Bloggang.com : cha-eang : ถือกำเนิด..หมาวินของแม่

ถือกำเนิด..หมาวินของแม่

เริ่มจากเราแต่งงานมาเมื่อต้นปี 50 แต่ๆๆๆๆ ไม่เคยคิดที่จะมีลูกเล้ยย ก็ปล่อยไปเรื่อย คุมธรรมชาติ

แต่ไหงพอเดือน พ.ย. ป้าแดงยังไม่มาเยือนซักที
ไอ้เราก็คิดว่ามันคงจะเลื่อนตามปกติมันหล่ะ ชิล ชิล แต่ก็แอบไปซื้อแผ่นเทสมาตรวจ
ก็บอกกับพ่อเจ้าวินว่าเนี่ยจะตรวจแหละว่าท้องป่าว แต่เชื่อเถอะ ไม่ท้องหรอก

พอเทสขึ้นสองขีดชัดม๊ากกกก ตอนนั้นจำได้ว่า ร้องไห้ ไม่อยากท้องอ่ะ

แต่นังซะมีนั่งยิ้มกริ่ม ควักโทรศัพท์บอกทางบ้านเค้าใหญ่เลย ทางบ้านเค้าก็ดีใจกันทุกคน เค้าอยากมีหลานกันมากๆๆ แต่นังแม่นั่งร้องไห้ไม่พูดกับใคร เสียใจ
(หากวินมาอ่านแล้วอย่าโกรธแม่นะลูก ที่ตอนนั้นแม่ไม่อยากมีหนู แต่อารมณ์ยังไม่ทันตั้งตัวไงลูก พอตอนนี้นะ แม่รู้แล้วว่าการมีหนูมาเป็นลูกแม่ ทำให้แม่มีความสุขแค่ไหน)

พอรู้ว่าท้องปั๊บ แพ้ท้องปุ๊บเลย แพ้ท้องทรมาณมาก กินอะไรก็อาเจียนไปซะหมด น้ำหนักลด ผิวแห้งเป็นขุยๆ น่าเกลียดเป็นที่สุด
ตอนเช้าต้องนั่งรถไฟฟ้าทรมาณมาก สาวๆหนุ่มๆออฟฟิศต่างพากันประโคมน้ำหอม แล้วจมูกแม่ก็เร็วกับกลิ่นมาก วันไหนเจอพี่แขกละก็ อยากจะกลั้นใจตายไปเลย กลิ่นแรงได้อีก ทรมาณสุดๆ ถึงกับออกปากว่าเข็ดแล้วไม่อยากท้องแล้ว

แม่ไปฝากท้องกับคุณหมอสยมพร ที่ร.พ.วิภาวดี คุณหมอน่ารักมาก (เพิ่งมารู้ทีหลังว่าคุณหมอเป็นอาจารย์หมอที่เก่งมากๆ ฟันธงเคสยากๆมาแล้ว เราโชคดีที่เจอท่าน) แล้วก็เก่งมากๆด้วย
เพราะแม่ปัญหาเยอะ แรกๆ น้ำหนักน้อย ท้องไม่ใหญ่ตามที่ควรจะเป็น
ต่อมา จึงรู้ว่าน้ำคร่ำน้อย ต้องพยุงตัวเองเพื่อลูกไปตั้งแต่ 6 เดือน ห้ามอดนอน กินน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ จนพอครบ 35 วีค
ถึงกำหนดไปพบคุณหมอ คุณหมอว่าเห็นท้องแล้วทำหน้าเครียด ท้องไม่ใหญ่ขึ้นเลย คุณหมอบ่นแล้วก็อัลตร้าซาวด์วัดน้ำคร่ำ แล้วก็บอกว่า ผ่าวันนี้เลย รอไม่ได้แล้ว

