เหมือนฟ้า ลิขิต ให้เป็นแบบนี้

ตอนนั้นจำความได้ พายกำลังเรียนมหาลัยอยู่ ตอนนั้นเพื่อนชวนไปดูหมอ

หมอก้ะทักว่า ลองจับมือแล้วมือนู๋น่าจะเหมาะไปเปง เชพนะ ทำอาหารไรเนี้ยะ

ไอ้เราก้อ...อี้ มะชอบเลย ปกติไม่เคยทำกับข้าวกินเองเลย อย่างดีก้ะ ม่าม่า ไข่เจียว

ก็บอกเพื่อนว่า หมอดูคนนี้ไม่ไหววะ มั่วชะมัด หลังจากนั้นก็ลืมๆไป

พอปี 3 ถึงเวลา ฝึกงาน ก้ะเลือกฝึกงานที่ เมืองนอก เพราะอยากได้ภาษา

ในใจฝันไว้แล้วว่า ชั้นต้องได้ฝึก หน้า front แน่ๆเลย ภาษาจะได้ไหลเป็นปลาดุก

แต่พอไปจริงๆ โดนยัดไปอยู่ในครัวว อีกแล้วครับท่าน ไหงเป็นงี้ (ก็ยังดีกว่าฝึก housekeeping แหละว๊า )

ทนๆไป ไม่มีจำ ไม่มีจดอะไรเลย ขอให้ผ่านไปวันๆ พอนึกดูตอนนี้แล้วเสียดายมากๆเลย

ถ้าพายตั้งใจ และรักงานในครัวมากกว่านี้ พายคงได้อะไรเยอะแยะจากกานเป็น trainee ของที่นี้

(ประจำแหละ !!! เป็นสันดานเลยละมั้ง ไม่ใช่นิสัย ที่ชอบเสียดายอะไรที่ผ่านมาแล้ว เพราะไม่เคยใส่ใจกับสิ่งที่มีโอกาส

โดยมักมาเสียใจทีหลัง แล้วก็พูดว่า รู้งี้ชั้น...บลาๆๆๆ อยากย้อนเวลาบ้าง อย่างนู้นอย่างนี้ -*- )

----------------------

หลังจากจบมหาลัย ก็ ร่อนเร่ หางานทำไปเรื่อย เที่ยวบ้าง ไม่มีไรทำบ้าง เกาะพ่อแม่ไปวันๆ

ก็เลยนั่ง search หา job ในเน็ตดู ในใจไม่รู้ว่าอยากทำตำแหน่งไหน แต่อยากทำงานโรงแรม แต่ตำแหน่งออฟฟิต

หาไปหามาก้ะมะได้ ได้คุยกับเพื่อน เพ่อนแนะนำ ให้ไปสอบ OHAP ดิ เออ น่าสนใจเนอะ

สรุปคือ มาตายรัง เกี่ยวกับการทำอาหารอีกแล้ว

เด๋วตอนหน้า จะมาเล่าเรื่อง OHAP ให้ฟังแล้วกันเนอะ

Create Date : 24 เมษายน 2552
Last Update : 24 เมษายน 2552 2:15:12 น.		1 comments
Counter : 692 Pageviews.
Share Tweet