เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก

ไม่เป็นไรหรอกความทรงจำดีๆ
ไม่ได้หายไปไหน
มีการพบต้องมีการจากเป็นธรรมดา
นะ

พบเพื่อจาก จากแล้วพบ
พบแล้วก็จาก จากแล้วก็พบ
งานเลี้ยงไม่มีวันเลิกลา
บ้านอยู่ฝั่งธนท่าพระ บ้านอยู่ท่าพระฝั่งธน

สิ่งใดที่เธอได้ล่วงเกินฉัน
ฉันอโหสิกรรมให้
แล้วสิ่งใดที่ฉันได้ล่วงเกินเธอไป
ฉันขออโหสิกรรมนะ

เพื่อนจะไป ไอ้จ้อยเพิ่งทำงาน เอาซะฮาเลย

แงแง ดูแล้วน้ำตาซึมเลย


พี่ยิ้ม อย่ากลับไปเลย เสียงเล็กๆของฉันที่ดังอยู่ภายในใจ

สุดท้าย...กับการเดินทางของเพื่อนร่วมงานที่ดีคนหนึ่ง ก็หวังว่าจะเดินไปตามทางอย่างไม่หลง ไม่โซเซ เพราะถนนที่เดินมันยังอีกยาวไกล ฝากความคิดถึงไปกับเจ๊อ้อ รวมความคิดถึงเป็นกองเดียวกัน ส่งไปบนถนนสายนั้น สายที่เพื่อนร่วมงานนามว่า "ยิ้ม" เดินผ่านกันดีกว่า
รักนะเด็กโง่ แต่ไม่แสดงออก
เจ๊เป็ด
ปล.มาจากที่เขียนลงในไดอารี่เจ๊อ้อ ยกเอามาทั้งดุ้น เพราะวินาทีนี้ความคิดมันตีบตัน

คนเราหยุดอยู่กับที่ได้ไม่นาน
เมื่อสมควรแก่เวลาก็ต้องก้าวต่อไป

สู้เค้า ไอเเอมมั้งกี้

โอ๊ย..ยอิจฉาน้องยิ้มได้เรียนรู้จบหลักสูตรจากสถาบันต้าเจียห่าวไปเรียบร้อยแล้ว (อีกนานแค่ไหนหนอพี่จึงจะได้รู้ซึ้งถึงความหมายอื่นของคำว่า ต้าเจียห่าว แบบนั้นบ้าง)

อ้าว ขาดเพื่อนแดกน้ำอัดลมไปอีกคนแล้วสิกู

พี่ยิ้มขอให้แฮปปี้ ๆ กับงานและชีวิตที่เชียงใหม่น่ะ เมื่อวานพี่ป้องกับยุ้ยก็เล่าให้ฟัง

don't worry,be happy now นะ

ป.ล. นี้ไปเชียงใหม่ตอนนี้ คงได้ยินเรื่องของขยับปีก กับธิดาลิ้นจี่และสามี (ถามยุ้ยเอาเองละกันนะว่าใคร) บ่อยหน่อยน่ะ

ดองพึ่งกลับมา วัน ๆ คุยกันได้ไงไม่รู้ มีอยู่แค่ 2 ประเด็น

ยิ้ม ฉันรักแกว่ะ

ยิ้ม ยิ้ม

ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เดินไปบนเส้นทางเดียวกัน
แต่เราก็สามารถก้าวเดินไปพร้อมๆกันได้ใช่ไหม...

คิดถึงนะ
ปล1. cd เมืองไทยรายสัป ยังจะเอาอยู่ป่าว เตรียมไว้ให้แล้วนะ ( แผ่นละ 20 )
ปล2. เห็นเค้าบอกว่าช่วงนี้แพนด้ากำลังติดสัตว์ เธอห้ามเดินเข้าไปใกล้กรงแพนด้าเชียวนะ เด๋วมันนึกว่าเป็นพวกเดียวกัน ( แพนด้าขอบตาดำ ภูมิใจนะ ที่เพื่อนเราก็ขอบตาดำ อิอิ )
ปล3. แล้วเมื่อไรที่เราจะได้เจอกันอีกนะ....

