออฟฟิศไม่ทันจะย่างเท้าเข้าไป (แต่สะแหลนหน้าเข้าไปแล้ว)

ผู้จัดการทัวร์ : คุณนายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! มาทำไมเอาป่านนี้ เค้าจะกลับบ้านอาบน้ำนอนกันแล้วววววว
ดิฉัน : พี่จ๋าาาาา....ดูซิหนูซื้อคุ้กกี้มาฝากด้วยนะ
ผู้จัดการณ์ทัวร์ : เออๆ ไปเตรียมเอกสารเลย เอาคุ้กกี้มาชิมซิ ซื้อมาจากไหนเนี่ย

นั่นไง เรื่องเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่เสียเงินซื้อคุ้กกี้ติดมือมาด้วย

"เอ่อ..........สวัสดีค่ะ ทุกคน!" แสยะยิ้มเล็กน้อยพองาม และนั่นเอง คือจุดเกิดของความพินาศ ฮ่าๆๆๆ

ผู้จัดการณ์ทัวร์ : นั่นไกด์พี่ทิพย์ นั่นสต๊าฟพี่กิ๊ฟซี่ นั่นสต๊าฟพี่โอลีฟ นั่นสต๊าฟพี่โบ้ ส่วนนั่นก้อ...สต๊าฟพี่ออม
ดิฉัน : คะ....
ผู้จัดการณ์ทัวร์ : น้องเค้า...ชื่อไอซ์นะ เป็นสต๊าฟเหมือนกัน

ทุกคนดูเป็นคนปกติหมด ยกเว้น....มันคนเดียว ที่ดูผิดปกติ ก็คือปัจจุบันคุณแฟนของดิฉันนั่นเอง ไกด์ออมสิน ในตอนนั้นเองดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือรังสีอำมหิตมนด์ดำอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ดิฉันเหลือบไปมองแววตาคู่นั้นบ่อยๆ เออ...สงสัยมันไม่ใช่คนธรรมดา

คืนนั้นทั้งคืนพวกเราทุกคนนอนห้องเดียวกัน (ห้องนั่งเล่นบ้านผู้จัดการณ์ทัวร์) แต่ดิฉันนอนไม่หลับ...วนเวียนๆ อะไรวะ มันอยู่ในสมอง กรูจะบ้าตาย ตืนเช้ามา แพนด้าเรียกป้าแน่ๆ เวรจริงๆ

เหตุการณ์ที่ 3 : ปากพล่อยๆ

เพียงแค่ไม่กี่วันพวกเราสนิทกันอย่างเหลือเชื่อ ฮ่าๆ เพราะนิสัยและกำพรืดของแต่ละคนมันคล้ายคลึงกันจนน่าขนลุก อิอิอิ และในคืนสุดท้ายที่เกาะเสม็ด............(อย่าคิดลึก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้เสร็จทุกรายนะจ้ะ) ในขณะที่กำลังพักผ่อนกันอยู่ในห้องพัก ดิฉันซึ่งมีสายตาอันเฉียบแหลมถื่อ ก็สังเกตุเห็น พวงกุญแจติดกระเป๋าของไกด์ออม แล้วโพร่งพูดออกไปว่า

ดิฉัน : เฮ้ย...พวงกุญแจมาชิมาโร่ น่ารักมากเลย ชอบมากอะ ขอได้ปะ!? (พูดออกไปหน้าด่านๆเลยครับพี่น้อง กลับมาคิดทีหลังแล้ว แม่งเอ้ย...กรูไม่น่าซะเหร่อพูดออกไปเร้ย)
ไกด์ออม : ไม่ได้....(มันพูดคำเดียว ห้วนๆเลย)
ดิฉัน : มันน่าตาเหมือนพี่ออมเลยนะ (อายุห่างกันเกือบ 9 ปีเลยต้องเรียกพี่) เหมือนมากกกกก ดูดิๆ โคดเหมือนเรย

ในตอนนั้นพูดไปก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พูดเพราะอยากพูด พูดเพราะคิดแบบนั้น มิได้แอ๊บแบ๊ว คิกขุอาโนเนะแต่อย่างใด ส่วนพี่ออมก็ได้แต่ยิ้มๆ อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง

และมีพบก็ต้องมีจากเป็นเรื่องธรรมดาของอาชีพนี้....

ดิฉัน : หวัดดีนะค่ะ พี่ๆ ทุกคน...อย่าลืมโทรหาหนูนะ ไว้เจอกันอีก คงได้ร่วมงานกันอีกน้า

นั่นคือคำสุดท้ายที่ดิฉันได้พูดกับเพื่อนร่วมงานในครั้งนั้น ทุกครั้งที่ผ่านมา ก็จะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป บ้างก็ได้ร่วมงานกับไกด์คนเดิม บ้างก็แปลกหน้า แปลกชื่อ แต่สุดท้ายก็....."ไอซ์นี่สุดยอดของเด็ก (หยาบคาย) แห่งปีจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ชอบๆ เลวเหมือนกัน เข้ากันง่าย" อ้าว เป็นงั้นไป นี่กรูเชี่ยหรอวะ ? ฮ่าๆๆๆๆ แต่ก็มีความสุขนะ

ความเหนื่อยล้าถาโถมสุดๆ ง่วงนอน จะเที่ยงคืนละ โอ้ยยยย....แดดทะเลทำกรูหน้าลอก ตัวดำ ไปหมดเลย ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็พยายามเอาข้าวของเครื่องใช้ในกระเป๋าออก แต่พอรูดซิปกระเป๋าออก........เฮ้ย.....อีตัวนี้มันมาได้ไง รีบคว้าโทรศัพท์ กดเบอร์ ตรูดดดดๆ ๆ ๆ

......... : ฮัลโหลว (เสียงเหนื่อยมาก)
ดิฉัน : พี่ออม...ไอซ์เปิดกระเป๋าออกมาแล้วเจอ.......
ไกด์ออม: อะไร
ดิฉัน : เจอ...ผี
ไกด์ออม : หรอ...อืม
ดิฉัน : ล้อเล่น! ไอซ์เจอมาชิมาโร่พี่ออมอะ มันมาอยู่ในกระเป๋าได้ไงไม่รู้ สงสัยมันหล่นแล้วคนอื่นเก็บได้นึกว่าของไอซ์มั้ง เลยมายัดใส่กระเป๋าให้
ไกด์ออม : หรอ
ดิฉัน : ไอซ์ไม่ได้โม้นะะ ไม่ได้เอามาด้วย....เอ๊ะ...หรือว่าพี่เป็นคนเอามาใส่!!???
ไกด์ออม : เออ กรูเห็นมรึงอยากได้ ก็เลยเอาให้
ดิฉัน : (อึ้ง....พูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มหน้าบานอยู่คนเดียว)

และเวลาก็ร่วงเลยไปเกือบ 20 นาที (พระเจ้า!!...นานอิบอ๋าย) และจบด้วยว่า "พี่ออมโทรมาคุยบ้างก็ได้นะ" ฮ่าๆ ดิฉันไม่ได้อ่อย ผู้ชายนะคร๊ะ แต่มันคือจริตของผู้หญิง

หลังจากวันนั้น...เราสองคนก็เริ่มติดต่อกันทางโทรศัพท์บ่อยขึ้น จนเกิดความเสนียดสนม...เอ้ย....สนิทสนม ฮิฮิ

ติดตามตอนต่อไปนะคร๊ะ

Create Date : 27 ธันวาคม 2552		4 comments
Last Update : 29 ธันวาคม 2552 1:09:21 น.
Counter : 368 Pageviews.
Share Tweet