อยู่ดีไม่ว่าดี เลย! เรา และ ไม่มีใคร tagged tagged ตัวเองซะเลย ภาค 1

อยากจะฆ่าตัวเองจริงๆ เขียนจะเสร็จอยู่แล้ว กะจะ save draft ไว้ก่อน ค่อยมาเขียนต่อ แต่ดันลืมเขียนหัวข้อไว้ มันเลยหายไปหมดเลย โอ้ย!!!! อยากจะบ้าตาย

มะ มาเริ่มตันกันใหม่ เริ่มต้นปีมาอิชั้นก็หาเรื่องให้ตัวเองลำบากอย่างที่เคยเล่าไว้ในบล๊อกที่แล้ว ซึ่งก็คือ การหลงเข้าไปใน สถาบันการเรียนภาษา ที่ค่าเรียนแพงมากๆ (คิดว่าแพงที่สุด ของสถาบันที่มีในไทย) แต่ ณ. บัด นาว อิชั้นได้ไปดำเนินการลงทะเบียน ชำระเงินก้อนแรก และทำเอกสารกู้ เป็นที่เรียบร้อย ดังนั้น ตอนนี้ อิชั้นมีหนี้เจ้าค่ะ ฟังไม่ผิด มีหนี้ ซึ่งต่อแต่นี้ไป ต้องลำบากไปอีก ปี กะอีก 6 เดือน เฮ้อ! หาเรื่องจริงๆ เลยเรา

เรื่องต่อมา ก็คือ เรื่อง ธารัสซีเมีย ถึงตอนนี้ อิชั้นก็ยังไม่ได้ไปตรวจอีกรอบ ว่าเป็นหรือเปล่า คือว่ามันกลัว ว่าเป็นอ่ะ ตอนนี้เลยเปลี่ยนไปออกกำลังกายแทน เล่นไรดีหว่า ดูจากสถานการณ์และตามร่างกายที่มันเอื้อ คือ เต้นแอโรบิค เฮ้อ ร่างกายอิชั้น ทำได้แค่นี้แหละ เจ้าค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยว จะหนัก ทำให้ร่างกายแย่ไปกว่านี้
-----------------------------------------------------------
กลับมาอีกค่ะ กับบล๊อกอันนี้ ทำไหมเขียนไมจบสักทีนะ เข้ามาแก้ 3 รอบแล้ว รอบนี้ ต้องเสร็จให้ได้

น้อยใจจริงๆ เลย ไม่มีใคร tagged เลยอ่ะ อยากเล่าใจจะขาด แต่ไม่เป็นไร อิชั้นมั่น (มั่น เฉพาะในถิ่นของตนเองนะเจ้าค่ะ ไม่กล้ากร่างนอกอาณาเขต )
ไม่ tagged ใช่ไหม เล่าให้ฟังเองก้ได้ไม่ง้อหรอก

1.เด็กขี้หวง และ ขี้เหนียว เป้นที่สุด
สมัยเด็กๆ อิชั้นเป็นเด็กตุ๋ยนุ้ย แก้มยุ้ยมากๆ มีแต่คนอยากกอด อยากหอม แล้วสมัยนั้น หญิงแม่ กะลังเห่อลูกคนแรก ตัดชุดน่ารักๆ ให้ใส่เยอะไปหมด ประมาณว่า ตอนนั้น เป็นนางแบบเด็ก ชุดนี้ต้องแปลกกว่าชาวบ้าน และเมื่ออิชั้นเห้นว่ามีคนมาห้อมล้อมอยากจะเชยชม อิชั้นก็แสดงอาการหวงตัวเป็นที่สุด ห้ามจับ ห้ามต้อง ถ้ามาจับ ตอนไม่พอใจ ล่ะ มีเรื่อง ประมาณว่า อารมณ์ไม่ดี อย่ามียุ่งกะชั้น จนมาถึงปัจจุบันนี้ นิสัยเหล่านั้น ได้หายไปพร้อมกับความไร้เดียงสาที่หายไปเช่นกัน ตอนนี้ เลยโดนเหล่าญาติๆ ขุดเรื่องนี้ มาประณาม เศร้าจริงๆ เถียงไม่ได้ต้วย เพราะมันเป็นความจริง

ส่วนเรื่องขี้เหนียว ก็อีกนั้นแหละ อย่างที่บอก เป็นเด้กตุ้ยนุ้ยใช่ม่ะ มันก็ต้องกินเก่งเป็นธรรมดา แต่ก็ไม่เก่งมากขนาดกินก๋วยเดี๋ยวชามใหญ่ (ขนาดปกติ ที่ผู้ใหญ่กิน) เมื่อหญิงแม่ สั่งก๋วยเตี๋ยวมาให้แม่ชาม ลูกชาม ต่างคนต่างกินอย่างมีความสุข เมื่อแม่กินหมด หันไปเห็นลูกยังเหลือเกินครึ่งชาม แม่ก็หันมาถาม " แม่ช่วยกินไหม เดี๋ยวไม่อิ่ม ค่อยสั่งไหม่ " อิชั้น " ไม่ " แม่กล่อมยังไง อิชั้นก็ไม่ยอม จนแม่ต้องสั่งใหม่ สุดท้ายอิชั้นก้กินไม่หมด ตามที่หญิงแม่ คลาดไว้ แล้วอิชั้นไม่รู้เป็นโรคอะไร ตั้งแต่เด้กยันโต และแก่มาจนปัจจุบัน กินก๋วยเตี๋ยวที่ไร ต้องกินลูกชิ้น อันดับสุดท้ายทุกที่

2. เป็นเด็กเก็บกด (หรือเปล่า)
ตอนเด็กจะเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดอย่างเห้นได้ชัดมากๆ มีอะไรจะคิดคนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกะใคร รักสันโดษสุดๆ กลับจากเรียน เข้าห้องนอน ถ้าอย่างสมัยเรียน ม.ต้น- ม.ปลาย ก็หน้าตาพอใช้ได้อ่ะนะ ก็มีหนุ่มๆ มาจีบๆ แต่อิชั้นจะปล่อยรังสีอำมหิตออกทางสายตา ทำหน้าหงิกตลอดเวลา ทำให้หนุ่มๆ เหล่านั้น ล่าถอยไปในที่สุด จริงๆ สมัยนั้นจะไม่รู้ตัว ว่าเป็นเด็กเก้บกด จนมาตอนโต เข้ามหาวิทยาลัย ก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้เข้ากะสังคมได้มากขึ้น ค่อยๆ เปลี่ยนมาเรื่อยๆ จนทำงาน และถึงปัจจุบัน อิชั้นคิดว่า อิชั้นไม่เป็นคนเก็บกดหรอก แต่เป็นคนเงียบมากกว่า(ในสมัยนั้น)

พอมาตอนโต (อีกแหละ) มารู้จากน้องว่า ญาติๆ ที่บ้าน ถามน้องว่า อิชั้นเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ค่อยพูดกับใคร ทางบ้านเค้ากลัวเป็นบ้า (อันนี้ คิดเอง) แต่ปัจจุบันนี้ ไม่เป็นแล้วนะ แบบเดิมอ่ะ ตอนนี้บ้าอย่างอื่นแหละ บ้าพูดมากๆๆๆๆ จนถึงมากที่สุด

วันนี้ขอ tagged (เผา) ตัวเองแค่นี้ก่อน ไว้วันหลังจะมาเผาต่อให้อ่านนะเจ้าค่ะ

Create Date : 25 มกราคม 2550		1 comments
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2550 10:57:40 น.
Counter : 489 Pageviews.
Share Tweet