ขอให้โชคดีนะ

จ้อย มึงเล่นซะฮาเลยนะ
จะขำไปถึงไหน(คำพูดยิ้ม)
ถึงจะเศร้าแค่ไหน ก็อย่าร้องไห้มากล่ะ
เดี๋ยวไม่สวย
นี่ไง
ยิ้มก็ไปนอนในเนอสเซอร์รี่ดิ
ตื่นมาท่ามกลางห้องโถงใหญ่
ให้อารมณ์เดียวกับบ้านสีฟ้าเลย
อ่อ อย่าลืมน้ำพริกหนุ่มกับแคบหมูด้วยนะ
หิว ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่เหมือนเฟ่ยยย

ไม่มีเสียงหนูวิ่ง
ไม่มีเสียงกระต่ายแหกกรง
ไม่มีเสียงแมวแอบเข้ามารื้อของกิน
ไม่มีเสียงมึงกวนโสตประสาทด้วย 555


เฮ่อ... คิดถึงเกี๊ยวกะเหมียวอะ

โอ้ เพิ่งจะดู slide show ได้เองอะ
คอมพ์ที่บ้านพี่ช้ามั่กๆ
เจ๋งว่ะ ยิ้ม cool มาก

//oonarak.whenifallinlove.net/

ฉันเขียนความรู้สึกทั้งหมดไว้ในไดอารี่ของฉันแล้ว
ฉันคิดถึงเธอ
และไม่เสียดายสักนาทีที่เรารู้จักกัน

รู้ไหมอะไรทำให้เราเศร้า
เวลาแห่งความสุขไง
ที่ทำให้คนเราเศร้า
สิ่งที่ไหลออกมาพร้อมน้ำตา
คือความทรงจำ
แต่สิ่งที่อยู่ในความทรงจำ
คือความรัก
สิ่งที่อยู่ในความรัก
คือมิตรภาพ
และสิ่งที่อยู่ในมิตรภาพ
คือโชคชะตา

ฉันเขียนแล้วก็งง แต่สิ่งที่อยู่ในความมึนงง คือ ความรักดีๆที่มีให้เพื่อนชื่อยิ้มไง
ปล.แม่งเขียนโดนวะ พวกแกว่าไหม หุหุ

how the blue house can be beautiful....
without you...

1 2 3 4 5 6 7 8 9...
เห็นเลขด้านบนไหม จาก1-9 มันคือตัวเลขที่ยังต้องนับต่อเรื่อยๆ ก็เหมือนชีวิตที่จำเป็นต้องเดินหน้าต่อไปตราบที่ลมหายใจเรายังพ่นคาร์บอนไดออกไซค์อยู่
แต่เลขข้างบนเมื่อนับแล้วลบมันไม่ได้ เหมือนกับความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือน อาจจะสุขบ้างทุกข์บ้างแต่มันคือสิ่งที่เราต้องเจอ
เข้มแข็งไว้นะเพื่อน ถ้าฉันจะบอกแกว่า ยังไม่ตังค์คืนแกวะ หุหุ

โธ่.......

เพิ่งรู้บล็อกยิ้มก็วันนี้...

วันไปไม่ได้ลา วันลาไม่ได้ไป

ยังไงคงได้เจอกันอีก แน่ๆ...

เฮ้อ.. มาบอกอะไรกันป่านี้ หนอเรา

ดูภาพแล้วซึ้งไปด้วย และคิดถึงวันเก่าๆ
แต่ไม่เป็นไร ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป
เก็บความทรงจำที่ดีๆ กับเพื่อนๆ ไว้แล้วกันนะจ๊ะ

หมีมันจะจับกระต่ายกินแล้วววววว

คิดถึง นะ