เข้าตั้งแต่วันพฤหัสใช่ไหมคะ จนบัดนี้ก็ยังไม่ได้ดูเลย

เดี๋ยวจะไปดูบ้าง :)

ยังไม่ได้ดู แต่ไม่พลาดแน่นอนครับ
มีฉาก Long Take ไหมนะ?

เด็ก หมา คนแก่ มักทำให้เสียน้ำตาเสมอ

เวลาชอบเรื่องไหนก็จะพูดถึงซ้ำๆ ดูมันซ้ำๆ
ดูจนใส่รายละเอียดความรู้สึกลงไปในหนังจนหมด
: ) นั่นคือโนบูตะล่ะค่ะ
อย่าง เวลาทำงานเหนื่อยๆ อยู่ๆก็เกิดท้อขึ้นมาแบบ
เง้อ เหวงๆ(เหงาๆ)จังเลย ก็จะแบบแว๊บ..ดนตรีเพลงบรรเลงประกอบเรื่อง love letter ขึ้นมา แล้วก็หน้าพระเอก(ตอนเด็ก)ก็ลอยมาแบบนี้น่ะค่ะ
แล้ว็จะแบบ มีพลัง อย่างไม่มีเหตุผล(เกี่ยวกันมั้ยเนี้ย)
กับเรื่องนี้ ยิ่งพอรู้ข่าววันนี้ว่าโรงลิโด จะต้องถูกยุบเพื่อสร้างศูนย์การค้าขึ้นมาในอนาคต ก็นึกอยากจะไปดูมันอีกสักรอบ..
บางทีก็คิดว่า สิ่งที่เป็นเพื่อนเรา
..กำลังจะหาย ไปที่ละอย่าง..
บางอย่างไปตามกระแสวันเวลา บางอย่างไปตามคลื่นวัฒนธรรม..
บางที ดูหนังที่ไม่มีคนดู ก็เหงา แต่บางทีดูหนังที่ไม่มีคนดู ก็รู้สึกดี รู้สึกเหมือนได้คุยกับใครคนหนึ่งที่อยากจะบอกอะไรกับใครสักคน และเราเป็นคนเลือกฟังมัน
^ ^
ตอบคุณคนขับช้า
ฉาก Long Take ในเรื่องนี้เหรอคะ...อืม ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่เท่าที่ดู เรื่องนี้คุณโคริเอดะ ใช้วิธีการสื่อสารแบบที่ "สื่อ" ให้คนดู เข้าใจได้ง่ายกว่าหนังเรื่องก่อนๆหน้านี้ของเค้ามากเลยล่ะค่ะ เป็นเรื่องของอารมณ์ ความคิด และความรู้สึกของเด็กๆที่ผู้ใหญ่อย่างเราเราสามารถ "รับ" มาได้อย่างง่ายๆเลยค่ะ ไม่ต้องสื่อสารอะไรที่ลึกซึ้งมากเท่าเรื่องก่อนๆ (อย่างเรื่อง Distance ที่เหมือนมีการใช้กล้องตามติดชีวิตของตัวละครในเรื่องแล้วมีLong Take ยาวๆ )อย่างไรถ้าคุณคนขับช้าได้ดูแล้ว ก็มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะโนบูตะยังเป็นผู้รู้น้อยในเรื่องฉากหรือเทคนิคในการสื่อสารเหล่านี้อยู่มากน่ะค่ะ ตอบไปก็กลัวไม่ถูก ^^
ตอบคุณ VET53
เด็ก หมา คนแก่
และ แววตา ของดาราคนโปรดมักทำให้เสียน้ำตาได้เสมอค่ะ

the artist สนุกมากค่ะ เป็นหนังเงียบที่ ตอนแรกคิดว่าจะดูไม่เข้าใจ แต่หนังใช้วิธีการสื่อด้วยอะไรหลายๆอย่าง ทำให้เข้าใจว่าตัวแสดงจะสื่ออะไร :)

เพิ่งดูมาเมื่อวันอาทิตย์ แต่ผมดูที่ House

หนังน่ารักจริงๆ มุขตลกในเรื่องก็ใสๆ ให้ยิ้มตามได้ตลอด ดูแล้วอารมณ์ดี มีความสุขชะมัด

เสียดาย บทของอาจารย์หนวดในเรื่องโผล่มานิดเดียวเอง

ดูมาแล้วและเขียนถึงแล้วครับ หนังดูง่าย และหลากหลายมากทีเดียวสำหรับงานของโคริเอดะ ชักจะชอบเขาแล้วสิ
แต่ Peak สุดคงเป็นเรื่อง Still Walking ที่โดนใจผมมากที่สุดเลยครับ
เรื่องนี้ก็อยู่ในขั้นมาตรฐานของเขาครับ

