คลอดแล้วจ๊า กำหนดคลอดวันที่ 27 กุมภาพันธุ์ 2555 นับวันนับเวลาอยากให้ถึงเวลาเร็วๆ อยากอุ้มลูกจะแย่อยู่แล้ว  ก่อนคลอดจะมีอาการเจ็บเตือนค่ะ จะปวดๆหายๆ บางทีก็ปวดมากนะคะ เอ๊ะจะคลอดรึเปล่า ไปๆมาๆปวดๆหายๆ แล้วก็หายไปเลย ไอ้อาการนี้เป็นอาการเจ็บเตือนค่ะ ไม่ต้องกังวลมาก (ปากบอกว่าไม่กังวล แต่ทีตัวเองเล่นเอาน  อนไม่หลับเลยทีเดียว ฮ่า ฮ่า) เป็นอย่างนี้อยู่หลายวันจนชินแล้ว ตื่นเต้นอยากอุ้มลูกเร็วๆ อยากรีบคลอด ที่ไหนได้ก็ต้องรอจนปลงแล้วว่า โน้น รอครบกำหนดเถอะ คืนวันที่ 22 สามทุ่มกว่าๆกำลังอาบน้ำจะเข้านอน อุ๊ยๆๆๆมีเเมือกไหลออกมา เป็นน้ำเหนียวๆมีสีเหลืองๆใสๆมีเลือดปนมานิดหน่อย จัดการอาบน้ำ สระผม ให้เรียบร้อยแต่งตัวไปโรงพยาบาล ไปถึงก็ ห้าทุ่มกว่าๆ พี่พยาบาลเค้าก็มาตรวจดู ปรากฎว่า ปากมดลูกเปิดแค่ 1 เซนฯ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะคลอดได้ คุณหมอบอกว่าจะกลับบ้านก่อนแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมาใหม่ หรือว่าจะนอนรอที่โรงพยาบาลเลย ก็อยากนอนที่โรงพยาบาลเลยแหละแต่ว่าห้องเต็ม สุดท้ายก็ต้องกลับไปนอนที่บ้าน ตลอดทั้งคืนก็ปวดท้อง ปวดๆ หายๆ ไปจนเช้า สิบโมงกว่าๆ เก็บของใส่รถ เพราะกว่าจะจัดการที่บ้านให้เรียบร้อยก็สายโด่งมากแล้ว ไปถึงก็นอนรอในห้องรอคลอดเลยค่ะ ปากมดลูกเปิดแค่ 2 เซนฯ พอดีว่าตรงกับวันพฤหัสฯพอดี เป็นวันดี (เค้าว่ากันอย่างนั้น คนมาผ่าคลอดไป 3 คน ก่อนหน้านี้แล้วค่ะ) ก็เลยคุยกับคุณหมอว่าใช้ยาเร่งคลอดให้คลอดในวันนั้นได้เลย หวานตั้งใจจะคลอดธรรมชาติค่ะ ไม่อยากผ่าเพราะเป็นคนหน้าท้องหนา กลัวแผลหายช้า หลังจากใส่น้ำเกลือที่ใส่ยาเร่งคลอดแล้วก็นอนรอให้ถึงเวลา ห้องรอคลอดที่นี่ให้คุณพ่อเข้ามาให้กำลังใจได้ด้วยค่ะ ระหว่างรอก็คุยกันไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา รูปนี้ยังนอนซ่าส์ ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองซะแล้ว หึ หึ เริ่มปวดท้องมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ เจ็บรุนแรงขึ้น ถี่ขึ้น จนบ่ายสองโมง พยาบาลมาตรวจ ปากมดลูกเปิดได้ 4  เซนฯแล้ว เหลืออีก 6 เซนฯ จะคลอดได้ โอย ปวดสุดๆเลยค่ะ ตามองแต่นาฬิกา กว่าจะผ่านไปแต่ละนาที กว่าจะชั่วโมง ทรมานมาก เพื่อลูกสู้ๆ บ่ายสามโมง ปากมดลูกเปิด 6 เซนฯแล้ว ปวดรุนแรงมากขึ้น ถี่ขึ้นจะนอนแทบจะไม่ติดเตียงแล้วค่ะ พลิกไปพลิกมา สามีก็คอยถามอยู่เรื่อยๆว่า เป็นไงมั่ง ปวดมากมั้ย บ่ายสี่โมงเย็น