ความรู้สึก แรกที่ พี่บอกให้รีบกลับ มาดูใจ " พ่อ "

ครั้งแรกที่ ได้รับดทรศัพท์จากพี่สาว และแม่ บอกว่า ป๋าเข้าโรงพยาบาล นะ น้ำตาล ขึ้น 300 กว่า ๆ ก็ รับทราบ เพราะ ป๋า ชอบแอบเปิดตู้เย็น กินของหวานที่เค้า แอบซื้อกันมา

จากโรงบาลประจำอำเภอ อยู่ได้ 2-3 วัน หมอก็มาบอกแม่ว่า จะส่งตัวป๋า ไปโรงบาล ประจำจังหวัด ก็รู้สึกตกใจ( แต่ก็ดีจัยคิดว่า หมอคงเก่งกว่าที่ อยู่ประจำอำเภอ

พุดจากใจ จริงเลยค่ะ หมอประจำอำเภอ ดูเด็ก และไร้ประสบการณ์ ก็อยากที่จะให้ป๋าได้เจอหมอที่ มีประสบการณ์ ก็ดี

เราก็ โทรกลับบ้าน วัน ละหลาย ๆ ครั้งว่าป๋าเป็นไง บ้าง แม่เป็นไง เฝ้าป๋า มาหลายคือ ของห้องพิเศษ โรงบาลก็ไม่ให้บอก ไม่อยากให้ อยู่กันตามลำพัง สงสารแม่ก็สงสาร พี่ชาย กะพี่สาวก็เปลี่ยนเวณ กัน กะแม่ได้นิดหน่อย

มีอยู่วันหนึ่ง แม่บอกป๋าพูดอะไร บ้าๆ บอ ๆ (ประมาณเพ้อ)แบบ คนเป็นโรคประสาน เลย แจ้งหมอ หมอเลย ส่งตัวไปพบจิตแพทย์ จิตแพทย์ก็ได้พูดคุย บอก หมอว่า รักษาทางกายก่อนดีกว่า เรื่อง จิตค่อยมาว่ากัน หรืออาจเป็นโรงสมองฟ่อ แล้วค่อยมาสะแกนสมองดู ( เรา ก็ งง นะ ว่า ทำไม่ต้องสแกน )

หลังจากวันนั้น พี่สาว ก็ โทรมาให้เรากลับไป ดูป๋า ลางานได้วันศุกร์ที่ 20 ตุลาคม - 23 ตุลาคม กลับไปถึงป๋าก็ออกจากโรงบาล แระ เราก็ได้มาดูแลที่บ้าน แต่วันที่เรากลับ นี้สิ วันที่ 23 ตุลาคม ต้อง พาป๋าไปหาหมอดูอาการอีกที่เพราะตัว บ้วม ตาบ้วม เราทักตั้งแต่วันอาทิตย์ แล้ว

แต่พี่ชายมันไม่พาไปวันนั้น พอวันจันทร์ หมอบอก ต้อง นอน โรงบาลต่อนะ ( โรงพยาบาลประจำอำเภอ ) ป๋านอนอยู่ ที่โรงพยาบาล น้ำพองได้ 4 วัน

เรานะ เห็นอาการ ของป๋า แล้ว รู้สึกแปลก ๆ เพราะป๋า นอนกรนเสียงดัง และจังหวะหัวเต้นผิดปกติจัง เดิน ไปเดินมา ก็เหนื่อยง่ายจัง แต่อะไร เราไม่ใช่หมอ นิ จะไปสรุป ได้ไง ก็แจ้ง คุณ พยาบาลให้ทราบ แต่ she ก็ รับทราบ และจะรายงานหมอให้ ( ตู เชื่อแล้วว่าพวกหล่อน ๆ เป็น คนพยาบาลจริง ) ถามไร ก็ตอบว่า ต้องรอหมอ ถามความรู้เบื่องต้นของคนเป้นโรงไต ก็ รอหมอ ต้องให้ หมอบอก คุณทำเองไม่ได้ ( ตู ไม่ใช่ บ้านนอก ไรความรู้นะ จะได้รอหมอ ) พวกนี้ มันดูถูกค่ะ มันคิดว่า เราคงไรความรู้ จะมารู้ดีกว่าพวกมันได้ไง ) เพราะ พวกมันดิฉันมองดูป๋าก็ เหมือนคน น้ำท่วมปอด ยังไงไม่รู้ และก็จริงค่ะ เพราะ คืนนั้น วันศุกร์ ต้องส่งตัวป๋าไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดขอนแก่น

