แนะนำตัวและบอกเล่าเรื่องราว...ครับผม

เรื่องเล่าเกี่ยวกับน้องหมาที่บันทึกเอาไว้เพื่อให้เราระลึกถึงพวกมัน....

น้องหมาที่เราเลี้ยงไว้ทั้งหมดรวมแล้วในชีวิตจนถึงตอนนี้ มีทั้งหมด 6 ตัวนะ แบ่งเป็นเลี้ยงที่บ้าน มี 3 ตัว และที่อ๊อฟฟิศอีก 3 ตัว มีทั้งซื้อมา,มีคนให้มาและเลี้ยงโดยไม่ตั้งใจอีกตัว เพราะมันเป็นขี้เรื้อนแล้วหากินอยู่หน้าอ๊อฟฟิศ แล้วที่บ้านเราสงสารเลยให้ข้าวและรักษาจนมันหายขี้เรื้อน แต่ตัวนี้ไม่มีรูปนะ เพราะไม่ได้ถ่ายมันเอาไว้ (เสียดายเหมือนกันเพราะตอนนี้มันตายด้วยน้ำมือมนุษย์ใจร้าย เดี๋ยวจะเล่าให้อ่าน ว่าใจร้ายยังไง และน้องหมาขี้เรื้อนเราตายยังไงพร้อมหมาอีกตัวคือโค๊ก ตายในเวลาเดียวกันเลย)
ส่วนใหญ่น้องหมาเรา 6 ตัวเป็นตัวผู้หมดเลย (สงกะสัยถูกโฉลก)

ตัวแรกที่ได้มาพันธุ์ปอมเมอเรเนียนตัวนี้ (ขนสีทองแซมดำ) มีรูปแต่หารูปไม่เจอ เพิ่งคลอดได้ 2 อาทิตย์ หม่าม้ากับน้องเราไปซื้อมาจากสนามหลวง2 มันน่ารักมากมายก่ายกองและบ้านเราเห่อมาก เพราะเพิ่งซื้อมาเป็นตัวแรกของในครอบครัว (พวกเราพี่น้องทั้ง 3 อ้อนวอนและขอเลี้ยงนานมาก อายุขึ้นเลข 2 แล้วพวกเราค่อยได้เลี้ยงอ่ะ เพราะหม่าม้าเราไม่กล้าเข้าใกล้หมา) ตัวนี้ชื่อ "พิซซ่า"ล่ะ แต่มันมาอยู่บ้านได้ 3 วัน มันก็ไม่สบายมาก พวกเราก็เลยพาไปหาหมอหน้าปากซอยบ้านเรา แต่รักษาเท่าไรก็ไม่หายซะที (มันเป็นคลีนิกเล็ก ๆ อ่ะนะ) จนผ่านไป 2-3 วันอาการก็ไม่ดีขึ้น และพวกเราในบ้านก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงด้วย จนในที่สุดเราก็เอาไปที่รพ.สัตว์ทองหล่อ แต่หมอก็ไม่สามารถรักษาได้ เพราะปล่อยไว้นาน มันก็เลยตายอย่างสงบที่รพ. โดยที่เราไม่ได้เห็นตอนมันตาย เพราะหมอไม่ให้เฝ้ามัน แล้วพวกเราอยากรู้สาเหตุการตาย เลยลงมติทั้งน้ำตากันทุกคน (เราแทบจะเป็นบ้าเลยอ่ะ รักมันมาก) สรุปมันติดเชื้อแบคทีเรียในลำไส้น่ะและอะไรอีกก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้วล่ะ (สงกะสัยติดตั้งแต่จากที่ขายแล้ว) แล้วพวกเราทำใจไม่ได้ที่จะเห็นมันไม่มีลมหายใจ เลยฝากรพ.เผามันให้หน่อย

