จะฤดูไหน ฤดูนั้น ฉันก็รัก

ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่ง กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเย้า ยั่ว ยวน
กระชับมือแน่นกับเซรามิคเนื้อหนา หวังอิงเอาอุ่นไอ

มองซองบุหรี่ที่อยู่ข้าง ๆ แม้จะพร่องไปบ้าง
ฉันเคาะเข้ากับขอบโต๊ะให้มันลอยออกมา
แต่..ก็ไม่มีควันสีเทาลอยอวลให้แสบจมูกเหมือนคืนก่อน ๆ

หัวสมองมึนตึบและปวดร้าวระบมไปทั่ว
เอื้อมมือนวดเบา ๆ ที่ท้ายทอย ขับไล่ความรู้สึกขุ่นมัว
....


"พี่หมี เค้าไปนอนที่บ้านได้ไหม" เสียงตะโกนแข่งกับรถราขวักไขว่
ฉันก้มตัวลงมองหน้าเธอ "หืม อะไรนะ" "นั่น 79 รถมาแล้ว ไม่ไปส่งนะ"
รถแอร์สายที่เธอขึ้นอาศัยกลับบ้านประจำวิ่งมาจากทางแยก
ฉันมองดูและชี้ให้เธอมองตาม ก่อนจะจูงมือเดินฝ่าฝูงคนออกไป
"เดี๋ยวก่อน" แรงดึงรั้งฉุดมือฉันเอาไว้ "เค้าเมา จะอ้วกด้วย กลับไม่ไหว"

วันนี้ฉันกับเธอนัดมากินข้าวกันตามธรรมดา
เพื่อถามไถ่ตามประสา หลังจากห่างกันมากว่าสี่เดือน
ฉันเชื่ออยู่เสมอว่า คนเรา แม้จะเลิกรากันไปแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกัน

เสียงเล็ก ๆ ที่ทำให้ฉันก้มลงมองดูหน้าเธออีกที ริมฝีปากออกซีด
กายเซ ๆ เหมือนจะทรงไม่อยู่ เธอไม่ใช่คนดื่มเลย แต่คืนนี้มีฤทธิ์น้ำเมาอยู่ในตัว
ฉันเองกับรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ แม้จะไม่มีใครรออยู่ที่บ้าน
แต่รู้ว่าจะต้องมีโทรศัพท์จากคนที่กำลังเริ่มจะคบหาโทรมาแน่ ๆ
เอาอย่างไรดี ใจกับใจต่อสู้กัน ฉันคงปล่อยเธอไปลำพังไม่ได้

"เดี๋ยวเค้าไปส่งแล้วกัน ตัวเองจะได้นอนสบาย ๆ ที่บ้าน ไม่ต้องรีบตื่น"
สายตาเหมือนจะตัดพ้อ แต่น้ำคำกลับห้วนเด็ดขาด "ไม่ต้อง"
เธอวิ่งตรงไปเรียกรถแท็กซี่ "มาเองได้ ก็กลับเองได้" เสียงลอยลมมา
ฉันวิ่งไปจับข้อมือเธอไว้ "ไปด้วยกันนะ" แล้วดึงเธอเข้ามากอด
แม้จะกลางความแน่นหนาของผู้คน ฉันก็ลืมอาย ลืมแคร์สายตาใคร
เหมือนทั้งโลกจะมองเห็นกันอยู่แค่นั้น เสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ตัวโยนแนบอก

....


"กาแฟหอมจัง ชิมได้ไหม" ฉันเอี้ยวตัวมองเธอ ก่อนส่งแก้วใบอุ่นให้
ฉันยิ้มขำเมื่อเธอทำหน้าเบ้กับกาแฟขมปี๋ "ตื่นแล้วเหรอ หลับสบายไหม"
"ชอบเวลาฝนตกแบบนี้จัง อากาศเย็นดี" เธอว่าก่อนจะกระเถิบตัวมาอิงแขน
"ไม่อะ เค้าชอบหน้าหนาวมากกว่า ไม่เหนอะหนะ" ฉันก้มลงจูบเธอที่หน้าผาก
เสียง คิกคัก ก่อนจะเขยิบตัวหนีออกไป ซุกกายลงในผ้าห่มอุ่น


นานแล้วที่ไม่เห็นเธออ้อนฉันแบบนี้
ไม่เห็นเธอ ยิ้มสดใส หรือ หัวเราะต่อกระซิกจากใจยามเราคุยกัน

ละอองสีเทาที่ก่อตัวจากความไม่เชื่อใจในวันเก่าก่อนนั้น
ถูกรวบรวมจากทิศนั้น ทางนี้ จับตัวทวีเป็นก้อนเมฆแน่นหนา
อุ้มน้ำฝนไว้จนฉ่ำไปทั่วทั้งฟ้า ก่อนจะรู้สึกว่า มันแบกรับไว้ไม่ไหว
สายลมพัดกระโชก ลากเอาหัวใจหลุดลอยไปตามแรงจะพา

โดยไม่รู้ทาง โดยไม่รู้ตัว โดยไม่ตั้งใจ

แล้ว เส้น สายน้ำ ก็ร่วงหล่นจากฟ้าหนาทึบจนมองไม่เห็นอะไร
"เรา" ต่างปลิวกันไปคนละทิศทาง จากพายุความไม่เชื่อใจ

ไม่มีใครพูด ไม่มีใครถาม ไม่มีใครบอก ทุกอย่างก็หายไป

....



When I look into your eyes I can see a love restrained
But darlin' when I hold you Don't you know I feel the same

'Cause nothin' lasts forever And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle In the cold November rain

We've been through this auch a long long time
Just tryin' to kill the pain

But lovers always come and lovers always go
An no one's really sure who's lettin' go today Walking away


I know it's hard to keep an open heart When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart Wouldn't time be out to charm you

Sometimes I need some time ... on my own
Sometimes I need some time ... all alone
Everybody needs some time ... on their own
Don't you know you need some time ... all alone"

November Rain :: Guns 'n Rose

....

เพียงแค่จุดบุหรี่ขึ้นหนึ่งมวน ส่งความรู้สึกไปถึงเธอ
หวังว่าจะให้เธออยู่ตรงนี้ เหมือนอย่างที่เห็นเป็นภาพเมื่อครู่
ต่อให้ ฝนตกในหน้าร้อน แดดออกในหน้าหนาว หรือจะอย่างไร
ขอแค่ .. กลับมาแล้วมีเธอ อยู่ใกล้ ๆ จะฤดูไหน ฤดูนั้น..ฉันก็รัก

Create Date : 08 มิถุนายน 2552 Last Update : 21 สิงหาคม 2552 9:39:50 น. Counter : 562 Pageviews.		11 comments
Share Tweet