เข้าฉุกเฉิน และ หมอที่โรงบาล ศูนย์ แจ้งกะแม่ว่า น้ำท่วมปอด แม่ก็โทรมา บอกเรา เราก็ได้พูดคำแรก เอาอีกแล้วเหรอ น้ำท่วมปอด พวกมันไม่รู้อีกแล้วเหรอที่โรงพยาบลน้ำพอง รอบแม่ก็รอบหนึ่งแล้วนะ มันให้น้ำเกลือแม่ ตอนไม่สบายก็ น้ำท่วมปอดแล้ว นะ ดีนะรอบนั้น ได้รับความอนุเคราะห์ จาก อาจารย์หมอที่โรงพยาบาลของมหาลัย ขอนแก่น จ้องเตียงไว้ให้ (เบื่อค่ะ เตียง ไม่มี มันไม่รับ ไอ้โรงบาลนี้ ) มันเอาไว้ให้พวกจังหวัดอื่น ๆ หรือไง ฟระ ?

พอหมอเจอ หมอ ก็ถามว่า ช่วยหายใจมาจากโรงบาลน้ำพองเลยเหรอ ป๋านอนอยู่ ที่โรงบาล เช้าป๋าก็ ดีขึ้น ยังขอกินน้ำจากแม่ พี่ชายก็สบายใจเลย เข้ากรุงเทพฯ มาทำธุระ
เค้าก็เครียดกันนะ แต่เรา ก็ ยัง พูดแบบสบาย ๆ ทั้งโทรสับก็แม่ว่า พี่สาว อะชอบพูดอะไรดูเหมือนป๋าเป็นหนัก ....
ยังขำกันอยู่เลยค่ะ .. เรากะสบายจัยขึ้นเลยนัดเพือน ไปหาซือ cd ที่คลองถม พอถึงเวลานัด ประมาณ 10.30 ของวันนั้น พี่สาวโทรมาถามว่า พี่โทรหาเปล่า ..
เราก็ว่าเปล่า ... พี่บอกป๋าไม่ค่อยดีนะ ... เราก็ ถามว่า ไม่ดีไง ... หมอบอกให้เรียกลูก ๆ แล้ว ..

เราก็ ยังพุดกะพี่ว่า เจ๊ รีบไปสิ มันเรียกทำไม่ เชื่อไม่ค่ะ ..เราสับสนมาก ไม่คิดว่า จะเป็นอะไร ถึงขนาดนี้

เราตัดสิ้นใจโทรหาพี่สะใภ้ ที่อุตรดิตถ์ จากที่เราโกรธ พี่ชายไม่อยากจะคุยกะมันกะพี่สะใภ้ ก็ยอมโทรไปหาเค้า เพื่อ จะถาม หลักวิชาการว่าหมอ มันบอกแบบนี้ หมายความว่าไง

หมอแจ้งกะแม่ว่า ถ้าห้อง ICU ว่าจะเอาป๋าเค้าเป็นแรก มันมี 8 เตียง คุณ ๆ ค่ะ โรงพยาบาลประจำจังหวัด บอก ห้อง ICU มี 8 เตียง เรา งง เลยค่ะ เราบอกให้แม่ โทรไปรบกวนคุณหมอ ที่จองห้อง ที่ โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยให้หน่อย เราโทรหาแม่เท่าไรก็ไม่ติด เรารู้สึกผิดมากค่ะ ถ้าเราได้อยู่ขอนแก่นต่อ เราคง ทำอะไรได้มากกว่านี้มาก เรา(((( ช๊อค )))) สับสน มาก แต่ก็ ต้องไปตามนัด ที่นัดกะเพื่อนไว้ เรา ก็คุยกะพี่สใภ้ ไปตลอดว่า มัน ถึงขนาด เข้าห้อง ICU แล้วนะพี่ปลา โทรไปคุยกะโรงพยาบาลหน่อย

เค้าเป็นพยาบาลต้องคุยกันรู้เรื่องกว่าเราสิ ..