คุณหมอก็บอกว่าถ้าผ่า ลูกต้องอยู่ในตู้อบประมาณอาทิตย์นึง ค่าใช้จ่าย ร.พ.เอกชนค่อนข้างสูง รวมๆแล้วก็หนักอยู่ คุณหมอก็กรุณากับเราโทรไปเชคเตียงเด็กที่ รพ.พระมงกุฎให้ (เพราะคุณหมอประจำอยู่ที่นั่น) โชคดีที่มีเตียงว่าง เลยถูกส่งตัวมาคลอดที่พระมงกุฎตอนนั้นเลย
บอกว่าจะกลับไปเก็บข้าวของก่อนเพราะไม่ได้เตรียมตัวคลอดมาก่อน คุณหมอว่าไม่ต้อง ให้ไปร.พ.เลย ข้าวของให้สามีไปเก็บ เดี๋ยวคุณหมอเสร็จงานจากที่ วิภาวดี จะตามไปทำคลอดให้ที่ ร.พ.พระมงกุฎ
สรุปเราได้คลอดกันตอนสองทุ่ม วินออกจากท้องแม่ตอน 8.45 ทุ่ม วันที่ 31 พ.ค. 2551 พอออกจากท้องพยาบาลอุ้มวินมาให้ดู จมูกหนูชัดมาก บานมาเลย 5555+
งานนี้แม่ลุยเดียวตั้งแต่ไปรอคลอดจนคลอดเสร็จเลย (พ่อห้ามเข้า) ลงมาห้องพักฟื้น ป้าไก่เป็นคนมาเฝ้า แต่แม่ก็ไม่ได้นอนจนเช้าเลย เพราะเตียงข้างกรนทั้งคืนเลยอ่า

วันรุ่งขึ้นถึงได้ย้ายไปห้องเดี่ยว ค่อยยังชั่วหน่อย วันรุ่งขึ้น ป้าแหม่มลงมาจากอุทัยมาเฝ้าเรากัน วินยังต้องนอนในตู้อบ แม่พยายามเดินซึ่งก็เดินได้ในวันรุ่งขึ้นนั่นเอง (พยาบาลขู่มาก ต้องเดินๆ)
แม่ก็ได้ไปเห็นหน้าวินพร้อมกับพ่อ แต่พ่อเดินมาดูวินตั้งแต่เช้าก่อนแล้วก็มาเล่าให้แม่ฟังว่าหนู ตัวเล็กจังเลย มีสายระโยงระยาง แม่ถามพ่อคำถามแรกเลย นับนิ้วลูกหรือเปล่า ครบมั้ย 5555
แม่เดินมาหาวินได้ตอนบ่ายเห็นวินนอน โอ้ว น่าสงสารมาก ตัวนิดเดียวเอง ต้องให้ยาช่วยการทำงานของปอด เพราะลูกคลอดก่อนกำหนด ปอดยังทำงานไม่ได้เต็มที่ต้องให้ยา ซึ่งต้องรับยาอาทิตย์นึง
แม่ไม่กล้าจับตัวลูกเลย กลัวไปหมด กลัวลูกจะเจ็บ มือ ขา แขนลูกก็เล็กไปซะหมด เฮ้อ..ไอ้หมาน้อยของแม่ น่าสงสารจิงเชียว คุณพยาบาลถามว่าเวลาวินอยู่ในท้องดิ้นเก่งใหม เพราะเวลาวินหิววินจะดิ้น ร้อง อาละวาดเลยทีเดียว แต่ถ้าได้กินก็สงบเสงี่ยม

ระหว่างอยู่ ร.พ. ก็ดีมาก ถึงเราจะไม่ได้นอนด้วยกัน วินไม่ได้ดูนมแม่ซะที แต่พยาบาลก็สอนแม่กระตุ้นนม บีบนมให้ลูกกิน อาหารก็มีแต่ขิงๆ (ที่แม่แสนจะเกลียด แต่ต้องกินเพื่อหนู)
สุดท้ายแล้วแต่ต้องกลับบ้านก่อนวิน อยู่ดี ปล่อยให้วินอบตัวให้ได้ที่

ไม่ใช่ วินต้องได้รับยาให้ครบก่อนจ้า แต่แม่ก็ไปหาวินที่ ร.พ. ทุกวัน เอานมไปให้วินหม่ำ จนครบอาทิตย์ แม่กับพ่อเลยไปรับวินกลับมาบ้านเรากัน ไอ้หมาตัวน้อยของแม่

Create Date : 09 พฤษภาคม 2553

Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 12:52:39 น.

2 comments

Counter : 1177 Pageviews.

แวะมาอ่าน และร่วมดีใจย้อนวันหวานค่ะ

โดย: เพลง (บทเพลงของแม่

) วันที่: 9 พฤษภาคม 2553 เวลา:14:39:08 น.

อ่านแล้ว เห็นภาพความสุขชัดเลย น้องวินโตขึ้นมาเป็นอาตี๋น้อย หล่อมากค่า

โดย: Chic_Angel

วันที่: 9 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:14:51 น.