SAW 5 เมื่อคนบ้าวางแผนฆ่าคนเลว

วันนี้เป็นวันที่ไม่คิดว่าจะเครียด ก็เครียดครับ

ไปทำงานด้วยความรู้สึกปกติ เจอสาวที่ไหนก็แหลไปเรื่อย หลีไปเรื่อย

เพราะความDOG ทองของตัวเองแบบนี้วันนี้เลยมีเรื่องเกิดขึ้นจนได้


กับน้องคนนึงที่เราก็ไปทำแร่ดไว้ วันนี้หัวหน้าเขาซึ่งอายุเท่ากับเราก็มาถามว่า "นี่พี่ จริงจังกับน้องเขาหรือเปล่า "

คำถามนี้คำถามเดียวนี่ล่ะครับ เล่นเอาเครียดเลย


คือถ้าหากผมยังทำตัวแบบนี้ต่อไป หัวหน้าของสาวๆอีกประมาณห้าคนในออฟฟิศ ก็คงมาทยอยถามผมทีละคนๆต่อไปเรื่อยๆแน่

ย้อนมาดูตัวเอง พร้อมจะจริงจังกับใคร หรือชอบใครรักใครจริงๆหรือเปล่า


นั่งคิดอยู่ตอนเช้าก็ตอบตัวเองได้เลยว่า มันคงยังไม่ถึงขนาดชอบอะไรมากมาย สิ่งที่ทำทุกวันนี้ก็เพราะว่ามันสนุกดี ผมสารภาพตามตรงว่าผมเป็นผู้ชายที่ดอกgold มาก หรือภาษาเด็กวัยรุ่นสมัยก่อนที่เขาเรียกว่าหน้าม่อนั่นแหละ เห็นผู้หญิงน่ารักๆเป็นไม่ได้ ต้องเข้าไปแร่ดเสียหน่อย

ผมนั่งถามนั่งตอบตัวเองในเวลาครึ่งเช้าในที่ทำงาน ว่าถ้าเราเอาจริงๆจังๆ เลิกเล่นเสียที มันจะเป็นยังงัยต่อไป

ถ้าจีบไม่ได้ แห้วอีก ก็คงเซ็งตัวเอง ที่สำคัญเสียหน้า!!!เสียเวลา และเสียความรู้สึก แถมถ้าแห้วแล้วหันไปจีบคนอื่นต่อมันไม่ทุเรสรึ

เสียฟอร์มอย่างแรงครับ เสียฟอร์ม แล้วต่อไปผมจะอยู่ที่ทำงานดว้ยสถานะอะไรล่ะเนี่ย


แล้วถ้าเกิดจีบได้ขึ้นมาล่ะ ชีวิตในที่ทำงานก็คงกุ๊กกิ๊ก ...เจอหน้ากันทั้งวัน เช้าไปรับ เย็นไปกินข้าวด้วยกัน แล้วก็ไปส่งบ้าน วันหยุดก็ไปเที่ยวด้วยกัน

สรุปทั้งปี แทบไม่มีเวลาไหนไม่เจอหน้ากัน


เบื่อชิบหอยเลยครับท่านผู้ชม ผมคงกระดิกตัวไปแร่ดกับใครอีกไม่ได้แน่นอน เกิดวันหลังมีสาวๆเอ๊าะๆสดๆใสๆเข้ามาเล่า


โอ้วววววว ไม่อยากคิด

อันนั้นไม่สำคัญหรอกครับ ผมล้อเล่น

สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือ ถ้าหากอยู่กันไปดีๆ แล้ววันนึงเขาเกิดเปลี่ยนเป็นอื่น หรือว่าทนกับนิสัยผมไม่ได้ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่านิสัยอะไรเหมือนกัน) บอกว่าเราเป็นพี่เป็นน้องกันดีกว่านะพี่แป๋ง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่กระไรนัก แต่ผมต้องถามตัวเองว่า ตัวผมเองทั้งใจและกาย พร้อมจะทนรับกับสภาพนั้นอีกไหวเหรอ??

ผมบอบช้ำมามากเกินไป เกินกว่าจะมาเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว


วันนี้เลยรู้สึกยาก ที่จะนั่งทำงานต่อไปได้ พอถึงเวลาพัก เลยขอลาครึ่งวัน อ้างว่ามีธุระเสียเลย มันเครียดง่ะ นั่งทำต่อไปก็ไม่ได้อะไร......

เป้าหมายของผมคือสถานที่ของผม ...โรงภาพยนต์นั่นเองครับ

และภาพยนต์หนึ่งเดียวที่ตอนนี้ต้องไปดู ก็มีแค่ SAW5 เท่านั้น


..............
..............

