ไดอารี่ .. ที่รัก

“ นักอยากเขียน ”
หนังสือเล่มบางกะทัดรัด หน้าปกสีเขียวสะท้อนแสงตัดขีดน้ำตาลไหม้
วางเรียงเคียงกับนิตยสารอยู่อีกหลายฉบับตามลำดับความสูง
มองเห็นเธอก่อนเพื่อนด้วยสีสันสะดุดตา จนหยิบเอาออกมาจองไว้ก่อน

เปิดออกอ่านผ่าน ๆ มันก็คงเป็นการบอกอย่างนัย ๆ ว่า หากอยากเป็นนักเขียน
ก็ไม่พ้นที่จะต้องเริ่มต้นด้วยการเขียน เป็นนักอยากเขียนเสียก่อน
หนุ่มจุ้ย ศุ บุญเลี้ยงเริ่มต้นการเขียนหนังสือด้วยการครูสั่งให้บันทึกไดอารี่ตั้งแต่ต้นเทอม



หากย้อนไปเมื่อหลายสิบปี ฉันเอง .. ก็ยังจับทางในชีวิตไม่ถูกเหมือนกัน
ครูในสมัยมัธยมสาม สั่งให้เราบันทึกเราราวในแต่ละวันไว้ แล้วส่งหนึ่งอาทิตย์ครั้ง
แรก ๆ มันก็คงคล้าย ๆ กันทุกคนน่ะแหละ
วันนี้วันที่ ... ตื่นเช้าหกนาฬิกา อาบน้ำล้างหน้า
แต่งตัวไปโรงเรียน กลางวันพักเที่ยงกินข้าว
เย็นกลับบ้าน ช่วยแม่ทำงานบ้าน บรา บรา ..
อาจจะเสริมเติมบ้าง วันนี้รถติด วันนี้ทำความดีนั่นนี่ แล้วแต่จะโม้กันไป
ทุกเล่ม ที่ แอบเปิดของเพื่อนดู มันก็คล้าย ๆ กันหมด ไม่มีใครเขียนอะไรยืดยาว
ไม่มีใครกล้าที่จะเล่าเรื่องราวส่วนตัวลงไป กลัวจะอาย กลัวเพื่อจะล้อ กลัวสารพัน


ใครจะรู้ว่า .. วันนึงนั้น มันดันมาถึง
เมื่อวันที่ ฉัน ทะเลาะบ้านแตกอย่างแรงทั้งกับพี่ชาย และก็แม่
แรงน้อยใจสารพัดเหตุผลจะอ้าง โถมเข้ามาใส่ อย่างไม่ฟังใครอะไรทั้งนั้น
หลักยึดเดียวก็ไม่มี มองหาใครก็ไม่เจอ ได้แต่นั่งน้ำตารินอยู่ลำพัง
หนีไปไหนไม่ได้หรอก เงินสักบาทก็ไม่มีติดตัว



จับคว้าสมุดมาได้ ก็เขียน เขียนทุกอย่างที่อยากจะเขียน ด้วยความโมโห
ด้วยความน้อยใจ ด้วยความเสียใจ ทุกอย่างทิ้งเป็นน้ำหนักของหมึกสีเข้มตัวโตเบ้ง
รอยกดน้ำหนักของปากกาที่ขีดให้มันเป็นตัว แทบจะทะลุไปถึงแผ่นที่สาม ที่สี่
ใช่ .. ด้วยแรงโกรธ ด้วยแรงทั้งหมดที่มี ด้วยน้ำตา


สมุดที่ถูกส่งครูในวันจันทร์ถัดมา ไม่ได้ถูกฉีกออกอย่างที่จะทำ
มันถูกส่งไปทั้งอย่างนั้น ทั้งยับย่นและชื้นรอย ด่าง ดวง
ฉันเจตนา ที่จะส่งไปทั้งอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่า เพื่ออะไร .. เหมือนกัน




หากวันนั้นวู่วามแล้วทะยานพุ่งออกไปจากบ้านแล้ว
เราจะไปเจออะไรอีกบ้าง สังคมดี สังคมเลว เพื่อนดี และเพื่อนเลว
ไม่มีใครมองเห็นอนาคตได้เลย
ขอบคุณครูที่ส่งสมุดเล่มนั้นกลับมา



รอยปากกาสีแดงที่บรรจงเขียนถึง

“ เจ้าลูกชาย จำไว้นะ ขอให้เป็นเติบโต อย่าง คนที่มีจิตใจเข้มแข็งและอ่อนโยน
ขอจงแข็งแรง แต่อย่างแข็งกร้าว ขอจงอ่อนไหว แต่อย่า อ่อนแอ ”

สิ่งที่ทำลงไปแล้ว มิอาจแก้คืน เสียใจเราเสียได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะร้องไห้กับมัน
ยิ้มแล้วเผชิญหน้า .. น้ำตา มิอาจจะชะล้างความอัปยศนั้น .. (โกวเล้ง)

ขอบคุณที่มีสมุดไดอารี่วันนั้น เพราะอย่างน้อย มันก็ยังทำให้ฉันยังอยู่ตรงนี้
ไม่ได้หนีหายไปไหน ไม่ได้หลงไปในทางที่ไม่ดี ไม่ควร




วันนี้ ก็ยังจำได้อยู่ แม้สมุดจะปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
แต่บันทึกที่ยังอยู่ในความทรงจำ ก็ยังคงฉายชัดเสมอมา


นึกถึงตอนนี้ ก็ได้แต่แอบยิ้มกับตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าครูจะยังจำได้ไหม
แต่การถูกบังคับเขียนในวันนั้น แล้วคอมเม้นท์ที่ได้กลับมาเหมือนหนุ่มจุ้ยได้จากอาจารย์
ใครจะไปรู้ได้ว่า นักอยากเขียนในวันนู้น อาจจะกลายร่างเป็นนักเขียนในวันหน้าก็ได้
พยายามต่อไป ........... ทาเคชิ



..........................................................

ขอกราบคาราวะครูผู้ใส่ใจ ครูจินตนา พุทธเมตะ
ปัจจุบันเป็น ผศ. และจะเป็น ดร. ในอีกไม่กี่เดือน ณ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

แอบขำ ..
ครูจำได้ไหมว่า ตอนนั้นครูพยายามเรียน ป.โทอยู่แล้วครูตุ๊ว่า จบเมื่อไหร่จะปิดถนนตกเลี้ยง
ลูกศิษย์คนนี้ยังรอฉลองให้ครูอยู่นะ เพียงแต่สงสัยว่า ต้องเปลี่ยนเป็นเป้าหมายถัดไปแล้วล่ะ

วันนี้ ขอเขียนถึงครู .. ผู้ทำให้รู้จักกับ ไดอารี่ .. ที่รัก
แล้ววันนึงจะไปกอดแน่น ๆ ฮะ (.. ถ้าครูยังให้กอด อะนะ ..)

Create Date : 21 ธันวาคม 2552 Last Update : 21 ธันวาคม 2552 12:11:15 น. Counter : 807 Pageviews.		15 comments
Share Tweet