|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
โมโม่ VII : Momo, walk with me - The end
ขอบคุณที่มาของเนื้อหาภาษาอังกฤษ MOMO By Michael Ende แปลโดย J.Maxwell Brownjohn
หลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ถูกพูดถึงในหนังสือมันเหมือนกับบทสนทนาที่เรามีต่อกันเเละกันอย่างกับลอกกันมา ความประหลาดใจเกิดขึ้นในเเทบทุกหน้า ไม่เว้นเเม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เราถกเถียงกันในวันนั้น ที่สำคัญ มันทำให้ชั้นเข้าใจสิ่งที่เราคุยกันมากขึ้นจม
ชั้นเพียงเเค่บอกเล่าถึงเรื่องราวมหัศจรรย์และความเหมือนกันของตัวละครกับบุคคลที่มีตัวตนจริงๆอย่างเราๆ เเต่ในหนังสือ ยังมีรายละเอียดมากมายเกี่ยวกับสาระของการใช้ชีวิตที่ผู้ใหญ่หลายๆคนควรเก็บไปคิดไม่มากก็น้อย
พออ่านมาถึงตัวอักษรตัวสุดท้าย ชั้นรู้สึกปริ่มๆในใจยังไงบอกไม่ถูก ถึงชั้นจะไม่ใช่พวกชอบอ่านหนังสือสำหรับเด็ก เเต่โมโม่ก็ไม่ใช่เเค่นิทานอ่านเล่น ไม่เเปลกใจเลยว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ที่มีต้นฉบับเป็นภาษาเยอรมัน ถึงได้ถูกแปลเป็นภาษาต่างๆกว่า 30 ภาษา และยังได้รับการยกย่องว่าเป็นคัมภีร์สำหรับการใช้ชีวิตของคนรุ่นใหม่อีกด้วย
พิมพ์ครั้งแรกในเยอรมันเมื่อปี 2516 ก่อนชั้นเกิดเเค่ไม่กี่ปี เมืองไทยมีโอกาสได้อ่านงานเขียนชั้นยอดเล่มนี้ครั้งเเรกเมื่อปี 2529 ถึงจะผ่านมา 30 กว่าปี เเต่เรื่องราวต่างๆกลับไม่ได้ดูล้าสมัยเลยเเม้เเต่น้อย ทุกอย่างในจินตนาการและความคิดของ Michael ในวันนั้น ยังปรากฎชัดเจนให้เราได้เห็นกันในทุกวันนี้
คืนนั้น
ตอนที่เราเถียงกันเรื่องความสวยงามของชีวิต และอิสระในการใช้ชีวิต โมโม่ ตอบโจทย์ที่ชั้นไม่เข้าใจ
สมัยเด็ก เรามีความสดใสโดยไม่มีปัจจัยอื่นหรือความวุ่นวายต่างๆมาครอบงำ เรามีเวลาเต็มที่ เราใช้มันอย่างมีความสุข เราได้ทำอะไรที่เราอยากทำ แต่พอเราโตขึ้น กลับกลายเป็นว่าเรามีเวลาน้อยลง จนเราไม่เหลือเวลาที่จะได้ทำอย่างที่ใจต้องการ
ใครกำลังขโมยเวลาของเราไป????
นั่งถามตัวเองชัดๆว่าเวลามันถูกขโมยหรือเราเต็มใจให้มันโดนขโมย สภาพเเวดล้อมบีบบังคับ กดดันให้ชีวิตที่เคยมีความสุข กลายเป็นความห่อเหี่ยว หรืออะไรล่ะ ที่มันดูดกลืนรอยยิ้มไป แล้วเราจะปล่อยให้มันดูดกลืนต่อไปอย่างนั้นน่ะเหรอ????
สำหรับชั้นเเล้ว ที่ผ่านมาชั้นไม่เคยปล่อยให้ใครมาขโมยเวลาของชั้น เเต่เหมือนชั้นจะตัดสินใจให้เวลาเหล่านั้นกับมันไปเอง ชั้นเคยเผลอบ่นว่าเวลาเหลือน้อย
เเต่จริงๆแล้วมันไม่ได้เหลือน้อยเลย มันก็เหลือเท่าที่ชั้นควรจะเหลือนั่นเเหละ เพียงเเต่ชั้นจัดสรรใช้มันอย่างผิดๆต่างหาก วันที่ร่ำร้องหาอิสระ
ก็เป็นเพราะชั้นไม่รู้จักให้เวลาอิสระกับตัวเอง แต่
ไม่ละ ชั้นเข้าใจเเล้ว ว่าชั้นจะเลือกใช้มันยังไง
โมโม่ ในชีวิตจริง และโมโม่ในหนังสือ ก็เป็นตัวอย่างที่มากพอที่จะให้ชั้นได้เรียนรู้ว่า ทำอะไรที่อยากทำซะทีได้เเล้ว
ถ้าความล่องลอยมันคือสิ่งที่ชั้นต้องการ ก็ปล่อยให้ตัวเองได้ล่องลอยซะบ้าง อย่ามัวเเต่อ้างว่าไม่มีเวลา หรือมัวเเต่ไปฟังคำใครว่า จะเอาเวลาไปทำสิ่งไร้สาระทำไม
มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระเลย ถ้าเราคิดจะทำตามใจตัวเอง ถ้าให้เวลากับอิสระแล้วล่องลอยไปอย่างที่คิดที่ฝัน ก็คงถึงเวลาที่ควรจะจัดการทำมันซะที ดีกว่านั่งหนักเเน่นเเต่ยิ้มไม่ออกอยู่อย่างทุกวันนี้ ในขณะที่เวลาดีๆก็ค่อยๆหมดไป
Create Date : 01 กรกฎาคม 2550 |
|
2 comments |
Last Update : 3 กรกฎาคม 2550 13:32:50 น. |
Counter : 1019 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: โตเดี่ยว (doggieyanky ) 17 สิงหาคม 2552 0:10:55 น. |
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
MY VIP Friend
|
|
|
|