Bloggang.com : pimchaya : 365 วันแห่งรัก

365 วันแห่งรัก

"เที่ยงคืนสิบห้านาที...ลัล...นี่คือหน้าแรกในบันทึกของเรา แต่ผมไม่รู้จะขึ้นต้นตรงไหนดี ลัลคงจะหัวเราะถ้ารู้ว่ากว่าจะเริ่มต้นประโยคแรกได้ ผมนั่งมองกระดาษเปล่าอยู่นานถึงหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ รู้สึกตัวเองงี่เง่า...ก็ทีเขียนคำฟ้องบางคดีเป็นร้อยหน้าได้ แต่กับสิ่งที่ลัลขอให้ผมเขียนความรู้สึกตัวเองแค่สองหน้าทำไมมันช่างยาก เย็น... แต่ลัลจะคิดว่าที่มันเป็นอย่างนั้นเพราะผมไม่รู้สึกอะไรกับลัลเลยอย่างนั้น หรือ..."

ตุลาทำท่าอ่านไดอารี่แต่ตามองลัลนารีตลอดเวลา พูดราวกับทุกคำในไดอารี่นั้นท่องขึ้นใจเขาแล้ว

"ตรงกันข้าม...ความรู้สึกของเรามันเป็นสิ่งซับซ้อนนะลัล ผมรู้สึกกับลัล รู้สึกมาก ทุกสิ่งทุกอย่างมันรายล้อมอยู่รอบตัวผม หลอมรวมกลายเป็นตัวตนของผมได้ในวันนี้ แต่มันก็เป็นความงี่เง่าของผมเองที่จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้จะเรียงลำดับมาเป็นคำพูด หรือเป็นข้อ 1, 2, 3 ในหน้ากระดาษได้ยังไง แล้วก็เลยทึกทักเอาเองง่ายๆว่าเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องบอกกันก็ได้..."

ลัลนารีฟังอึ้ง ทั้งลักษมีและลดาวัลย์ก็รู้สึกไม่ต่างกับเธอ

"ผมลืมไปว่าบางครั้งสิ่งเหล่านี้มันก็เป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้หญิง ความคิดผู้หญิงบางทีก็ซับซ้อนและเข้าใจยากเกินกว่าที่ผมคิด ผมไม่รู้เลยว่าการที่ผมไม่เคยบอกความรู้สึกออกไปในแต่ละเรื่อง มันอาจจะทำให้ลัลเข้าใจไปในอีกทาง..."

ตุลานึกถึงเหตุการณ์ที่ร้านบาร์บีคิวก่อนเขียนลงไปว่า

"การที่ผมชอบพาลัลเข้าแต่ร้านบาร์บีคิวเจ้าประจำ มันอาจทำให้ลัลคิดว่าผมเห็นลัลเป็นของตาย คิดว่าผมไม่ให้ความสำคัญ แต่ที่จริงมันเป็นเพราะมีไม่กี่คนที่ผมจะสามารถพากันไปกินอะไรที่เราชอบซ้ำๆ ได้อย่างสบายใจโดยไม่ต้องกลัวอีกฝ่ายจะหาว่าเราเป็นคนน่าเบื่อ ไม่สร้างสรรค์ หรือย้ำคิดย้ำทำ และการที่ผมชอบหลับในโรงหนัง มันอาจทำให้ลัลคิดว่าผมเบื่อที่ต้องอยู่กับลัล แต่ลัลไม่รู้หรอกว่าผมหลงรักความรู้สึกผ่อนคลายยามงีบหลับในโรงหนัง โดยอุ่นใจว่ามีลัลอยู่ข้างๆมากแค่ไหน"

ตุลาบรรยายถึงความรู้สึกก่อนออกไปทำงานว่า

"การที่ลัลนอนตื่นสายแล้วผมไม่เคยปลุก ไม่เคยบ่น มันอาจจะทำให้ลัลคิดโทษตัวเองว่าไม่เอาไหนเป็นภรรยาที่ไม่ดี ทำให้ผมเบื่อ แต่ที่จริงแล้วผมชอบเวลาที่ลัลตื่นสาย เพราะการได้แต่งตัวไปมองลัลยามหลับไปด้วยมันคือความสดใสในยามเช้า ก่อนที่ผมจะต้องไปเผชิญกับการงานอันเคร่งเครียด"

ในด้านการงาน เขาบันทึกไว้ด้วยเหตุผลที่ทำให้ลัลนารีฟังแล้วสะเทือนใจว่า

"การที่ผมไม่ยอมเลิกทำคดีรชา ผมไม่ได้ทำเพื่อรชา แต่ผมทำเพื่อเรา...ผมกลัวลัลจะเป็นอันตราย ผมจึงต้องเดินหน้าเพื่อทำคดีนี้ให้จบ ให้คนผิดได้รับโทษ...การที่ลัลไม่ชอบเรื่องกฎหมาย ไม่สนใจเรื่องงานของผม มันอาจทำให้ลัลคิดไปว่าตัวเองบกพร่องที่ไม่สามารถทำหน้าที่ "คู่คิด" ที่ดีได้ แต่ที่จริงแล้วผมมีความสุขมากกว่า ที่จะทิ้งเรื่องงานไว้นอกบ้านและกลับมาฟังลัลคุยเรื่องละครที่เพิ่งอวสาน หนังน่าดูที่เข้าใหม่ หรือเพลงที่กำลังฮิตติดชาร์ต"

จนมาถึงเรื่องภาวิชที่ลัลนารีขอเป็นตัวช่วยกระตุ้นความรู้สึกหึงหวงของตุลา เขาบันทึกว่า...