SAW5 เป็นหนังภาคต่อสยองขวัญ ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำมาถึงห้าภาคแล้ว แถมทำติดต่อกันมาแทบจะทุกปี

ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะคิดยังงัยกับหนังแนวแบบนี้ (ส่วนใหญ่ไม่น่าจะชอบนะ) แต่สำหรับผม ภาคแรกเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ทั้งประเด็นการเปิดตัว การดำเนินเรื่อง ปมเรื่อง และฉากจบของเรื่อง

ด้วยความยอดเยี่ยมของภาคแรกนี้เอง ทำให้ต้องติดตามภาคสอง ภาคสามและภาคสี่อย่างไม่พลาด

แม้ว่าความเข้มข้นและความสนุก มันจะเริ่มจืดชืดลงไปตามลำดับ


ภาค5 นี้เป็นภาคที่ต่อเนื่องมาจากภาค4 เมื่อจิ๊กซอว์ หรือจอห์น จิ๊กซอว์ตัวมาสเตอร์ได้ตายลง นักสืบฮอฟฟ์แมนซึ่งเปิดตัวในภาค4 ให้เรารู้ในท้ายเรื่องว่า เขาคือคนที่จะเป็นทายาทของจิ๊กซอว์คนต่อไป หาได้ใช่อาแมนด้าแต่อย่างใดไม่

แต่เอฟบีไออย่างนักสืบสแตรห์ม ซึ่งรอดจากเกมที่จิ๊กซอว์คนใหม่วางไว้อย่างพลิกความคาดหมาย เพราะเขาไม่ได้เปิดช่องให้มีชีวิตรอดจากเครื่องมือของเขาชิ้นนี้ เริ่มสงสัยในตัวนักสืบฮอฟฟ์แมน และตามสืบจนรู้ว่าฮอฟฟ์แมนคือทายาทรุ่นที่สามของจิ๊กซอว์นั่นเอง

การไล่ล่าของเอฟบีไออย่างเขากับจิ๊กซอว์คนใหม่จึงได้เริ่มขึ้น

อีกด้านนึง ภารกิจสุดท้ายที่จอห์น หรือจิ๊กซอว์คนแรกได้ทิ้งไว้ให้กับฮอฟฟ์แมนก่อนตาย คือการให้คนห้าคนซึ่งมีความเกี่ยวโยงกัน ต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยกัน ด้วยหลักอย่างเดียวที่ว่า "จงอย่าทำตามสัญชาติญาณของตัวเอง"

ดังนั้นภาคนี้เราจะเห็นเบื้องหลังที่ก่อกำเนิดจิ๊กซอว์คนใหม่ ไปพร้อมๆกับการไล่ล่า (อย่างโง่ๆ) ของเอฟบีไออย่างสแตรห์ม และเรื่องราวสยองขวัญเพื่อการลุ้นเอาชีวิตรอด ของคนบาปห้าคน ไปพร้อมๆกัน (เพราะตัดสลับกันไปมา)


หนังเริ่มเสื่อม ...เสื่อมจริงๆครับ คือหนังเริ่มจะจับทางได้ และเดาถูกตั้งแต่ต้นแล้วว่า มันจะดำเนินไปอย่างไร และมันจะเป็นยังงัยต่อ และมันน่าจะจบลงแบบใด

เนื้อหาในหนัง ยังคงเน้นให้มนุษย์ได้ให้ความสำคัญกับชีวิต ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของตนเองและของคนอื่น แต่พร้อมๆกัน หนังก็สอนให้เปิดการใช้วิธีเปิด"ศาลเตี้ย" เพราะกฎหมายที่พึ่งพาไม่ได้ ...หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ สำหรับคนกลุ่มนี้แล้ว กฎหมายไม่ยุติธรรมกับพวกเขา โดยที่พวกเขาลืมไปว่า กฎหมายไม่เคยยุติธรรมกับคนใดคนหนึ่ง แต่กฎหมายต้องยุติธรรมกับคนทุกคนและสังคม เพราะกฎหมายไม่ใช่กฎบัญญัติของพระเจ้า ที่คนทำผิดทุกคนจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ตามความผิดนั้นๆ แต่กฎหมายคือบัญญัติที่มนุษย์ตราขึ้น เพื่อให้มนุษย์อยู่ร่วมกันได้ในสังคม และให้สังคมดำเนินต่อไปได้

ดังนั้นเมื่อไม่ศรัทธาในหลักข้อนี้ของกฎหมายเสียแล้ว คนกลุ่มนี้ก็คงไม่สามารถใช้ชีวิตเป็นปกติเยี่ยงคนอื่นๆในสังคม

