Bloggang.com : pattamon road : ตอนที่6 คลาสโนวา

ตอนที่6 คลาสโนวา

คลาสโนวา

หลังจากเอชชาน่าใช้ขายันนักประดิษฐ์ลงจากหลังมาร์ส แถวๆ บ้านต้นไม้แล้ว เธอตั้งใจจะควบมาร์ส อย่างเร็วกลับไปบ้าน เพราะท้องที่ว่างเปล่า และร่างกายที่ยับเยินเต็มที่ มาร์สออกตัวอย่างสุดฝีเท้า บ้านลุงเริ่มลับไกลสายตา เหมือนดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตก พุ่มไม้ดอกที่ถูกปลูกเป็นแนวสองข้างทางสวยงามภายใต้แสงเย็นตา ทว่าดูพร่าเรือนหากมองจากบนหลังม้าฝีเท้าเร็ว มาร์สกระชากตัวหยุดรุนแรงกะทันหัน พร้อมม้าอีกตัวที่กระโดดพรวดมาจากพุ่มไม้ข้างทาง มาขวางทางเธอ ภายใต้เงาเรือนรางของยามโพล้เพล้ พอมองออกได้ว่าบนหลังม้าเป็นหญิงชายคู่หนึ่ง ที่กำลังหัวเราะอย่างสุดเสียง ฝ่ายชายบังคับตัวเองให้หยุดได้และยื่นหน้ามาใกล้ เอชชาน่าที่กำลังตกใจอยู่

“ข้าขอโทษจริงๆ ข้าเห็นม้าเจ้าจากไกลๆ ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ เอ๊ะ! หน้าเจ้าเป็นอะไรโดนใครทำร้ายมาหรือ”

พอชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาคุยใกล้ๆ ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าเขาชัดเจน ยิ่งเพิ่มความตกใจให้กับเธอยิ่งกว่า
ที่มาร์สหยุดกะทันหันซะอีก เขาเป็นคนที่เธออยากจะเจอเป็นคนสุดท้าย ในสภาพแบบนี้

เอชชาน่าทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มตัวลงมาพูดกับที่พึ่งสุดท้าย “ มาร์สพาเราออกไปจากตรงนี้ที ”

ม้าใหญ่พุ่งทะยานกระโดดข้ามหัวคนและม้าที่ขว้างทางอยู่ ทั้งสามได้แต่นิ่งตกตะลึง

เอชชาน่าเริ่มคืนสติกลับมา แล้วคิดอย่างดุเดือด ปล่อยให้มาร์สวิ่งไปตามความเคยชิน เธอคิดถึงคำพูดของชายหนุ่ม “ไม่คิดว่าม้าเจ้าจะมาได้เร็วขนาดนี้” ก็เป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักมาร์สของข้า เร็วกว่าม้าของเจ้าเป็นสิบเท่า
คาลิล แล้วยังมาถามว่ามาหน้าเยินๆ ของข้าโดนอะไรมาทำมาเป็นห่วง ชื่อข้าเจ้ายังจำไม่ได้

เมื่อประมาณปีที่แล้ว ในหอแห่งการเต้นรำ หลังจากซ้อมจังหวะร้อนแรงเร้าใจ ที่เธอซ้อมระบำคู่กับอัทซานชายที่เต้นเก่งที่สุด ซึ่งมักได้คู่กับเธอหรือจีน่า เธอกำลังเหนื่อยโทรมและหัวยุ่ง จังหวะช้าก็เริ่มขึ้น เธอต้องคู่กับฮัทซานอีกครั้ง เธอรอจังหวะที่ต้องหมุนตัวเปลี่ยนคู่ เธอไม่ชอบคู่กับฮัทซาน เพราะเขาชอบเบียดตัวใกล้ชิดกับเธอเกินจำเป็น แต่สาวๆ คนต่อไปคงดีใจ เพลงบรรเลงช้าหวานซึ้ง เอชชาน่าจรดปลายเท้าหมุนตัวสง่างาม โอบไหล่ชายหนุ่มร่างสูง ที่เป็นคู่คนใหม่ของเธอ เพียงเธอเงยหน้าสบตากับเขา ทุกคนรอบข้างเหมือนล่องหนหายไป ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรดวงตาสีเขียวน้ำทะเล ผมสีดำ กับโครงหน้าแข็งแรง ดูมั่นใจเข้มแข็งและปราดเปรื่อ เขากำลังส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้เธอ

ปากสวยงามขยับ “ ยินดีที่ได้รู้จักข้าชื่อคาลิล ”

“ เอชชาน่าคะ ” เธอพูดเสียงแผ่วเบามากเพราะประสาทเหมือนจะหยุดทำงาน แต่เท้าที่เชี่ยวชาญจังหวะของเธอ ทำให้เธอขยับต่อได้แม้เสียการควบคุมร่างกาย เธอปล่อยตัวให้เคลิบเคลิ้มกับจังหวะเพลง และร่างกายสูงใหญ่ที่ก้าวนำเธอไป เขาเก่งใช้ได้ แม้เธอจะไม่เคยเห็นเค้าที่หอแห่งการเรียนรู้นี้เลยเค้าอาจมาคนละเวลากับเธอ

