Bloggang.com : Kaekorkai : จากวันนั้นจวบจนวันนี้

จากวันนั้นจวบจนวันนี้

ทำไมหนอ...บางช่วงเวลาเราถึงได้รู้สึกว่ามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หรือว่าเวลาในแต่ละวันมันดำเนินไปไม่เท่ากัน??? แต่จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อ 1 วันมันก้อมี 24 ชั่วโมงเหมือนๆกันนี่นา

คุณผู้อ่านเคยย้อนกลับไปหาอดีตแล้วย้อนดูตัวมั้ยคะ ตอนนี้เราอายุเท่านี้กันแล้วเหรอเนี่ย!!! ตีนกาก้อเริ่มขึ้นบ้างแล้ว หน้าเริ่มมีริ้วรอยเหี่ยวย่น ไม่เต่งตึงสดใสเหมือนเมื่อก่อน แสดงออกถึงการผ่านชีวิตมาไม่รู้กี่ร้อนกี่หนาว ที่พูดเนี่ย ไม่ใช่ไรหรอกค่ะ ตอนนี้อิชั้นก้อ 23 ขวบแล้ว เห็นเด็กๆวัยเอ๊าะๆเดินเล่นกันขวักไขว่ โดยเฉพาะที่สยามซึ่งเราเริ่มสำเหนียกว่าไม่ควรไปเดินโชว์อายุ เหอๆ มันทำให้ช้ำใจปนอิจฉานัก

ชีวิตวัยเรียนอันแสนสนุกช่างสั้นนัก ตอนนี้ชีวิตก้อต้องทุ่มเทให้กับหน้าที่การงาน แต่ก้อนะ ชีวิตไม่สิ้นก้อต้องดิ้นกันไป ยิ่งโตก้อยิ่งเพิ่มประสบการณ์แหละน่า

เท้าความนิดนึง อิชั้นเนี่ยเป็นลูกแม่โดมค่ะ เพิ่งเป็นบัณฑิตหมาดๆจากคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี ม.ธรรมศาสตร์ แต่ด้วยเหตุผลกลใด ทำไม๊ทำไมถึงมาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนรับใช้ เด็กเสิร์ฟ นางพยาบาล คนเลี้ยงเด็ก ฯลฯ ลอยฟ้าบนยานกำปั่นเหาะ??? มันมีที่มาค่ะ

หลังจากคร่ำเคร่งกับตำรับตำราการตลาด บวกกับรายงานที่กองพะเนินเทินทึกท่วมหัวนั้น อยู่ดีดี๊เพื่อนรักก้อมาชวนให้ไปเข้าร่วมสัมนาอาชีพพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน โดยมีสถาบันมีชื่อแห่งหนึ่งเป็นผู้จัดร่วมกับมหาลัย ก้อเลย เออ น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะ

ตอนเด็กๆก้อเคยมีความฝันอยากเป็นแอร์กะเค้าเหมือนกัน ได้แต่งตัวสวยๆ ทำงานบนฟ้า เที่ยวรอบโลก เงินดี คิดไปตามประสาเด็กๆไม่กี่ขวบ พอเพื่อนชวนก้อเลย เอ้า ไปก้อไปกัน อันเป็นตัวการจุดกระแสความอยากเป็นให้ลุกโพลงขึ้นมาอีก แต่แอบเจียมเนื้อเจียมตัว อย่างเรานี่เรอะจะเป็นได้ การแข่งขันสูงอย่างนี้ หน้าบ้านๆแบบนี้ แต่ก้อฝันไว้ว่าจะลองสมัครกะเค้าดูสักครั้งหนึ่งในชีวิต ไม่ลองไม่รู้นี่เนอะ เค้าอาจชอบของแปลกแบบอิชั้นก้อได้...

จากนั้น เพื่อนก้อได้แนะนำเวบๆนึงที่เกี่ยวกะพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ใน Blog นี้ก้อมี link ค่ะ ขอซูฮกเลยว่าเป็นเวบที่ดีมากๆ (อะฮั้นไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด สาบาน

