แล้วเราก็ได้พบกัน หลวงพระบาง

สบายดียามเช้าเจ้าาา ขอเริ่มต้นเรื่องด้วยคำทักทายสไตล์แม่ยิงลาวค่ะ
การเดินทางจากเวียงจันทร์ไปหลวงพระบางเริ่มต้นขึ้นในเวลาเจ็ดโมงเช้า เมื่อวานเย็นก่อนกลับที่พักเราได้เดินไปหาปี้ไปหลวงพระบาง ลุงคนขับจัมโบ้บอกว่าปี้สามารถซื้อได้ทั้งที่ขนส่งสายเหนือ และตามเอเจนท์ต่าง ๆ ทั่วไป เราสอบถามราคาจากโรงแรมที่พักแล้ว รถบัส VIP มีห้องน้ำในรถพร้อมอาหารเที่ยงที่กาสี คนละ 180000 กีบ แอบคิดในใจโรงแรมมันต้องขายเราแพง ๆ แน่นอน ไปกินข้าวร้านเวียดนามเห็นมีโต๊ะรับจองตั๋วรถไปถามราคา ถูกกว่า 5000 กีบ ตื่นเต้นดีใจ (พอทีหลังมาคิดได้มันถูกกว่า 20 บาทเองนี่หว่า ) ด้วยความที่กลัวจะไม่ได้ไปหลวงพระบางเพราะคนรับจองปี้ยืนยันว่าถ้าจองกับเค้ามีรถไปแน่นอน ระบุที่ได้ด้วยนะ แถมรถไปรับถึงโรงแรมอีกต่างหาก คำนวนแล้วคิดว่านะจะโอเคอย่างน้อยเราก็บ่ต้องหารถไปขนส่งสายเหนือซึ่งได้ข่าวว่าไกลอยู่ จึงตกลงซื้อปี้ไปหลวงพระบางในราคา 175000 กีบต่อคน
เจ็ดโมงเช้ามีรถสองแถวมารับเราที่โรงแรมตรงเวลาเป๊ะๆๆ แอบชมในใจ คนลาวเนี่ยตรงเวลาจริงๆ แต่แอบว่าฝรั่ง แงะ รถแวะไปรับฝรั่งหัวเหม่งอีกโรงแรมไปถึงให้เรานั่งรถในรถตั้งสิบนาทีว่าคุณพี่เค้าจะมาขึ้นรถเดี้ยวววปั้ดดดดเลยไอ้เหม่ง แต่ด้วยความตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยวเลยอารมณ์ดี หัวเราะกันครืนเครงเฮฮาไม่ตามประสา พอไปถึงท่ารถแอบไปถามราคา "พี่คะถ้าหนูซื้อตั๋วจากที่นี่ราคาเท่าไรอ่ะ" " 139000" พระเจ้าาาาาา ตอนได้ลด 5000 ดีใจหลาย แต่พอรู้ว่าเสียค่าโง่ไปเกือบ 40000 กีบ สะเทือนใจและจำไว้ว่าจะต้องมาบอกต่อเพื่อนๆ ว่า ไปซื้อที่ท่ารถเถอะยังไงๆ รถก้ไม่เต็ม




บนรถและระหว่างทางไปหลวงพระบางค่ะ

ระหว่างนั่งรถ นั้่งคุยกันก็แล้วนั่งมองวิวก็แล้ว ไม่รู้จะทำไรเลยต่างคนต่างหลับพักผ่อนเอาแรงดีกว่า

และนี่คือแป้งจี่ฝรั่ง หรือขนมปังบาแกตแบบฝรั่งเศส ที่มีคุณประโยชน์สำหรับชั้นยิ่งนัก ซื้อจากท่ารถกะว่าจะกินเป็นเสบียงระหว่างทาง แท่งนึงยาวเท่าแขน แถมใหญ่และเข็งอีกต่างหาก กินไปนิดเดียวอิ่ม พอง่วงเอามารองคอต่างหมอน หุหุ ขอแนะนำขนมปังสารพัสประโยชน์เจ้า

หลับไปได้สักพัก รุ้สึกตัวว่ารถหยุดรีบตื่นขยี้ตาด้วยความดีใจ ถึงแล้วเหรอ ไวจังๆๆ ดูนาฬิกา เอ มันเพิ่งผ่านไปสี่ชั่วโมงอ่ะ ไม่น่าใช่ จะว่าร้านข้าวก็ไม่มีนี่หว่า แต่ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เมือ่ประตูรถเปิดประชาชนบนรถโดยเฉพาะพี่น้องชาวลาวก็ลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ต่างคนต่างเดินลงไปหามุมของตัวเองเพื่อทำธุระ อืมมมมม อ๋อออออ สองสาวหันมามองหน้ากัน เข้าใจละเขาไปทุ่งๆๆ แต่ที่ไม่เข้าใจ นี่มันรถ VIP มีห้องน้ำนี่หว่า ทำไมไม่เข้าห้องน้ำฟะ เพื่อนสาวบอกว่าเป็นโอกาสอันดี รถจอดนิ่งๆ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ she หายไปสักพักเข้าห้องน้ำในรถ กลับมาบอกว่า ชั้นรุ้ละทำไมเขาไม่เข้ากัน แบบว่ามันสุดๆ เลยว่ะ นับจากนั้นชั้นก็เริ่มกินน้ำน้อยลง เอาแค่พอจิบแต่แอบคิดว่าถ้าคราวหน้าเขาแวะแล้วปวดนะจะลองไปทุ่งดูสักดีคงดีไม่น้อย อิๆๆๆ หญ้าจะทิ่มตูดไหมเนี่ย

บ่ายโมงกว่าเราก็มาถึงกาสี แวะกินข้าวซึ่งกับข้าวจานใหญ่มากใส่กับได้สามอย่างตามอัธยาศัย ทุกคนเดินลงจากรถอย่างงัวเงียและกลับขึ้นไปนอนต่ออย่างงัวเงียเมื่อกินเสร็จ ตลอดทางชั้นแอบอิจฉาชาวลาว ที่เขายังมีธรรมชาติที่สมบูรณ์ ภูเขาทีเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ มีน้ำตกบนภูเขาที่เราสามารถมองเห็นไกลๆ ได้ตลอดเส้นทาง (ยกเว้นตอนหลับ) เห็นแล้วนึกถึงเมืองไทย เมื่อก่อนบ้านเราก็คงอย่างนี้เนอะ แต่มันเป้นแค่อดีตอ่ะ .........

การเดินทางโดยรถบัสของเราจบลงเวลาประมาณ 1 ทุ่ม เบ็ดเสร็จใช้เวลา 10 ชั่วโมงกว่าๆ นั่งจนไม่อยากนั่งอีกต่อไป ดีใจที่ถึงหลวงพระบางสักที ย้าฮู้
แต่ตอนนั้นมันมืด มืดจนมองไม่เห็นความงามของหลวงพระบาง อย่าว่าแต่ความงามเลย มองหากระเป๋ายังไม่เจอเลยอ่ะ ฮาๆๆๆ ได้แต่หวังในใจพรุ่งนี้คงได้เที่ยวหลวงพระบางตามที่รอคอย
ชั้นมาถึงแล้วจ้า หลวงพระบางจ๋าาาา

Create Date : 26 กันยายน 2551		1 comments
Last Update : 26 กันยายน 2551 7:43:22 น.
Counter : 638 Pageviews.
Share Tweet