ตั้งแต่วันนั้น หน้าเขาก็ปรากฎขึ้นมาในหัวของเธอเป็นพักๆ จนจีน่าต้องบอกเธอว่าเธอดูงงๆ เหมือนเมาหมัด และอีกไม่กี่วันต่อมาเธอก็เจอเขาอีกในหอแห่งลีเบียส ที่เธอกับจีน่าจะเข้าฟังประวัติศาสตร์กรีม ก่อนเข้าไป เอชชาน่าวิ่งไปที่กระจกใหญ่หรูหราบานหนึ่ง
วันนี้เธอจะได้เจอเค้าแบบที่เตรียมตัวมาอย่างดี ผมเป็นลอนคลายสีน้ำตาลอ่อนดูดีอย่างยิ่งเมื่อโดนถักเป็นเปียหลวมๆ ซับซ้อนที่แม่ของเธอทำให้เมื่อเช้า ปอยผมหลุดมาเคลียหน้าจากการขี่ม้า ยิ่งดูมีเสน่ห์มาขึ้น ผิวที่ได้รับการดูแลอย่างดีเปล่งประกายดูสุขภาพดี รูปร่างเพรียวแข็งแรงเพราะเธอออกกำลังกายมาก ส่วนเว้าโค้งงดงามที่ได้จากการเต้นรำ ชุดผ้าซิลค์ยาวสวยสีเทอร์ควอยซ์ ทำจากผ้าบางเบา ต้องดูหน้าประทับใจมากเมื่อเค้าเจอเธอ เธอหมุนตัวกลับ ลากแขนจีน่าเดินเข้าห้อง บางทีเธอจะไปขอนั่งกับเค้า ขณะเธอเดินไปใกล้จะถึงเขา ใบหน้าหญิงสาวที่ดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด ก็โพล่มาจากการถูกร่างของชายหนุ่มบัง
เอชชาน่าหยุดชะงัก เบี่ยงตัวเลี้ยวไปนั้งยังโต๊ะที่อยู่ห่างไกล

จีน่าทำสีหน้ารู้ทันและพูดว่า “ เจ้าอยากนั่งก็ไปนั่ง ผู้หญิงคนนั้นไม่กัดเธอหลอกน่า ”

และตลอดเวลา จีน่าก็วิเคราะห์คาลิลให้ฟัง ถึงความหล่อ และผู้หญิงที่นั่งข้างๆน่าจะเป็นคนรัก แต่เตือนเธอให้อย่าถอดใจ

“ บ้านเค้าน่าจะอยู่บนภูเขานะเห็นเสื้อขนสัตว์ที่พาดไหล่เค้าไม๊ ”

จริงอย่างที่จีน่าพูด เพราะคนที่พื้นราบล่างภูเขาไม่น่าใส่เสื้อหนาขนาดนี้ งั้นตอนนี้เธอก็รู้ชื่อ และเกือบจะรู้บ้านของเขาแล้วด้วย
วันต่อๆ มา จีน่าคงเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้จีเนียสและจีโมเน่ฟัง จีเนียสจึงชอบล้อเธอ เธอเจอเค้าอีกนานๆครั้ง เค้าดูเรียนไม่เป็นที่ ไม่ได้อยู่หอการเรียนรู้แห่งใดเป็นประจำเหมือนกับจีเนียส เวลาเจอถ้าไม่อยู่คนเดียวก็มักอยู่กับผู้หญิงสาวหรูเริ่ด ที่ดูเป็นคนจากบนภูเขา สับเปลี่ยนหน้ากันไปบ้าง คนเก่าบ้าง แล้วเธอที่เจอเค้าแบบสะบักสะบอมทุกครั้ง คงไม่อยู่ในความทรงจำของเค้า แล้วผู้หญิงคนที่หัวเราะอยู่บนหลังม้า เป็นคนใหม่ หรือคนเก่านะ เธอเห็นได้ไม่ชัด เธอปัดความคิดนี้จากหัวทันที

การเจอกันอย่างกะทันหัน ทำให้เธอเผลอคิดถึงคาลิลตลอดทางกลับบ้าน เธอฝึกไม่ให้ความคิดนี้มากวนจิตใจ เหมือนกับเรื่องของพ่อเธอ เอชชาน่าโดดลงจากหลังมาร์สเมื่อถึงหน้าบ้าน

“ วันนี้ขอบคุณเจ้ามาก ถ้าข้าไม่ได้เจ้าข้าคงแย่ ” เธอจูบหน้าผากมาร์สแล้วหมุนตัวเข้าบ้าน ไปหาอาหารร้อนๆที่แม่เธอคงเตรียมไว้เสร็จแล้ว

Create Date : 13 พฤษภาคม 2554

Last Update : 13 พฤษภาคม 2554 15:00:37 น.

0 comments

Counter : 534 Pageviews.