) เวบนี้น่ารัก อบอุ่นและมีสาระที่เป็นประโยชน์บรรจุอยู่มากมาย เรียกว่าอิชั้นได้เป็นแอร์ทุกวันนี้ก้อเพราะเวบนี้เป็นส่วนสนับสนุนอยู่มากเลยทีเดียว อะฮั้นก้อเตรียมตัวเก็บเกี่ยวความรู้มาเรื่อยๆเกี่ยวกับอาชีพนี้ จนกระทั่งวันนึง EK ก้อเปิดรับสมัครค่ะ จำได้แม่น เปิดให้ Walk-in ด้วย เมื่อวันที่ 3 ธันวาคม 2548 ก่อนหน้านั้น อิชั้นกะว่าจะไม่ไปสมัครเพราะไม่พร้อมสักอย่าง เพื่อนก้อบอกว่า ก้อแกมัวคิดอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะพร้อม??? นั่นล่ะค่ะ คิดได้เลย ชั้นต้องเอาจริงแล้ว นั่งทำ Resume ไปตัดสูทที่สยาม เตรียมเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับ แต่งหน้าทำผมไปถ่ายรูป เตรียมตัวฝึกการตอบคำถามต่างๆให้เป็นตัวของเราเอง เรียกว่าทั้งเครียดและกดดันในระยะเวลาที่จำกัดทีเดียวค่ะ และแล้วก้อถึงวันวอล์คอิน

พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!!! คนล้านแปด อัดแน่นกันที่โรงแรม Holiday Inn สีลม ไม่อยากจะเชื่อสายตา

เกือบถอดใจแล้ว แถมวันนั้นหน้าดันลอกเป็นขุยๆอีก ช่างแต่งหน้ายังบ่นเลยว่าทำไมลอกขนาดนี้

แต่น้องที่มาด้วยกันก้อบอกให้อยู่ต่อเหอะ ถึงขั้นนี้แล้ว...ก้อเลย เอาวะ สู้ก้อสู้ แต่ไม่รู้ไปไงมาไงรอดผ่านมาได้ ได้รับฟอร์มให้มากรอก และบอกให้มาวันรุ่งขึ้น ดีใจแบบงงๆค่ะ นี่ผ่านเหรอเนี่ยตรู

วันถัดมาก้อไม่มีไรมาก นั่งดูวีดีโอเกี่ยวกะสายการบิน ทำนู่นทำนี่นิดหน่อยก้อกลับบ้านได้ เพื่อมาทำสัมภาษณ์กลุ่มในรอบต่อไป โหยยย จะบอกว่าวันที่มีสัมภาษณ์กลุ่มเป็นวันที่เหนื่อย หิน และทรหดมากๆ เพราะเป็นกระบวนการทดสอบที่ยาวนานและบีบหัวใจเหลือเกินให้ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา สรุปแล้วมีวัดส่วนสูง สัมภาษณ์กลุ่ม คัดคนออก ทดสอบภาษาอังกฤษและสัมภาษณ์เดี่ยวสั้นๆ คัดคนออก ทดสอบสัมภาษณ์กลุ่มอีกครั้งด้วย Topic 2 หัวข้อ คัดคนออก ทดสอบ Attitude Test เกือบ 200 ข้อ และเรียกไปถามเดี่ยวๆอีก 1 รอบ เป็นอันเสร็จพิธีวันนั้น ขอโทษค่ะ ตั้งแต่ 8 โมงเช้าจนถึง 2 ทุ่ม!!! ให้ตายเหอะ ผู้สมัครเหนื่อยกันมากๆ แต่ก้อใจสู้ค่ะ

อะฮั้นก้อผ่านมาแบบงงงวยเช่นเคย แบบผ่านมาได้จริงเหรอเนี่ย แต่ยังไม่จบค่ะ ยังจะต้องมาอีกวันนึงเพื่อสัมภาษณ์เดี่ยวตัวต่อตัวกะกรรมการ 2 ท่าน

วันนั้นอิชั้นแบบว่าต้องเนี้ยบเลยทุกอย่าง เสื้อผ้าหน้าผม พลาดไม่ได้ โดนสัมภาษณ์ไปราวๆ 40 นาทีได้ค่ะ บรรยากาศสบายๆ คำถามไม่ยาก แต่ตอบยากมากค่ะ ก้อเอาน่า ผ่านมาได้ด้วยดี สุดท้ายรอโทรศัพท์ประกาศผลจากเค้าอยู่ราวๆ 4 อาทิตย์ ก้อได้ยินเสียงสวรรค์จากดูไบ อิชั้นกรี๊ดดดดดดดดลั่นบ้าน กระโดดตัวลอยเลย ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบว่าสุดๆอ่ะค่ะ หวิวๆเบาๆไงไม่รู้ ดีใจกว่าตอนที่รู้ว่าเอนท์ติดอีก กรี๊ดดังจนแม่ที่หลับอยู่บนห้องสะดุ้งตื่นตกอกตกใจ นึกว่าลูกสาวตัวเองเป็นไรไป พอรู้ข่าวก้อยิ้มแป้นดีใจกันถ้วนหน้า เราทำสำเร็จแล้วค่ะ

