|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
ด้วย..น้ำใสใจจริง.ที่มี ให้ต่อกัน
การซื้อตั๋วเพื่อเข้าชม ละครเวทีเรื่องหนึ่งของหลายๆคน เป็นเรื่องที่ตัดสินใจอย่างง่ายดาย แต่สำหรับฉัน การตัดสินใจเรื่องนี้ เป็นเรื่องยากและใช้เวลานาน ฉันต้องตรองดูว่า สิ่งที่ได้มาคุ้มค่า กับสิ่งที่ต้องสูญเสียไปหรือไม่ ความบันเทิงเมื่อเทียบกับค่าใช้จ่าย อาทิ ค่าตั๋ว ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าอาหาร = "คุ้ม??"
ครั้งแรกที่ฉันได้ยินข่าวเกี่ยวกับละครเวทีเรื่องนี้ เกิดจากการติดตามดูข่าวของเด็กคนหนึ่งที่มาจากรายการเรียลลิตี้โชว์ ซึ่งฉันมีโอกาสได้ดูและติดตามข่าวและผลงานแบบห่างๆ จึงได้รู้ว่าเด็กที่ฉันชื่นชอบมีโอกาสได้แสดงละครเวทีเรื่องหนึ่ง พลันก็เกิดคำถามในสมองตีกันวุ่นวาย " ไปไหม ??" " ไปทำไม ??" "ไปดูน้อง..ตัวเป็นๆ ไปอุดหนุน..บลาๆ " "โอ๊ย ไร้สาระ" "น้ำใสใจจริงนะ" "อืม..." "ทัดภูมิ-อ้อมพร โจม-ครีม" "อืม.." "ละครเวที..เรื่องแรกนะ จำได้ไหมว่าเธอเคยใฝ่ฝันอยากจะดู" "อืม.." "น้ำใสใจจริง อ.วินิตา นะ ทัดภูมิ-อ้อมพร-โจม-ครีม ละครเวทีด้วย ได้เห็นน้อง..ด้วย" v v v "โอเค !!"
จากนั้น ฉันก็เริ่มเก็บหอมรอมริบเพื่อที่จะได้เดินทางไปดูละครเวทีที่ฉันเคยใฝ่ฝัน ละครเวทีที่สร้างจากนิยายเล่มโปรดของนักเขียนในดวงใจ ละครเวทีที่เค้าว่ากันว่าสร้างจากใจของทีมงานเล็กๆแต่หัวใจยิ่งใหญ่
และแล้วฉันก็ได้ตั๋วมา แม้กระนั้น ฉันก็ยังกังวลว่า มันจะคุ้มไหม ?? อยู่เสมอ
จนกระทั่ง ถึงวันแสดง .. รอบบ่าย ฉันเดินทางกว่าสิบชั่วโมงเข้ากรุง และเดินทางเป็นชั่วโมงจากที่พักมายังโรงละคร สายตามองไปถ้วนทั่ว คนกรุงท่าทางมีฐานะทั้งนั้น ในมือของหลายคนถือดอกไม้ช่อใหญ่บ้าง เล็กบ้าง เตรียมให้ของขวัญกับคนที่ตนชื่นชอบ ก้มมองดูตัวเอง เสื้อยีนส์แขนยาวที่ใส่มาเพราะได้ยินว่าแอร์จะเย็นมาก กางเกงยาวกรอมเท้า กับรองเท้าเลอะๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้ามันเยิ้ม ในมือว่างเปล่า มีเพียงกระเป๋าผ้าเก่าๆ และกระเป๋าสตางค์ที่แสนแฟบนอนอยู่ก้นถุง ฉันรู้สึกว่าตนเองแปลกแยกกับกลุ่มคนเหล่านั้นทันที ความั่นใจที่เคยมีเต็มร้อย ลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ ฉันเดินตัวลีบและงกๆเงิ่นๆเพื่อเข้าสู่โรงละคร "เชิญครับ.." ทีมงานหน้าโรงละครกล่าวต้อนรับ รอยยิ้มที่มอบให้ด้วยความจริงใจ ทำให้ฉันใจชื้นขึ้น ทีมงานพาฉันไปยังที่นั่ง โชคดีที่ที่ฉันจองอยู่ติดกับบันได(ตรงกลาง) ทำให้เข้า-ออกง่าย ระหว่างรอการแสดง ฉันกวาดตามอง เห็นที่นั่งว่างอยู่เป็นจำนวนมาก รวมถึงที่นั่งตรงหน้าฉันด้วย นึกขึ้นได้ว่าฉันต้องปิดโทรศัพท์มือถือ ตามมารยาทที่ควรกระทำ เสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้น..มากขึ้น ฉันมองเห็นคนคุ้นหน้าหลายคน..คุ้นหน้าจากจอทีวีที่บ้าน นั่น..นางร้ายคนสวย นั่น..พ่อนางเอกจอมเจ้าเล่ห์ มองเพลิน ก็ได้เวลาแสดงเสียที
ข้า วรพุทธเจ้า....
(ต่อตอนหน้าค่ะ)
Create Date : 02 กันยายน 2553 |
Last Update : 2 กันยายน 2553 23:19:37 น. |
|
2 comments
|
Counter : 1019 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: เสือยิ้มยาก IP: 180.180.111.55 วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:20:35:34 น. |
|
โดย: Khrua Tae IP: 183.89.75.66 วันที่: 11 กันยายน 2553 เวลา:9:02:20 น. |
|
| |
|
payun-jung |
|
|
|
|