ต่อมาคนขายที่เคยขายเจ้า "พิซซ่า" ให้เรา เค้าแสดงความรับผิดชอบเลยเอาน้องปอมฯมาให้เราเลือก 2 ตัว คือ เจ้า "วิคกี้" และ เจ้า "โดโด้" เป็นพี่น้องคอกเดียวกัน (วิคกี้ - ขนสีทองแซมดำ, โดโด้ - ขนสีทองทั้งตัว)เห็นครั้งแรกเราก็หลงรักน้องหมาท้ง 2 ตัวเลยทันที แต่เลือกได้ตัวเดียวนี่หน่า ก็เลยจะเลือก "วิคกี้"ไว้ เพราะมันดูสง่ากว่า (แต่หลังจากนั้น 1-2 เดือน เจ้า "วิคกี้" ก็ตกบันไดที่บ้าน ขาหักต้องเข้าเฝือกเลยไม่ค่อยสง่าแล้ว แถมยังมีนิสัยเอาแต่ใจแถมมาด้วยน่ะสิ เพราะต้องอยู่แต่ในกรงน่ะ มันเลยเสียนิสัย) แม้ "โดโด้" จะน่ารักกว่า แต่ก็ยังเลือกไม่ได้ซะที พอเจ้าของร้านให้เลือกแล้วบอกว่า ถ้าเลือกตัวไหนเดี๋ยวอีกตัวจะเอาไปขายที่ร้าน พวกเราเลยตัดสินใจเอาทั้ง 2 ตัวเลย เพราะไม่อยากให้มันต้องติดเชื้ออะไรบ้า ๆ อีก หลังจากนั้น "วิคกี้" และ "โดโด้" ก็เป็นน้องชายลูกชายของบ้านหลังนี้

แต่ต่อมาอีกประมาณ 2 ปีกว่า เมื่อตอนเย็นของวันที่ 07/10/2005 เจ้า "โดโด้" ก็ได้จากไปอย่างสงบ

ด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ที่บ้าน และไม่อยากจะให้ผ่าด้วย เลยเอาไปเผาที่วัดคลองเตย เพราะเรากับน้องสาวน้องชายช่วยกันหาที่และพาไป ระหว่างที่น้องชายเราขับรถและเราก็อุ้ม "โดโด้" เราร้องไห้ตลอดเลย มันหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเรา จมูกและตัวเย็นชืด ตาปิด ตัวก็อ่อนปวกเปียก ไม่เคยคิดที่จะต้องอุ้มมันในสภาพแบบนี้เลย เรากับน้องพาไปถึงวัดคลองเตย เจ้าหน้าที่ที่วัดให้เราเอาร่าง "โดโด้" ใส่ในถาดไม้ และเรา 3 คนพี่น้องก็เอาดอกไม้จันทน์ใส่ลงไปด้วย พอถึงตอนที่จะต้องเผา เรา 3 คนกลับกันก่อนเพราะไม่อยากเห็นสภาพที่ "โดโด้" เข้าไปอยู่ในที่ที่จะต้องเผา ระหว่างขับรถกลับ เรา 3 คนพี่น้อง ร้องไห้กันตลอดเลย และคิดถึงมันมาก พอกลับถึงบ้านพวกเราทั้งครอบครัวถกกันถึงการตายของ "โดโด้" เพราะไม่มีใครคาดคิดมาก่อน เพราะมันก็แข็งแรงดี (แต่ขี้กลัวและตกใจง่ายมาก อ่อนแอกว่าเจ้า "วิคกี้") พวกเราว่ากันว่ามันคงช๊อคหรือไม่ก็ตกใจอะไรมาก ๆ เพราะก่อนมันตาย น้องสาวน้องชายยังเล่นกับมันอยู่ที่บ้านเลย แต่มันตายตอนไหนไม่มีใครรู้ เรากลับมาจากทำงาน พอเข้าไปในบ้าน เราก็เห็นมันนอนตายอยู่ใต้โต๊ะกินข้าว โดยที่น้องชายเราก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะตัวนั้น น้องสาวเราเล่นอินเตอร์เนทอยู่ใกล้ ๆ กัน เรากลับมาเห็นมันนอนอยู่แบบนั้น ก็ตกใจมาก เพราะถ้าเรากลับมาบ้าน "วิคกี้" กับ "โดโด้" จะต้องออกมาเห่าต้อนรับทั้ง 2 ตัว แต่ครั้งนี้กลับมีแต่ "วิคกี้" เรียก "โดโด้" เท่าไรมันก็ไม่ออก จนเราเห็นภาพที่เราไม่อยากเห็น เพราะตอนเราเห็นไกล ๆ เรานึกว่ามันหลับอยู่ใต้โต๊ะ แต่พอเรามองเข้าไปใกล้ ๆ ใกล้ ๆ มากขึ้น สิ่งที่เราเห็นแทบช๊อค เพราะมันนอนหลับตา และลิ้นห้อยออกมาจากปาก (ภาพนั้นยังติดตาเราอยู่จนถึงตอนนี้) และเราก็เข้าไปอุ้ม มันตัวอ่อนปวกเปียกมาก พออุ้มขึ้นมาก็ตัวอ่อนเลย
"หลับให้สบายและสงบนะโดโด้ และมีความสุขในทุก ๆ ที่ ที่โดโด้ไปนะ เจ้เอ, เจ้บี, เฮียโอ, ป่าป๊า และหม่าม้า จะคิดถึงโดโด้ตลอดไป รักโดโด้นะครับ"