มีลมเบ่งแล้วค่ะ โอ้ยไม่ไหวแล้ว อยากเบ่ง เรียกพยาบาลมาตรวจ ปากมดลูกไม่เปิดไปมากกว่านี้ต้องรออีก ประมาณ 6 โมงเย็นหรือ 2 ทุ่ม โอ้ยจะบ้าตาย พยาบาลบอกอย่าเพิ่งเบ่งนะคะ เดี๋ยวปากมดลูกบวม มันห้ามได้ที่ไหนล่ะค้า นอนดิ้นพล่านบนเตียงเลยค่ะ พอลมเบ่งมาก็ให้พ่นลมหายใจออก ห้ามเบ่ง อยากจะบอกว่ามันยากแค่ไหนที่จะฝืนธรรมชาติ ก็มีแอบเบ่งบ้างค่ะ พี่พยาบาลเค้าก็มานวดที่เอวให้ปากมดลูกเปิดมากขึ้นเร็วๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ไม่ไหวแล้ว พอลมเบ่งมาทีก็จับที่ราวเตียง เป่าลมออกปากไม่ให้เบ่ง ลูกก็ไม่ลงมาสักที โอย!!! สุดๆเลยค่ะ ทรมานมาก มันปวดท้องมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จนไม่รู้จะบรรยายยังไงเลยค่ะ ในที่สุด ไม่ไหวแล้วโว้ยยย ผ่าคลอดเลยค่ะ ไม่เอาแล้ว ไม่ทนแล้ว ไม่เอาอะไรทั้งนั้น คุณหมอก็ให้ยาแก้ปวด หลังจากนั้นคุณหมอต้องถามให้แน่ใจนะว่าผ่าคลอด ได้เซ็นต์เอกสาร ต้องใช้เวลาเตรียมห้องผ่าตัด 10 นาที ถ้าแค่ 10 นาทีปกติก็แป๊บๆ แต่ตอนนั้นมันนานมากเลยค่ะ กว่าเข็มวินาทีจะขยับ จนต้องถามว่าเมื่อไหร่จะห้องผ่าตัดจะเสร็จซะที พอย้ายเข้าห้องผ่าตัดแล้วก็ทำการบล๊อคหลังค่ะ ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่าการบล๊อคหลังจะมีผลเสีย จะมีอาการปวดหลังตามหลัง ตอนนั้นหวานแบบตัวอ่อนปวกเปียกเลย แล้วก็มึนๆ คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด แถมยังบอกหมอไม่เอาบล๊อคหลัง แต่คุณหมอก็บอกว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว หมอให้นั่งก้มตัวแล้วจิ้มเข็มเข้าตรงกระดูกสันหลัง โอ้โห เจ็บโคตรๆเลยค่ะ มันเจ็บแปล๊บ แล้วก็เจ็บเสียวๆตรงกระดูกสันหลัง ตอนนั้นหนังตาหนักมากเลยค่ะ ลืมตาไม่ขึ้น ได้แต่โวยวายว่าเจ็บๆๆๆอย่างเดียว จำได้ว่าโดนจิ้มเข้าไป 4 ครั้ง คือมันเจ็บ 4 ครั้งอ่ะค่ะ พอเสร็จเค้าก็จับนอนเตียงผ่าตัด สักแป๊บนึงหมอเค้าก็หยิกที่ขาถามว่าเจ็บมั้ย พอไม่เจ็บก็จัดการผ่าตัดเลยค่ะ โดนบล๊อคหลังไม่รู้สึกเลยค่ะว่าโดนทำอะไรมั่ง สายตาสั้นโดนถอดแว่นตามองอะไรก็ไม่เห็น เห็นแค่ผ้าสีเขียวขึงกั้นสายตา แต่ยังมีสติทุกอย่าง นอนไปอีกแป๊บเดียว ได้ยินเสียงทั้งหมด ทั้งผู้ช่วยรอบเตียง อุทานขึ้นมาพร้อมกันเลยว่า "โห" หวานก็รู้เลยว่าลูกตัวใหญ่แน่เลย มิน่าล่ะ เบ่งแล้วลูกก็ไม่ลงมาสักที ต่อมาก็เห็นลางๆว่าเค้าอุ้มลูกไปล้างตัว แล้วผู้ช่วยก็พูดขึ้นมาว่า "ดีนะที่ตัดสินใจผ่าคลอด"  