Bloggang.com : Uwa :

ก็เด็กมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อย

นี่เพราะญาติสาวมาเยี่ยมจึงได้นึกถึงเรื่องนี่ขึ้นมา เธอมาเยี่ยมบ้านเรา 5 วัน จึงเปรยๆว่า นุชชี่ดื้อและกรี๊ดมาก ต้องทำโทษกันบ้าง แม่จึงนึกขึ้นมาได้ว่า ตั้งแต่เกิดเหตุคราวนั้นแม่ก็ไม่ได้ไทม์เอาท์นุชชี่อีกเลย

เหตุที่ว่านั้นคือ เคยไทม์เอาท์คุณเธอราว สองเดือนก่อน เธอก็ลอยหน้าลอยตาใส่แม่ ไม่มีทีท่าสำนึกผิดแม้แต่น้อย ปกติระหว่างทำโทษแม่ก็ต้องมายืนกำกับ และนับสองนาที เพราะไม่กำกับเธอก็วิ่งซิค่ะ หลังจากที่เธอทำท่าทียียวน กวนประสาท

แม่ขู่ฟ๊อด..นี่เดี๋ยวจับขังในนี้เลย เอาไหม..ข้างๆเป็นตู้แขวนเสื้อโค้ทตรงทางเข้าบ้าน....นุชมองอย่างท้าทาย ไม่สะทกสะท้าน แล้วตอบ โอเค พร้อมทั้งเดินเข้าตู้ร้องบอกให้แม่ช่วยปิดประตูให้ด้วย ..ไรอันกับแม่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก..

แม่นึก พร้อมกระหยิ่มยิ้มย่อง ..เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวรู้สึก ได้เลยลูก แม่จะช่วยปิดประตู แน่ใจนะ แม่ยังถามย้ำ.. แม่กระแทกประตูปั้ง..ยืนรออยู่หน้าประตู พร้อมกับเจ้าพี่ชาย..มองตากัน ประมาณว่า เดี๋ยวเดียวก็แจ้นออกมาไม่ทันเป็นแน่..
จู่ๆ เสียงกริกก็ดังขึ้น..แม่รีบเอามือจับลูกบิด..

ตายแล้ว แม่นุชมันล๊อคประตู ทะลึ่งจริงๆ แล้วหล่อนก็ร้องโวยวายจะออกมาให้ได้ ประตูก็เปิดไม่ได้ จากข้างนอกก็ไม่มีรูที่ไขด้วย โอ๊ย พระเจ้าช่วยด้วย ระหว่างที่แม่พยามปลุกปล้ำอยู่ เสียงร้องโวยวายพร้อมกับเสียงเตะประตู ตู้เสื้อผ้าเริ่มกระหึ่มราวกับคนตอกฝาบ้านของเธอก็ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงร้องไห้เปลี่ยนเป็นเสียงร้องโฮ แม่ก็เริ่มจะประสาท ปากก็ร้องบอกให้นุชเปิดประตูดูซิ เธอก็กระฟักระเฟียดตอบมาว่า มันมืด มองไม่เห็น แล้วก็วี๊ดว๊าย ไม่ได้ศัพท์

ในหัวสมองแม่ มโนภาพไปไกลมาก สามีไม่อยู่บ้านหนึ่งอาทิตย์ ภรรยาชาวไทยขังลูกในตู้เสื้อผ้า โอ๊ย แล้วชาวบ้านเขาจะคิดยังไง จะไปเรียกเพื่อนบ้านคนไหนดี ไม่ค่อยจะรู้จัก ก็เพิ่งย้ายมาที่นี่ คิดไปถึงละคร เดรเพอเรท เฮาส์ไวฟ์ นึกไปโน่น แล้วถ้าต้องเรียก 911 ขึ้นมาจริงๆ เนี่ย ไอ้รถดับเพลิงเปิดหวอมันจะมาด้วยไหมเนี่ย มันจะงามหน้าขนานไหนน๊า พระเจ้าช่วย เผลอๆ แม่จะถูกตำรวจจับด้วยอะซิ

ระหว่างที่แม่หน้าเครียด ตีนกาขึ้น ขมับขมวดกันอยู่นั่น

ไรอันก็เริ่มสื่อสารกับนุชชี่ ด้วยน้ำเสียงช้าๆเนิบๆ
"Nuch, you hear me?" ไรอันเริ่มพูด
"Yeahh" นุชตอบ
"Can you put your hands over the wall in front of you?" ไรอันบอก
"Find any door knob? Feel any little thing in the middle or something you had pressed" พี่ชายสั่งต่อ

ระหว่างที่เธอพูด เสียงร้องน้องนุชก็หายไปแล้ว กลายเป็นเริ่มแชทกับพี่ชาย

แม่ทึ่งมาก น้ำเสียงไรอันเธอเย็น และสงบ ก๊อปมาจากคุณพ่อเธอเด๊ะ

เมื่ออารมณ์สงบ แม่ก็ไปเปิดลิ้นชัก คุ้ยโรงรถ หาไขควง รพหว่างที่พี่เขาคุยกับน้อง

เดินกลับมา แม่ลองหมุนลูกบิดประตู

เฮ้ย มันหมุนได้แล้วนี่นา แล้วแม่กระชากประตูออก

เห็นนุชชี่ ยืนยิ้มแฉ่ง อยู่ตรงหน้า น้ำตาเจ้ากรรมเกือบไหล

อยากจะบอกขอโทษลูกมากๆ ดึงลูกมาหอม มากอด และขอบคุณไรอันด้วย

คิดในใจ เราเป็นแม่ประสาอะไร มาล้อเล่นเรื่องพิเรนทร์เช่นนี้

ลูกท้า..แม่ก็ไม่แพ้ .ก็เด็กอะน่ะ.. เราเป็นผู้ใหญ่หลงทำไปได้ไง

จำไม่มีวันลืม

ตั้งแต่วันนั้น วันที่รู้สึกรักลูกมาก หัวใจพองโตที่เห็นลูกออกมาได้ปลอดภัย กับอาการสำนึกผิด เรื่องลงโทษบังคับกะเกณฑ์ให้อยู่ในระเบียบ จึงได้หย่อนไปนิด
แต่คุ้ม เมื่อการยอมนิดๆหน่อยๆ ได้ใจลูกขึ้นมามาก ลูกรู้สึกว่าแม่นั้นรักตนเหลือประมาณ แม้นฝรั่งข้างๆจะเริ่มบ่นบ้างก็ช่างประไร

Create Date : 17 สิงหาคม 2550

0 comments

Last Update : 21 สิงหาคม 2550 8:18:15 น.

Counter : 1009 Pageviews.