ตอนนี้ "วิคกี้" ยังอยู่กับพวกเราอย่างดีและมีความสุข เพราะเราอยากจะให้มันอยู่กับเรานาน ๆ และอยู่เพื่อเจ้า "โดโด้" ด้วย
สรุป ตอนนี้ที่บ้านจึงเหลือเจ้า "วิคกี้" ตัวเดียว

มาฝั่งที่ออฟฟิศเราบ้าง มีเจ้า"ปิ๊ดส์" มาอยู่ก่อน เอามาจากบ้านตั่วโกว เพราะเค้าเอามาจากเพื่อนบ้านอีกที แต่เอามาแล้วก็รักแต่ไม่ชอบที่มันชอบเลีย เค้าเลยเอามาให้ครอบครัวเรา (ปิ๊ดส์ เจ้าน้องหมาตัวผู้ ตัวสีขาวขนแซมน้ำตาลมันคงเป็นพันธุ์ผสมระหว่างพันธุ์สปิ๊ดส์กับอะไรก็ไม่รู้ล่ะ แต่มันน่ารัก แต่นิสัยเนี่ย น่ารักและเอาแต่ใจเหมือน "วิคกี้" ทุกอย่างเลยนะ ดื้อด้วยแต่เราก็รักมันมากพอ ๆ กันกับทุกตัวเลย เพราะเรามาถึงอ๊อฟฟิศทีไร มันจะกระโดดมาหาเราตลอดเลย) ตอนนี้ก็อยู่กับเราดีเหมือนกัน เราก็รักและจะเลี้ยงมันไว้นาน ๆ ด้วยเหมือนกัน เพราะมันก็เคยผ่านเหตุการณ์อะไร ที่มันก็เกือบจะต้องตายด้วยน้ำมือมนุษย์ใจร้ายเหมือนกัน...

