แต่ก็นะยังไงก็คงจะไม่ทันใจคนที่เป็นพ่อเป็นแม่หรอก ประกอบกับมีคนทักว่าให้พาเขาไปหาหลวงพ่อที่วัด ที่ไม่ห่างจากบ้านนัก จะได้พูดเร็วขึ้น

ผมก็พาไปเพื่อให้เกิดความสบายใจกับปู่ย่าตายาย และแม่ของเขาทั้งที่ ตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่ออะไรเกี่ยวกับเรื่องพระ หรือสิ่งลี้ลับ วันที่ไปวันแรก โปรแกรมออกอาการกลัวมาก ไม่ค่อยยอมให้หลวงพ่อกระทำ (ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ค่อยยอมอยู่ดีแต่คงรู้ว่ายังไงก็ขัดขื้นไม่ได้ก็เลยดิ้นน้อยลง) ครั้งสุดท้ายที่เขาไปก็ทำให้คนที่เป็นพ่ออย่างผมแปลกใจมากที่สุด คือหลังจากที่หลวงพ่อทำให้แล้ว ปรากฏว่าเขาก้มลงกราบกับพื้น 3 ครั้งเองโดยที่ ผมและแม่ของเขาไม่ได้บอก ทำให้อึ้งไปพอสมควร แล้วก็พัฒนาการตอนที่อยู่กับบ้านของเขาดีขึ้นคือ ตอนแรกเขาจะร้องเพลงเป็นประโยคสั้น ๆ ตอนนี้เขาร้องเป็นเพลงเลย ร้องเรียกหาแม่ แทนที่จะร้องไห้เฉย ๆ

บอกตรง ๆ ว่าดีใจครับที่เขาดีขึ้น

ส่วนพี่ของเราก็ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ สอบครั้งที่ผ่านมาดาต้าสอบได้ที่ 1 ของห้อง

จากนักเรียนทั้งหมด 30 คน ก็เลยได้รับรางวัลจากอาม่าของเขามาเป็นแบงค์ม่วง ๆ 1 ใบ แต่พ่อยังไม่ได้ให้อะไรเขาเลย