และอย่างที่บอกไปแล้วว่า การกระทำของจิ๊กซอว์ไม่ว่ารุ่นไหน ก็เหมือนกับพวกเขาทำตัวเยี่ยงพระเป็นเจ้า ที่อาสามาพิจารณาความผิดของมนุษย์ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีสิทธิ มนุษย์ทุกคนเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมของตัวเอง การกระทำใดๆของตัวเองในชาติภพนั้นๆ พระเจ้าบัญญัติไว้แล้วว่าตัวของผู้กระทำต้องรับผลแห่งการกระทำนั้นด้วยตัวของเขาเอง และการพิพากษาก็ให้เป็นหน้าที่ของผลของการกระทำ ก็คือกรรม ไม่มีใครหน้าไหนมาตัดสินได้หรอกว่า คนๆนั้นควรจะได้รับผลอะไรกับสิ่งที่เขาทำ

เพราะทุกอย่างมีหนทางของมันเอง ทุกอย่างมีผลกระทบเกี่ยวพันและสืบเนื่องต่อกัน

ดังนั้นการที่จิ๊กซอว์พยายามจะบอกอยู่เสมอๆว่า ให้คนแต่ละคนได้ฟื้นฟูจิตใจ เพื่อได้สำนึกในคุณค่าชีวิตของพวกเขาเองนั้น จึงเป็นแนวทางที่บังอาจเอื้อม ที่ทำตัวเยี่ยงบัญชาจากสวรรค์

แต่ผมก็ชอบหนังตรงที่ ทุกภาคหนังให้แง่คิดว่า การกระทำใดๆของเราก็ตาม ขอให้เราทำไปด้วยสติ คิดทุกอย่างด้วยจริยธรรม แล้วตัวเราจะรอดจากวิกฤติการได้เอง บางทีเรื่องร้ายๆเราก็ผ่านมันไปได้ง่ายๆ ขอเพียงแค่เราฟังคำแนะนำของคนอื่น ฟังคำที่คนอื่นเขาสอนเพียงนิด เปิดใจให้กว้าง รับฟังสิ่งที่ผู้อื่นพยายามบอกและสอนเราบ้าง

สิ่งที่หนังมักทำร้ายจิตใจของคนดูก็คือ หนังจะ"กำจัด" ตัวละครที่เราคิดว่า "อั้ยนี่ต้องเป็นพระเอกแน่ๆ" ออกไปจากหนังทีละคนๆอยู่เรื่อย ด้วยหลักคิดของคนเขียนบทที่ว่า "จงคาดเดาความคิดของผู้อื่น แล้วเราจะชนะ"

ซึ่งเป็นสิ่งที่จิ๊กซอว์คอยพร่ำบอกให้กับฮอฟฟ์แมนอยู่เสมอ เช่นกัน

ตรงนี้ก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของหนังเหมือนกัน เมื่อเราคิดว่า "ถ้าเป็นเรา ในสถานการณ์นั้นๆ เราจะทำอย่างไร" ซึ่งหนังเอาจุดนี้มาเล่นทั้งสองทาง กล่าวคือ เล่นกับตัวละครที่เป็นเหยื่อของจิ๊กซอว์ กับ เล่นกับคนดูที่นั่งดูหนังอยู่ในโรง

พูดง่ายๆก็คือคนเขียนบท จะอ่านเราอยู่เสมอว่า เราคิดว่าหนังน่าจะเป็นยังงัยต่อ ก็เลยเขียนบทมาหาทางหักหลังเราซะ

ยอมรับว่าภาคแรกๆก็ทำได้ดี แต่ภาคหลังๆดูเหมือนว่าทิศทางจะอ่อนลง (คงขี้เกียจจะคิดแล้วมั้ง) เลยกลายเป็นว่าหนังเริ่มจับทางได้ง่ายขึ้น และเดาได้เรื่อยๆ

การเดาความคิดของผู้อื่น เป็นสิ่งที่ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายในโลกนี้ ต้องมีติดตัวเป็นพื้นฐาน และถ้าเดาได้ถูก นอกจากจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แล้ว คุณจะได้ก้าวข้ามสู่การเป็นผู้ชนะอีกด้วย

ถ้านึกไม่ออก ก็ให้นึกถึงคนอย่างขงเบ้ง หรือ ไอเซนฮาวด์ ดูก็ได้

ผมคิดเรื่องนี้ก็รู้สึกขำ เคยมีคนๆนึงบอกผมว่า "อย่าคิดแทนคนอื่น" นั่นคือจะคิดอะไรเกี่ยวกับคนอื่น คงต้องรอให้คนอื่นเขาบอกเอง (กระมัง) หรือไม่ก็พิจารณาจากสิ่งที่เขาทำเท่านั้น

ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะคนที่บอกผมนี้เรียนกฎหมาย

ผมน่ะอยากหัวร่อกับความคิดบ้องตื่นแบบนี้ หากเราไม่วิเคราะหืความคิดของผู้อื่นแล้วไซร้ เราจะหยั่งรู้และวิเคราะห์คู่ต่อสู้เราได้อย่างไร

ผมถึงได้ขำกับคนที่มาบอกผมคนนี้ แล้วผมนั่งดูกับสิ่งที่เขาทำต่อๆมา มันก็มีแต่เรื่องว่าเขาเชื่อแต่สิ่งที่คนอื่นสร้างภาพ หรือนับถือคนแต่เปลือก แต่ไม่เคยใช้สมองวิเคราะห์และมองคนให้ลึกซึ้งถึงแก่นว่า คนๆนั้น น่าเชื่อ หรือน่านับถือ อย่างที่ภาพที่เขาสร้างมาให้เห็นหรือไม่

...........

ผมดูหนังเรื่องSAW 5 จบ ด้วยความคิดว่า "เมื่อไหร่มันจะจบๆไปเสียที" เพราะดูๆแล้ว น่ากลัวจะมีภาค 6 7 8 9 ไปเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุดแน่ เหตุผลของคนร้ายก็เบาโหวงลงไปทุกที จากศิลปะที่มีอย่างเปี่ยมล้นในภาคแรก มันเริ่มหดหายไปเรื่อยๆในภาคต่อๆไม จนถึงภาคนี้ผมว่ามันกลายเป็นแค่หนังสยองขวัญดาดๆไปเสียแล้ว (จริงๆมันก็แย่มาตั้งแต่ภาค 3แล้วล่ะ)

แต่มันก็ทำให้คนที่หลงใหลและติดตามมันมาอย่างตื่นเต้นตั้งแต่ภาคแรกอย่างผม คงต้องทนดูต่อไป เพียงเพื่ออยากจะรู้ว่า "แล้วมันจะจบลงอย่างไร"

เพียงแต่ก็เป็นไปได้เหมือนกันว่า อาจจะเปลี่ยนไปติดตามในวีซีดี แทนที่จะนั่งดูในโรง ก็เป็นได้

......

ผมเดินออกจากโรงด้วยความสบายใจ สบายใจมากกกกขึ้นกว่าตอนก่อนจะดูมาก จนแทบอยากจะกลับไปนั่งทำงานต่อกันเลยทีเดียว


ผมตัดสินใจได้แล้วว่า ชีวิตตอนนี้ของผมก็มีความสุขดีอยู่แล้ว แม้มันจะเหงามากหน่อย แต่เมื่อผมมองย้อนกลับไปแล้วคิดว่า ถ้าหากว่า...จริงจังขึ้นมา แล้ว ...ผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ให้คิดแต่เรื่องร้ายๆที่เคยเจอมาในอดีต ผมมั่นใจว่าไม่เรื่องใดเรื่องนึง มันต้องกลับมาหลอกหลอนผมอีกแน่นอน

ที่สำคัญ ผมถามตัวเองด้วยคำถามที่สำคัญที่สุดก็คือว่า

ผมรักเขาหรือเปล่า


ผมยังไม่เห็นเลยว่าผมจะกลับไปรักใครได้อีก อย่างน้อยๆก็ช่วงที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมรุ้ดีว่าถ้าผมรู้สึกรักใครสักคนเข้าจริงๆ ผมจะมีความรู้สึกอย่างไร

แล้วตอนนี้ผมมีความรู้สึกแบบนั้นกับใครอีกมั้ย

ยังไม่มีอีกเลย เป็นคำตอบสุดท้าย



ดังนั้นเมื่อถึงวันพรุ่งนี้ ผมก็คงยังเป็นผมคนเดิม ยังคงแร่ดของผมไปเรื่อยๆ และทำตัวแบบเดิม แล้วเมื่อใครถึงคำถามทำนองที่ว่าจริงจังกับใครสักคนบ้างหรือเปล่า...อีกหรือไม่นั้น

ผมก็มีคำตอบแล้วว่า

คงไม่จริงจังกับใครอีกแล้ว เพราะความรักครั้งสุดท้ายของผมมันได้ผ่านไปแล้ว


ต้องขอบคุณหนังเรื่องSAW ด้วย ที่ทำให้ผมรุ้สึกดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาด

...เอ๊ะ นี่ผมเป็นคนโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย

Create Date : 23 ธันวาคม 2551		8 comments
Last Update : 25 ธันวาคม 2551 6:59:22 น.
Counter : 643 Pageviews.
Share Tweet