"การที่ผมทำเฉยๆเวลาลัลไปไหนมาไหนกับคนอื่น โดยเฉพาะกับภาวิช มันอาจทำให้ลัลคิดไปว่าผมไม่แคร์ และไม่เคยหึงลัลเลย แต่ลัลไม่รู้หรอกว่าผมต้องข่มอารมณ์มากแค่ไหนที่จะ "วางเฉย" เพื่อแสดงความให้เกียรติและไว้ใจที่ผมมีต่อลัล ทั้งที่ความจริงแล้วผมนอนไม่หลับทุกครั้งที่ได้ยินลัลพูดถึงผู้ชายคนนั้น"

ลัลนารีตะลึงอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองคิดผิดมาตลอด ขณะที่บรรยากาศภายในเขตกำลังผ่อนคลายลงทุกทีนั้น ภายนอกภารตีกับภาวิชก็ทะเล่อทะล่าจะเข้ามา ดีแต่ลักษมีเห็นก่อนโผออกไปเอามืออุดปากไว้ทันแล้วจับหน้าภารตีหันมองไปทาง ตุลากับลัลนารีที่ท่าทางผ่อนคลายอยู่ตรงหน้าเจ้าหน้าที่เขต ทั้งภารตีและภาวิชเลยค่อยๆเดินเข้าไปร่วมฟังด้วย

"การที่ลัลเป็นฝ่ายขอผมแต่งงาน..." ตุลาอ่านต่อ "ลัลอาจคิดว่าผมตอบตกลงเพราะมันถึงจังหวะที่ผม "พร้อม" พอดีทั้งในเรื่องหน้าที่การงานและการเงินในการสร้างครอบครัว แต่ลัลอาจไม่รู้ว่า ถ้าไม่ใช่ลัล คำตอบของผมในวันนั้นจะไม่ใช่...โอเค"

ตุลาหยุดมองลัลนารีที่ทำท่าเหมือนจะอธิบาย แต่เขาอ่านต่อในช่วงสุดท้ายว่า...

"และสุดท้าย...การที่ผมไม่เคยบอกลัลในคำที่ลัลต้องการฟังมากที่สุด มันอาจทำให้ลัลคิดว่าผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับลัล แต่ที่จริงแล้วที่ผมไม่เคยบอกรักเป็นเพราะผมคิดง่ายๆแบบเข้าข้างตัวเอง ว่าการกระทำจะสามารถบอกแทนทุกอย่าง... ถ้าหากตลอดมาผมทำให้ลัลเข้าใจผิด ผมจะขอใช้กระดาษหน้าแรกในบันทึกของเราเพื่อแก้ตัว...บอกคำบางคำที่ผมบอกช้า ไปใน 365 วัน...คำที่ผมควรบอกตั้งแต่วันแรกที่เราเป็นแฟนกัน...ผมรักลัล..."

ลัลนารีอึ้งแล้วอึ้งอีก พอตุลาอ่านจบและบอกรัก ทุกคนมองที่ไดอารี่อย่างคาดไม่ถึง ตุลาส่งไดอารี่คืนให้ลัลนารีถามเธอว่า เขาได้พูดทุกอย่างแล้วเธอยังอยากจะหย่าอีกไหม

ลัลนารีพูดเสียงเครือด้วยความสะเทือนใจว่า ชั่วชีวิตของตนไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน พ่อทิ้งแม่ทิ้งตนและพี่สาวไป การถูกทิ้งมันเจ็บปวด ตนกลัว แต่ที่แต่งงานกับเขาเพราะคิดจะฝากชีวิตไว้กับเขา แต่กลายเป็นทำลายชีวิตของเขาทำลายงานของเขาเพราะความโง่ของตัวเอง ตนไม่ได้หย่าเพราะหมดรัก แต่อยากให้เขามีชีวิตที่ดี

"เหตุผลเดียวที่หัวใจผมยังเต้นอยู่คือ มีความรักจากลัลหล่อเลี้ยง ชีวิตที่ดีของผมคือชีวิตที่มีลัล ลัลคนเดียวเท่านั้น ผมไม่อยากหย่ากับลัล" ตุลาตอบมองเธออย่างแสนรัก

ลัลนารีโผเข้ากอดตุลาพรั่งพรูความรู้สึกออกมาว่า "ลัลไม่สนใจอะไรอีกแล้ว จะบันทึก รชาหรืออะไรก็ตามลัลไม่สน ขอให้ตุลย์อยู่ตรงนี้กับลัลก็พอ อยู่กับลัล ลัลรักตุลย์นะ"

"ผมก็รักลัล...รักมาก" ตุลากอดลัลนารีไว้แน่นเหมือนได้หัวใจกลับคืนมา

***** ความรักคือการศรัทธาในกันและกัน *****

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2554 11:43:53 น.

2 comments

Counter : 548 Pageviews.

อ่านทีไร น้ำตาไหลทุกที ความรู้สึกมันมากมายจริงๆ การที่เราคิดแบบนี้ มันไม่ได้หมายความว่า อีกคนเขาต้องคิดแบบเราด้วย ... รักผู็ชายแบบตุลย์

โดย: pimchaya

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:17:09:12 น.

วันนี้กลับมาอ่านบทความนี้อีกครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ซาบซึ้งกับผู้ชายคนนี้จริงๆๆ ... รักผู็ชายแบบตุลย์

โดย: pimchaya

วันที่: 14 กันยายน 2554 เวลา:16:28:01 น.