ประมาณเทียงเราโทรกลับหาพี่อีกครั้ง พี่มันร้องให้ .. เรา(((( ช๊อค ))) พูดแต่ว่ากลับมา กลับมา แล้วบอกเด๋ว ๆ คุยไม่ออก มันร้องให้ เรา ก็ ถามคำเดียวว่าเป็นไร เป็นไร ร้องเสียงดังมากตอนนั่งอยู่ในแท็กซี่ ... สับสน มากค่ะทำไรไม่ถูก เชื่อไม่ค่ะ ยังจะเดินหน้าไป คลองถมอยู่นั้นแระ จะไปบนพระพรหม ด้วย ... น้ำตา ไม่มีสักหยด..

สับสนมาก จ ทำไรไม่ถูก พี่สาวที่อยู่กทม.โทรมาบอกก้อ อยู่ไหน กลับบ้านวันไหน .. เราก็แปลกจังค่ะ ว่า อ้าว มึงบอกตูว่ากลับบ้านตอนเช้า ทำมายยังอยู่ กทม .

บอกกลับคืนนี้กัน กลับไง ฟระตูไม่มีตั๋วรถทัวร์ .. กลับ ไง .. มันให้เช็ค ยุ่งอยากนัก ตูกลับเครื่อง รอบ 6 โมงเย็น กะ2 ทุ่ม นะก้อย มึงไม่ขับรถกลับ ตู ไปเครื่องคนเดียวนะ ... แล้ว กบ ละ มันกลับไง ก็ มันจะกลับรถทัวร์ ถ้าไม่มี ก็ ไม่รู้มัน ..

สรุป ก้อย มันก็ต้องขับรถกลับ ค่ะ ขนพี่สาว + หลาน อีก2 คน เหลือพี่เข กะหลานสาวคนโต ของตระกูล..

ขับรถ 4ชม ครึ่งค่ะ กลังจากที่มันไม่ได้ขับมา ประมาณ 2 ปีหลังจาก ที่คลอดน้อง พี่สาว คนที่3 มันนั่งร้องให้ไปตลอดทาง เราก็ พี่คนที่ 5 นั่งตัวแข็ง เครียด พี่ ๆ จากอุดรดิตถ์ มันก็ บินมา หมอ ยังถามกับแม่ว่า ยาย ใกล้ นะ ทันไม่ คิดดูสิค่ะ หมอมัน ไม่คิดจะยือ ชีวิต ป๋าเราไว้เลย ทำไม่ ทำไม่

ไปถึงป๋าก็หนักแล้ว ...เราน้ำตาไม่ออกอีกแล้ว อึง ทำไรไม่ถูก ต่อว่า บอกให้ทำไรไม่ทำ พี่สาว มันก็สวนมาว่าไม่ดูแล ไม่ต้องมาต่อว่ากัน เราเสียจัยนะ เรา ก็ผิดจริง เราห่วงชีวิต การงานเราเกินไป เรา ผิด ที่
ความหวังสุดท้ายแล้วค่ะ เราบอกแม่ พาไปหาคุณหมอ ที่บ้านย้ายป๋า ไปอีกโรงบาลเถอะ สรุป ออกไปกัน เราไปได้ยังไม่ถึงไหน พี่ชายโทรตามบอกไม่ต้องไปแล้ว ป๋าไม่ไหวแล้ว

ต้องยอมรับค่ะ คุณหมอที่นับถือ 2 ท่าน มันเป้นวันครอบครัว เค้าปิดโทรศัพท์กันหมด

 

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2548		6 comments
Last Update : 2 มกราคม 2549 1:29:53 น.
Counter : 469 Pageviews.
Share Tweet