Chapter 7 ฟื้นคืน นัยน์ตาคมของมายูริมองไปยังตู้กระจกที่มีร่างบางกำลังลอยอยู่ในน้ำอย่างนิ่ง ๆ มือแกร่งยกขึ้นไปแนบเข้ากับตู้กระจกใสอย่างเบา ๆ ใบหน้าที่ซีดเซียวของคนที่ไร้ซึ่งลมหายใจทำให้หัวใจของร่างสูงถูกบีบเกร็งอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ไร้ซึ่งคำพูดที่จะสามารถบรรยายความเจ็บช้ำออกมาได้ ใบหน้าคมหันขวับไปยังแป้นควบคุม มือแกร่งหย่อนเม็ดกลม ๆ ขนาดเล็กสีเขียวเข้มลงในกระบอกใสที่ยื่นออกมาจากแผงวงจร นิ้วมือเรียวกดแป้นพิมพ์ด้วยความรวดเร็ว เสียงระบบเริ่มทำงานขึ้นอีกครั้ง มือแกร่งละจากแป้นพิมพ์ก่อนที่ใบหน้าคมจะเงยขึ้นไปมองคนตัวเล็กอีกรอบ 'ระบบกำลังดำเนินการ' "เร็วๆสิวะ !" ร่างสูงสบถออกมาด้วยความอารมณ์เสีย นิ้วมือเรียวจิกเข้าที่ชุดยูกาตะสีดำของตนด้วยอารมณ์ที่ยากจะระงับได้ ร่างสูงหายใจฟืดฟาด ด้วยความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในใจ ทุกวินาทีที่ผ่านไปช่างดูยาวนานนับปี แต่ทันใดนั้นเอง ร่างเล็กที่อยู่ใต้น้ำก็กระตุกเบา ๆ ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นราวกับคนที่ขาดอากาศหายใจ เมื่อเห็นดังนั้น ดวงตาคมก็เบิกโพลง ขาเรียวยาวรีบก้าวเข้าไปใกล้กับตู้กระจก มือแกร่งยกขึ้นแนบกับกระจกใสราวกับคนที่เสียสติ "เนม" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกแผ่วเบา ความหวังที่เคยริบหรี่เริ่มส่องแสงประกายจ้าขึ้นในหัวใจอันบอบช้ำของร่างสูง 'ดำเนินการสำเร็จ' สิ้นเสียง ดวงตาคมก็รื้นขึ้นมาด้วยความปลื้มปิติ ความดีใจและโล่งใจท่วมท้นเข้ามาในอกแกร่ง เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของร่างบางที่เริ่มดังขึ้นจากเครื่องวัดชีพจรที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ทำให้น้ำตาที่เต็มไปด้วยความดีใจไหลลงบนแก้มของชายหนุ่ม "เนม" ร่างสูงเรียกหาคนตัวเล็กอีกครั้งอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม - สิบชั่วโมงต่อมา - ร่างสูงที่นั่งพิงผนังอยู่สีขาวในห้องใต้ดินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองตู้กระจกใสอีกครั้ง หลังจากที่ทำการคืนชีพให้แก่คนที่เขารักได้สำเร็จ เขาก็แทบไม่อยู่ห่างจากตู้กระจกเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตาคมยังคงจ้องมองคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากทิ้งร่างบางให้อยู่ไกลสายตาอีกเป็นครั้งที่สอง ดวงตากลมโตของคนที่ได้ลมหายใจกลับคืนมาอีกครั้งค่อย ๆ ลืมขึ้น เธอมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างช้า ๆ หลังจากที่ได้สติ ข้อมูลมากมายก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมอง ร่างบางมองไปยังร่างสูงที่กำลังนั่งหลับอยู่ริมผนัง ใบหน้าที่อ่อนล้าทำให้หัวใจของคนตัวเล็กกระตุกวาบ "ท่านมายูริ" ร่างบางได้แต่ขยับปากในน้ำ มือขาวยกขึ้นมาแนบกับกระจกอย่างช้า ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดประดังเข้ามาภายในทรวงอกก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบ สายลมเย็นที่พัดกระทบเข้ากับใบหน้าสวยทำให้ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมขึ้น ความอบอุ่นของผ้าห่มนวมสีเทาที่ห่อหุ้มร่างกายของตนอยู่ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เนมมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะทราบได้ทันทีว่าสถานที่ที่ตนกำลังนอนอยู่นั้นคือห้องนอนของชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นนายของตน "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่มือแกร่งจะยื่นเข้ามาสัมผัสที่แก้มเนียนอย่างแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกขึ้นน้อย ๆ ด้วยความตกใจกับสัมผัสที่ได้รับ เธอมองไปยังบุรุษที่นั่งอยู่ข้างเตียง ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าคมคายที่คุ้นเคย หัวใจดวงน้อยก็รู้สึกเหมือนถูกบางอย่างกระแทกเข้าอย่างแรง น้ำตาใสรื้นขึ้นมาคลอเบ้าก่อนที่คนตัวเล็กจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างเต็มแรง "ท่านมายูริ" เสียงแหบพร่ารวมทั้งปฏิกิริยาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้มายูริถึงกับตะลึงงัน ร่างนุ่มนิ่มที่กอดรัดตนอย่างแน่นทำให้เขาตัวแข็งทื่อ หัวสมองทั้งหมดขาวโพลน ไม่สามารถประมวลผลได้ "ท่านมายูริ" เสียงหวานเรียกหาร่างสูงอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น น้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบแก้มนิ่ม ร่างบางไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมถึงต้องร้องไห้ เธอไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกมากมายที่กำลังประดังเข้ามาภายในทรวงอกของตนในตอนนี้ได้ แต่สิ่งเดียวที่เธอทราบ คือความรู้สึกในตอนนี้กำลังทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม มือบางโอบกอดร่างสูงแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ แต่การที่ได้กอดร่างสูงในตอนนี้นั้นทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันทำให้เธอรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 'ทำไม..' เสียงทุ้มของร่างสูงดังขึ้นกับตนเองในหัว คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มไปหมด การกระทำแปลกประหลาดของหุ่นยนต์ที่ตนเองสร้างมากับมือกำลังทำบางสิ่งที่แปลกออกไป 'ทำเหมือนกับมี.. ความรู้สึก..' คิดได้ดังนั้น ร่างสูงที่กำลังเคว้งคว้างด้วยความไม่เข้าใจก็เบิกตาโพลง มือแกร่งจับเข้าที่บ่าทั้งสองข้างของคนตัวเล็กก่อนจะดันร่างบางที่กำลังกอดตนให้ออกมาประจันหน้า นัยน์ตาคมมองไปยังใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของร่างบางอย่างสำรวจ ดวงตาคมสั่นไหวไปมาเมื่อเห็นว่าแววตาของเธอที่มองมายังเขานั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ดวงตาคู่นั้นไม่ใช่ดวงตาที่สะท้อนความว่างเปล่าเหมือนเช่นเคย แต่กลับเป็นดวงตาที่กำลังแสดงความรู้สึกออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ดวงตากลมโตของร่างบางมองลึกลงไปยังนัยน์ตาของคนตรงหน้า ใบหน้าของเขาที่เธอคอยเฝ้ามองมาตลอดทั้งชีวิต กำลังแสดงความรู้สึกสับสน เธอไล่มองไปทีละส่วนในใบหน้าของร่างสูงอย่างช้า ๆ ความรู้สึกมากมายที่กำลังประทุขึ้นมาในหัวใจทำให้เธอค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มมากขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้น เธอก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อริมฝีปากร้อนของร่างสูงทาบลงมาบนริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว ------------------------------ ตัด NC ----------------------------- ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คนตัวเล็ก แขนแกร่งคว้าร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด "เจ็บมากไหม" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบถาม มือแกร่งลูบเส้นผมสีดำของคนตัวเล็กอย่างปลอบประโลม เมื่อได้ยินคำถาม คนตัวเล็กก็ส่ายหัวดุกดิก ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ยิ่งโอบกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น ดวงตาคมเสมองไปยังโต๊ะเตี้ย ๆ ที่วางอยู่ข้างเตียงก่อนจะขมวดคิ้วน้อย ๆ มือแกร่งคว้าขวดแก้วเล็ก ๆ นั้นขึ้นมาถือในมือก่อนจะเทบางสิ่งลงบนฝ่ามือของตน ดวงตากลมโตของร่างบางมองไปยังสิ่งที่ร่างสูงกำลังถืออยู่อย่างสงสัย เม็ดกลม ๆ สีเขียวเข้มจำนวนสามเม็ด ไหลกลิ้งอยู่บนอุ้งมือหยาบ นัยน์ตาคมของมายูริประกายวาบ ความสุขสมอิ่มเอมจากร่างบางที่ได้รับเมื่อครู่ทำให้หัวสมองในตอนนี้ลื่นไหลขึ้นอย่างน่าประหลาด เม็ดดวงวิญญาณที่เขาคิดจะกำจัดหลังจากที่ร่างบางได้ตื่นขึ้นมานั้น ในตอนนี้มันทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนใจ หัวสมองที่ฉลาดปราดเปรื่องเริ่มคิดแผนการที่น่าสนุกหรรษาขึ้นมา "ต่อไปจะเป็นใครดี.. ฉันพอจะรู้แล้ว"
|
สมาชิกหมายเลข 3095461
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ยินดีต้อนรับค่ะ ^^ Hanabie คือผู้ที่ชื่นชอบการเขียนนิยายมาตั้งแต่เด็ก ถนัดในการแต่งนวนิยายแนว รักโรแมนติกและดราม่าหักมุม รวมถึงโศกนาฏกรรม ปัจจุบันมีนิยายแฟนฟิค Bleach เทพมรณะ ที่แต่งจบไปแล้วสองเรื่อง ได้แก่ Frozen Sakura และ Bloody Sakura ขอขอบพระคุณทุกท่านที่คอยให้กำลังใจ และสนับสนุนมาเสมอ หวังว่านิยายที่แต่งจะทำให้ทุกท่าน มีความสุขไม่มากก็น้อย ขอบคุณค่ะ ช่องทางติดต่อ Facebook Page : @hanabie.sakura Twitter : @hanabie_sakura E-mail : hanabie.sakura@gmail.com All Blog
|
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
