Bloggang.com : ievergreen - The Impossible สึนามิ | ความหวัง

The Impossible สึนามิ | ความหวัง | ปาฏิหาริย์

ประเภท: Disaster / Drama

กำหนดฉายจริง: 29 พฤศจิกายน 2012

อำนวยการสร้าง: อัลวาโร่ ออกัสติน (Pan's Labyrinth, The Orphanage, Agora)

กำกับ: ฮวน อันโตนิโอ บาโยน่า (The Orphanage)

เขียนบท: เซอร์จิโอ ซานเชส (The Orphanage)

นำแสดง: ยวน แม็คเกรเกอร์ / นาโอมิ วัตตส์ / เจอรัลดีน แชปปลิน

เรื่องราวอันทรงพลังของหนึ่งครอบครัวกับการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด ในเหตุการณ์สึนามิถล่มปี 2004 ในคาบสมุทรอินเดีย มาเรีย เฮนรี่ และลูกชายทั้งสามคนเดินทางไปพักผ่อนในประเทศไทย พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนอยู่ในสวรรค์ฤดูร้อน แต่ในเช้าของวันที่ 26 ธันวาคม ในขณะที่ทุกคนพักผ่อนริมสระน้ำในรีสอร์ต หลังจากที่เพิ่งฉลองวันคริสต์มาสเมื่อคืน แผ่นดินไหวก็เกิดขึ้นในใจกลางมหาสมุทรอินเดีย ก่อให้เกิดคลื่นยักษ์สูงเท่าตึกสามชั้นถล่มใส่ทุกสิ่งทุกอย่างแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทุกคนในครอบครัวต้องพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์แห่งความเป็นความตายนี้

อ่านชื่อภาษาไทยแล้ว หลายคนสงสัยว่า ภาพยนต์ที่ผู้เขียนจะหยิบยกมาพูดคุยในวันนี้เป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า ขอตอบว่าเรื่องเดียวกันครับ ไม่ใช่ว่าตัวผู้เขียนเสียมารยาทเปลี่ยนชื่อภาษาไทยให้หนังเรื่องนี้ เพียงแต่ตัวผู้เขียนและคงมีอีกหลายๆคนรู้สึกแปลกๆกับชื่อภาษาไทย "สึนามิ ภูเก็ต" เล็กน้อยเพราะเมื่ออ่านแล้วอาจให้รู้สึกว่าบิดเบือน แต่ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็แล้วแต่ ตัวคนคิดชื่อคงจะมีเหตุผลที่ตั้งชื่อนี้อยู่แล้วก็เป็นได้

ส่วนชื่อที่ผมตั้งใหม่นี้ ผมตั้งเพื่อตอบกระทู้ของคุณน้ำค้างเเก้ว ใน pantip ก่อนที่จะไปดูหนังเสียอีก เพราะหลายๆคนพูดว่าจากตัวอย่างหนังก็น่าจะทราบการดำเนินเรื่องหลักๆได้แล้ว มาดูกันว่าทำไมผมถึงตั้งชื่อแบบนั้น และหลังจากได้มีโอกาสไปชมภาพยนตร์มา ชื่อมันสื่อได้จริงๆหรือไม่

สึนามิ: บอกเหตุการณ์หลักของเรื่อง

ความหวัง: บอกความรู้สึกของตัวแสดงและแก่นเรื่องไม่ให้หลุดไปเป็นหนัง action เกินไป

ปาฏิหาริย์: เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจาก "ความเป็นไปไม่ได้" คือ "ปาฏิหาริย์"

ความงดงามของหนังนั้น ในมุมมองของผู้เขียนเอง ไม่ได้คิดว่ามันเกิดจากความยิ่งใหญ่ของงานสร้าง ความเนียนของสเปเชียลเอฟเฟค หรือแม้แต่เทคนิคการถ่ายทำอย่างเดียว มันเกิดขึ้นมาจากพลังที่นักแสดงหลักทุกคนได้ปลดปล่อยออกมาในภาพยนตร์ล้วนๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องราวความอ่อนไหวที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ประสบการณ์ชีวิตของผู้ชม รวมถึงวุฒิภาวะของผู้ชม ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เข้าถึงอารมณ์ที่นักแสดงถ่ายทอดออกมาในหนังได้ง่ายขึ้น (ผมจะเล่าให้ฟังทีหลังว่าทำไม)