ทางนู้นเค้าก้ออยากให้บินไปเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ว่าเรายังเรียนไม่จบค่ะ ต้องรอสอบเสร็จก่อนราวๆกลางมีนา ก้อเลยขอเค้าบอกให้รอเราหน่อยได้มั้ย พลีสสส เค้าก้อโอเคได้ ไม่เป็นไร ตกลง Joining Date เป็นวันที่ 30 March โล่งเลยค่ะ นึกว่าขี้เกียจรอเรา เดี๋ยวตัดเราออกซะงั้น...รวมแล้วมีสาวๆผ่านมาจนถึงขั้นสุดท้ายนี้ราวๆ 10 คนค่ะ ดีใจที่ตัวเองมีโอกาสได้เป็นหนึ่งในนั้น

จากนั้นที่เหลือก้อไปตรวจร่างกาย ส่งเอกสารไปดูไบ เซ็นต์สัญญา เข้าร่วมสัมมนาเตรียมตัวการเดินทางไปดูไบ ระหว่างนั้นก้อต้องเตรียมตัวกะการสอบ Final ที่มหาลัยด้วยบวกกับรายงาน โชคดีที่แบ่งลงเรียนเทอมแรกไปเยอะหน่อย เทอมสุดท้ายเลยมีเรียนไม่กี่ตัว ค่อยยังชั่ว ไม่งั้นตายหยังเขียดแหงมๆ

สุดท้าย...การสอบก้อผ่านพ้น เอกสารทุกอย่างก้อพร้อมสรรพให้เราเดินทางมายังดินแดนทะเลทรายแห่งนี้ อะฮั้นเลยต้องโบยบินมานั่งจุ้มปุ้กพิมพ์แป้นอยู่ยังที่แห่งนี้ บ้านใหม่ของเรา...ด้วยประการฉะนี้

Create Date : 30 กันยายน 2549

Last Update : 30 กันยายน 2549 9:13:45 น.

3 comments

Counter : 496 Pageviews.

หูยยย
ดีใจด้วยอ่ะ เปงอาชีพในฝันของผู้หยิงหลายๆคน รวมท้างอิช้านด้วยฮ้า แต่ดูจากสารรูปตัวเองแล้วถ้าไปสมัครคงไม่รอด คิดว่าถ้ามีสายการบิน elephant airline เปิดให้บริการคงจะเหมาะกะอิช้านมากกว่า
ยิ่งได้อ่านวิธีการคิดเลือกยิ่งอึ้งๆ หูย ผ่านมาได้อย่างไร ยากมากมายเรยทีเดียว เก่งเจงๆ ยอมรับๆ

โดย: dolphin_moo

วันที่: 9 ตุลาคม 2549 เวลา:23:40:11 น.

ขอบคุณมากค่ะคุณแอน อย่างที่บอกว่ามันแอบฟลุ๊คนิดนึงอ่ะค่ะ อิอิ อิชั้นดู Profile คุณแอน ในรูปไม่เห็นอ้วนเลยค่ะ ลองมาสมัครดูสิคะ

โดย: Kaekorkai

วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:21:52:19 น.

ยินดีด้วยนะคะ เป็นอาชีพนึงที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันเลยล่ะค่ะ แล้วก็ยิ่งได้ทำงานกับสายการบินชั้นนำของโลกด้วยแล้วก็ถือว่าได้รับความสุขสองเด้งเลยล่ะค่ะ ชื่อเบียนะคะ เพิ่งเรียนจบค่ะ เรียนเภสัชมาค่ะ แต่ว่าอยากทำอาชีพแอร์โดยเฉพาะกับเอมิเรตค่ะ ไม่ทราบว่ามีคำแนะนำแนวทางในการก้าวสู่อาชีพนี้ให้กับน้องใหม่มั้ยคะ เพราะว่าอยากเน้นว่าทำอย่างไรจึงจะได้เป็นแอร์เอมิเรตเลยอ่ะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
beea_beea@hotmail.com

โดย: beea IP: 124.120.118.244 วันที่: 16 มิถุนายน 2550 เวลา:0:12:34 น.