Bloggang.com : คุณชายนกเขียว : มิตรภาพ Pen Pal

มิตรภาพ Pen Pal

ย้อนกลับไปเมื่อ 15 ปีที่แล้วสมัยที่ผมยังเรียนชั้นประถม
ผมก็คงเป็นเหมือนเด็กทั่วๆไปที่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูน
และชอบตอบปัญหาชิงรางวัล ก็เคยส่งไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้หวังว่าจะได้รางวัลอะไรเพราะคิดว่าผู้อ่านรายอื่นต้องส่งไปมากอยู่แล้ว แต่วันนึง ชื่อผมได้ปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้ได้รับรางวัลผมดีใจมาก รางวัลที่ได้คือ เงิน50บ.ซึ่งสมัยนั้นถือว่ามากแล้ว สำหรับเด็กอย่างผม นับจากนั้นผมก็รอเงินแต่ก็รอแล้วรอเล่า ก็ยังไม่มีวี่แวว ผมก็เลิกหวัง และลืมๆไป (แอบเสียดายมาก)
พอผ่านไปได้ 6 เดือน หลังจากกลับจากโรงเรียนพ่อตะโกนบอก ว่ามีจม.ถึงผม
ตอนนั้น งง มาก ไม่คิดว่าจะมีใครส่งอะไรมาให้
(ถ้าเป็นปัจจุบันคงเดาได้ว่าเป็นจม.ทวงหนี้)
ยังแอบคิดในใจว่า สงสัยเป็นธนานัติมาแน่เลย
จำได้ว่าตอนนั้น แอบยิ้มแล้วรีบวิ่งไปดูปรากฎว่าเป็นซองจม.สีหวานๆ
จ่าหน้าถึงผม ผมยืนถือซองแล้วตะลึงอยู่นาน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่มีจม.จ่าหน้าซองถึงผม พอหายงงแล้วก็เปิดอ่านและได้พบกับลายมือเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนนึงเธอแนะนำตัวผ่านตัวหนังสือน้อยๆว่า เธออยู่ภูเกต อายุเท่าผม เธอเจอชื่อ ที่อยู่ผมในการ์ตูน (คงเป็นเล่มที่เบี้ยวเงินผมแหละ ) เลยสุ่มเขียนจม.มา ผมยังจำข้อความได้ ว่าเธอบอกเหตุผลที่เธอชอบเขียนจม.ดังนี้คือ จะได้มิตรภาพจากเพื่อนต่างแดน แลกเปลี่ยนการสะสมแสตป์ และใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ผมอ่านอยู่หลายรอบ ก็ตัดสินใจตอบไป แต่เนื่องจากที่เป็นคนไม่ชอบเขียน และไม่เคยเขียนถึงใคร ก็ได้แต่ตอบไปสั้นๆอีกไม่กี่วันเธอก็ตอบกลับมา รู้สึกเธอจะดีใจมากที่ผมตอบรับ
ฉบับต่อๆมา ทำให้ผมรู้จักเรื่องราวของเธอมากขึ้นข้อความในจม. นอกจากเธอจะเล่าเรื่องชีวิตของเธอ เธอยังเล่าเกี่ยวกับ ภูเกตบ้านเกิดของเธออีกด้วย ทำให้ผมตอบคำถามครูได้ว่า สะพานสารสิน อยู่ที่จังหวัดไหน ดูจากสำนวนการเขียนของเธอ
เธอน่าจะเป็นคนสนุกสนาน ช่างพูดช่างคุย มองโลกในแง่ดี และที่คิดว่าผมดูไม่ผิดคือ เธอเป็นคนที่รักและห่วงใยเพื่อนมาก สนใจรับฟังปัญหาของเพื่อน โดยสังเกตจาก เธอจะตอบจดหมายตามที่ผมเขียนทุกประโยค ซึ่งบางคราวผมอาจจะเขียนบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่คิดอะไร
แต่เธอก็อ่านมันอย่างละเอียดและตอบกลับด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
พอเริ่มโตขึ้น ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ ผมก็ไม่ค่อยได้เขียนถึงเธอจนกระทั่งห่างหายไปในที่สุดในบางครั้งยังแอบคิดถึงเธออยู่แต่ก็
ไม่รู้จะติดต่อเธอได้ที่ไหน เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนผมเข้ามหาลัย วันหนึ่งผมก็ได้รับจม.จากเธออีกผมตื่นเต้นดีใจมาก คิดว่าเธอจะลืมผมไปแล้ว
เธอส่งมาที่คณะ เธอจำได้ว่าผมเคยบอกอยากเรียนสัตวแพทย์
เธอเลยลองส่งจม.มาที่คณะดู ในตอนนั้น อินเตอร์เนทเริ่มเป็นที่นิยม ผมเลยให้เมลเธอไว้เธอก็ติดต่อมาถึงผมอยู่เรื่อยๆ ข้อความของเธอยังคงเดิม คือมีแต่ความห่วงใยให้กับผมอย่างสม่ำเสมอ
ตอนนี้ผมอยากบอกเธอว่า ขอบคุณมิตรภาพที่เธอมอบให้อย่างจริงใจ โดยที่ไม่หวังผลตอบแทนอะไร ถึงแม้ ตั้งแต่คุยกันมาเราจะไม่เคยเจอหน้ากันเลย แต่ผมก็รู้สึกว่าเธอคือเพื่อนสนิทที่แสนดีของผม เธอทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่ ตัวคนเดียวในโลก อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนแบบเธอคอยให้กำลังใจ คอยรับฟังปัญหา และคอยประคับประคองอยู่ห่างๆผมขอบคุณหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ส่งเงินรางวัลมาให้ผม
ตามกติกา แต่หนังสือกาตูนเล่มนี้ ได้ให้รางวัลที่มีค่ายิ่งกว่ารางวัลใดๆจะเปรียบเทียบได้
นั้นคือการที่ทำให้ผมรู้จักเพื่อนที่น่ารักแบบเธอ มะลิ

Create Date : 30 กรกฎาคม 2551

Last Update : 30 กรกฎาคม 2551 23:59:27 น.

2 comments

Counter : 248 Pageviews.

ถูกต้อง

รักแท้หายาก แต่เพื่อนแท้หายากกว่า

เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น

โดย: บ้าได้ถ้วย

วันที่: 30 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:48:38 น.

อยากเขียนจดหมายหาใครบ้าง
แต่ไม่อยากให้ที่อยู่กลัวพูดไม่ถูกหู
แล้วโดนตามมาระเบิดบ้านแย่เลย

อะล้อเล่นนนนน

โดย: Ta Pling

วันที่: 4 สิงหาคม 2551 เวลา:21:38:04 น.