ตัวต่อมาชื่อ "โค๊ก"(ขนดำมันขลับทั้งตัว) ตัวนี้คนงานเอามาเลี้ยงไว้ตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ แต่เอามาหลังจากเจ้า "ปิ๊ดส์" ตัวนี้ตัวผู้เหมือนกัน แต่มันมีนิสัยนักล่าอยู่ในตัว ไม่กลัวหน้าไหนทั้งนั้น มันไม่เห่าเลย มันจะเงียบ ๆ แต่ถ้าใครเข้ามาไม่ดีหรือจะทำร้ายมัน มันสามารถที่จะกัดและสู้ได้เลย มันชอบไปกัดกับหมาอื่นละแวกอ๊อฟฟิศ เพราะไปติดตัวเมียละแวกนั้น มันเจ็บตัวบ่อยมาก โดนทำแผลบ่อยมาก ๆ บนตัวมัน มีร่องรอยของรอยแผลและรอยเขี้ยวจากหมาตัวอื่นมาพอสมควร มันก็น่ารักมากนะ และเราก็รักมันด้วย แต่ไม่ค่อยเล่นกระโดดคลอเคลียเท่าไร เพราะมันขรึมน่ะ แต่เราก็รักมันมากเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้มันตายไปพร้อมกับเจ้า"ขี้เรื้อน" (ตัวผู้ขนทองแต่ตาเสียไปข้างหนึ่ง เพราะอะไรก็ไม่รู้ มันมาอยู่หน้าอ๊อฟฟิศก็เป็นแบบนี้แล้ว ตามที่เราเกริ่นไว้ด้านบน ตัวนี้เราก็รักเพราะเราให้ยามันกินเพื่อรักษาอาการขี้เรื้อนและให้ข้าวมันกินพร้อมกับ "ปิ๊ดส์" และ "โค๊ก" ด้วย) โดยน้ำมือมนุษย์ใจร้าย
ซอยย่อยของอ๊อฟฟิศเรา มันมีหมาเยอะมาก ๆ เจ้า 3 ตัว "ปิ๊ดส์" "โค๊ก" "ขี้เรื้อน" ก็ชอบออกไปเล่นกับหมาบ้านอื่น ๆ ข้างนอกบ่อย ๆ แต่ไม่รู้ด้วยสาเหตุอะไร วันนึงตอนเช้าเมื่อเราเข้ามาทำงานที่อ๊อฟฟิศ เราก็รู้ข่าวแล้วว่า เจ้า "โค๊ก" กับ เจ้า "ขี้เรื้อน" มันตายแล้วเมื่อวานตอนเย็น เพราะมีคนเอาเนื้อไก่ใส่ยาเบื่อให้พวกหมาข้างนอกมันกินและตาย เจ้า "โค๊ก" กับ เจ้า "ขี้เรื้อน" ก็ดันไปกินมันเข้า (เลวจริง ๆ ไอ้คนทำเนี่ย มันชั่วมาก ๆ เลย) เราฟังจากคนงานเค้าก็บอกว่า เจ้า "โค๊ก" เนี่ยเค้าเอาไปฝังแล้ว แต่ เจ้า "ขี้เรื้อน" เนี่ยหาไม่เจอเลย ไม่รู้มันไปตายถึงไหน เราก็คิดกันว่าสงกะสัยมันไปตายที่อื่นหรือไม่ก็มีคนเอามันไปฝังที่อื่น พร้อมหมาที่ตายอีกเยอะมาก ๆ แถวนั้น ("ขอให้หลับสงบและสบาย มีความสุขในทุก ๆ ที่ที่ไปอยู่นะ รักมาก ๆ นะ") ส่วนเจ้า "ปิ๊ดส์" เนี่ยก็เกือบโดนเหมือนกัน เพราะมันออกไปด้วยกัน 3 ตัว แต่เห็นมีคนเล่าว่า มันก็ไปแถวนั้น แต่แค่ดม ๆ หรืออะไรเนี่ยแหละ แต่มันไม่ได้กิน (ปกติมันก็ไม่ค่อยกินอะไรง่าย ๆ เท่าไรอยู่แล้ว เหมือนเจ้า "วิคกี้" เลยเวลาเราให้อะไรมันกินนะ ทั้ง "ปิ๊ดส์" กับ "วิคกี้" ต้องดม ๆ ดูก่อน แล้วมันค่อยกินน่ะ ไม่ใช่เห็นให้อะไรมันก็งับก่อนเลย) ดังนั้นเจ้า "ปิ๊ดส์" ก็เลยรอดมาได้ด้วยประการฉะนี้ แต่เราก็เป็นกังวลนะ เพราะมันชอบออกไปเล่นนอกอ๊อฟฟิศบ่อย ๆ จะขังมันไว้ก็สงสารมัน เพราะเลี้ยงมันแบบอิสระมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าขังมันไว้มันก็คงไม่มีความสุขละมั้ง เลยต้องอาศัยอธิษฐานเอา ให้ช่วยคุ้มครองมันด้วย

------จบเรื่องน้องหมาด้วยประการฉะนี้-------

ปล. แต่อาจมีภาคต่อไป

Create Date : 08 พฤษภาคม 2549		2 comments
Last Update : 20 พฤษภาคม 2552 19:32:28 น.
Counter : 608 Pageviews.
Share Tweet