ในช่วงแรกนั้นเราแทบจะเชื่อได้เลยว่าคนทั้งห้าคนนี้เป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆ โดยเฉพาะนาโอมิ วัตตส์ที่แสดงในบทของแม่ซึ่งโดดเด่นมากในช่วงกลาง และท้ายเรื่อง ด้วยการตีบทแตกกระจุยทั้งเรื่องความรู้สึก แววตา และแสดงออกถึงสัญชาตญาณความเป็นแม่ที่มนุษย์พึงมีอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่แน่อาจจะเป็นม้ามืดของรางวัลออสการ์ปีนี้ก็เป็นได้ ซึ่งในบทวิจารณ์ครั้งนี้ผมจะหยิบยกแก่น และประเด็นในจุดนี้มาเล่าสู่กันฟัง ส่วนในประเด็นอื่นๆนั้น น่าจะมีคนวิจารณ์ไว้บ้างแล้ว ก็จะขอข้ามประเด็นนั้นๆไป

เวลาที่คนเราเจอสิ่งที่อันตรายต่อชีวิต หรือเป็นภัยต่อตนเองขึ้นมา (ซึ่งในเรื่องก็คือภัยพิบัติ "สึนามิ" นั่นเอง) ตามสัญชาตญาณของมนุษย์ก็จะแสดงสันดานดิบของตัวเองออกมา เช่นความเห็นแก่ตัวเป็นต้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่แปลกแต่อย่างใด เพราะเป็นปกติของสัตว์รวมถึงมนุษย์ที่จะกระทำเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ที่น่าสนใจนี่สิ ว่าใครจะแสดงออกมามากน้อย หรือมีสติ ยับยั้งช่างใจ ว่า ณ เวลานั้น จะเลือกอะไรระหว่าง ความดีความถูกต้องกับความอยู่รอดที่มาพร้อมความเห็นแก่ตัว คำตอบจากมาเรียคือ ทั้งสองอย่างมาพร้อมกันถ้าคนเราคิดและตั้งใจที่อยากจะทำซะอย่าง

ดังเช่นในคำพูดที่มาเรียผู้เป็นแม่บอกกับลูคัส ผู้เป็นลูกว่า "ลูคัส ออกไปช่วยคนอื่น.. เท่าที่ลูกจะช่วยได้" นี่เป็นสัณชาตญาณของผู้เป็นแม่ที่น่านับถือ แม้อยู่ในสถานการณที่ย่ำแย่ ก็ยังไม่ลืมที่จะสอนและย้ำเตือนให้ผู้เป็นลูกไม่ลังเลที่จะทำความดี และก็ได้ผลเมื่อลูคัสทำมันสำเร็จและนำไปสู่ความภาคภูมิใจ สิ่งนี้แหละเป็นการสอนที่ชาญฉลาดของมาเรียที่จะทำให้ตัวลูกชายฝังใจไปตลอดกาลว่า ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นสิ่งที่คนดีพึงควรกระทำ แน่นอนว่าความเสี่ยงของมาเรียที่จะไม่ได้พบหน้าลูกชายก่อนสิ้นลมหายใจ ผลลับที่ออกมานั้นคุ้มค่ายิ่งนัก อารมณ์และแววตาที่แสดงออกมาถึงความสับสน กังวล ต่อต้าน ของลูคัสนั้น ทำออกได้ดีทีเดียว ผลจากการกระทำของลูคัสนอกจากจะเป็นการปลอบประโลมจิตใจของตัวเองแล้ว ยังเป็นการเพิ่ม "ความหวัง" ที่เหือดหายครั้นเมื่อลูคัสตะคอกกับผู้เป็นแม่ว่าพ่อและน้องไม่มีชีวิตอยู่แล้ว