เห็นแว้บๆ นั่น โจ โอดากิริ หรือเปล่าคะ

โจ โอดากิริ ค่ะ

เพิ่งได้ดูจบไปค่ะ ความรู้สึกดีกว่าดูเรื่องNobody Knowsค่ะ
อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ไม่ทำให้รู้สึกหดหู่หรือเศร้า
ได้เห็นความเจริญเติบโตของตัวละคร(ด้านความคิด)
อย่างโคจังที่ความคิดเปลี่ยนไปหลังได้เดินทางและได้พบเจอสิ่งต่างๆ
รู้จักคิดถึงคนอื่นเป็น จากที่เคยคิดถึงแต่ตัวเอง อย่างอยากให้ภูเขาไฟระเบิด
เพื่อให้ครอบครัวตัวเองได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง
แต่พอได้ข้อมูลอีกมุมหนึ่งว่าภูเขาไประเบิดทำให้มีคนตาย(เยอะด้วย)
โคจังถึงกับอึ้งไปเลย และมาสู่การตัดสินใจครั้งสุดท้ายที่ไม่ได้อธิษฐาน
เพราะ"ฉันเลือกที่จะรักโลกใบนี้ มากกว่าครอบครัว"โคจังเติบโตขึ้นแล้วจริงๆ
ส่วนที่ชอบที่สุดของหนังเรื่องนี้คือฉากที่เด็กๆไป อุปโลกน์ว่าเป็นหลานคุณตาคุณยาย
แล้วต่างฝ่ายต่างก็ไม่แน่ใจ สายตาลังเลบวกเว้าวอนของเมงุมินี้
แบบว่าเราคนดูต้องกลั้นหายใจตามไปด้วยว่าคุณยายจะyesหรือno
แล้วหนังก็ไม่ได้โหดร้าย win win ทั้งคู่ เด็กๆมีที่พัก มีอาหาร
ส่วนคุณตาคุณยายก็ได้เติมเต็มความสุขที่ขาดหายไปในช่วงหนึ่งของชีวิต
อย่างที่คุณตาบอกกับคันนะจังว่า
"สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากแล้วสำหรับเรา"
คุณตาคุณยายจึงไม่ต้องการอธิษฐานอะไรอีกแล้ว ฟังแล้วเต็มตื้นจริงๆค่ะ
I Wishเป็นหนังที่ดูแล้วให้แง่คิดในเรื่องสถาบันครอบครัวในหลายๆด้าน
ครอบครัวแตกแยกมีอยู่ทั่วไปในสังคมทุกวันนี้ อยู่ที่ว่าใครจะเลือกเดินไปข้างหน้า
อย่างริวโนะสุเกะ หรือจะย่ำอยู่กับที่และเรียกหาวันคืนเก่าๆที่ไม่มีวันกลับมาอย่างโคอิจิ
ซึ่งหนังแสดงให้เห็นผ่านเด็กสองคนนี้อย่างชัดเจน
ริวโนะสุเกะสนุกสนานร่าเริงมีชีวิตชีวา ในขณะที่โคอิจิเคร่งเครียดและซีเรียสกับชีวิต
ซึ่งเป็นเหมือนคำถามที่ผกก.ฝากทิ้งไว้เป็นการบ้านให้คิดอย่างนั้นล่ะค่ะ
แหะแหะ มะนาวคิดอะไรเลื่อนเปื้อนไปไกลหรือเปล่าคะนี่
ยิ่งดูหนังไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย(-_-')

ไม่เลยค่ะมะนาว
โนบูชอบความคิดนี้ของมะนาวเพคะ ที่บอกว่า

" .. อยู่ที่ว่าใครจะเลือกเดินไปข้างหน้า
อย่างริวโนะสุเกะ หรือจะย่ำอยู่กับที่และเรียกหาวันคืนเก่าๆที่ไม่มีวันกลับมาอย่างโคอิจิ"

ถูกต้องมากค่ะ เห็นภาพชัดเจนดีด้วย
จริงสินะคะ ริวโนะสุเกะ(ผู้มีพวงแก้มชวนจูจุ๊บของโนบู)
เด็กที่ดูร่าเริงอยู่เสมอๆ คือการที่เค้าสามารถก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นใจ สามารถปรับตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตได้

"ถึงแม้ว่าผมน่ะ จะร่าเริงและมีความสุขมากเวลาที่อยู่ที่นี่..แต่รู้มั้ยฮะ มันไม่ง่ายเลย และผมต้องใช้ความพยายามขนาดไหน"

น่ารักนะคะเด็กคนนี้
ว่าแล้ววันหยุดนี้ อาจกลับไปดูอีกซักรอบ ^^