อีกแป๊บเดียวเค้าก็อุ้มลูกมาให้หอมแก้ม ลูกน้ำหนัก 3,950 กรัม แล้วก็ดมยาสลบหลับไปเลยค่ะ จำได้ว่าเข้าห้องผ่าตัดประมาณห้าโมงเย็น แต่ฟื้นขึ้นมาประมาณสองทุ่มกว่าๆ ในห้องเฝ้าดูอาการ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นสามีนั่งอยู่ข้างๆเตียง ท่อนล่างชา หนักๆ ขยับไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เกิดมาเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดก็คราวนี้แหละ พอฟื้นสามีก็เอารูปลูกที่ถ่ายในโทรศัพท์มาให้ดูตัวสีชมพู แก้มอย่างกับซาลาเปาแน่ะค่ะ สามีเค้าก็ถามเป็นไงมั่ง รู้สึกยังไงมั่ง ก็คุยกันไปเรื่อยๆ รอจนกว่าจะย้ายเข้าไปในห้องพักค่ะ รูปลูกสาวรูปแรกตอนลืมตาดูโลกค่ะ ^^ แผลผ่าตัด หลังจากที่ขาหายชาก็เจ็บ คุณหมอให้พยายามเดินเยอะๆ ค่ะ เพื่อที่จะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้น แผลจะได้ไม่ติดมดลูก คืนแรกก็เรียกสามีเข้าห้องน้ำ เรียกมาป้อนน้ำ เค้าแทบไม่ได้นอนเลย สงสาร คืนที่สองพยายามลุกขึ้นเอง โดยใช้ผ้าห่มสอดเข้าที่หลังแล้วพยายามยกตัวขึ้น ขึ้นลงเตียงเอง  เช้าวันที่ 2 คุณหมอบอกว่าถ้าเดินไหวให้เดินลงไปดูลูกข้างล่าง คือปกติถ้าลูกแข็งแรงทางโรงพยาบาลจะพาลูกมาให้เลี้ยงที่ห้องพักค่ะ แต่ลูกของหวานอย่างที่บอกในตอนแรกคือกินขี้เทาเข้าไปแล้วสำลักลงปอดค่ะ ขี้เทาก็คือ อึ เด็กตอนอยู่ในท้องอายุประมาณ 39-40 สัปดาห์ก่อนคลอดจะมีอึออกมาแล้วค่ะ ทีนี้พอลงปอดก็มีอาการอักเสบค่ะ ต้องให้ยาฆ่าเชื้อ ครั้งแรกที่เห็นลูกแบบเต็มๆตา เค้าก็มีอาการหายใจแรงแบบหอบๆ เอานมแม่ให้ดูดก็ดูดแรงๆไม่ได้ เค้าเหนื่อยค่ะ น่าสงสารมากเลย ต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อให้ยาฆ่าเชื้อ 5 วัน อาการนี้ร่างกายจะค่อยๆดันขี้เทานี้ออกมาเองค่ะ นี่ยังโชคดีไม่เป็นอะไรมาก มีน้องอีกคนหนึ่งคลอดมาก่อนหน้านี้ กลืนขี้เทาแล้วสำลักลงปอดเป็นปอดบวมเลยค่ะ ประมาณวันที่ 2 พอที่จะเดินเหินไปเข้าห้องน้ำเองได้ อยากเจอลูกก็เดินลงไปหาลูกเองเลย เกาะแขนสามีแล้วก็ค่อยๆเดินไป เพื่อลูกลืมความเจ็บปวดไปเลยค่ะ พอเข้าวันที่ 3 เกิดอาการซ่าส์ เดินลงไปหาลูก 3 รอบ แผลระบมเลยทีนี้ วันที่ 4 เลยเดินไปแค่ 2 รอบเช้ากับเย็นค่ะ ตอนนี้น้องก็แข็งแรงเป็นปกติดีทุกอย่างค่ะ ครั้งหน้าจะมาเล่าถึงประสบการณ์การเลี้ยงลูกนะคะ อุ้มลูกสาวครั้งแรก แก้มเหมือนซาลาเปาเลยอ๊ะ ....... ตอนท้องโด๊ปนซาลาเปาเซเว่นมากไปหน่อย แหะ แหะ ร้องไห้หน้าดำหน้าแดง หนูตื่นแล้วค้า ^^ ติดตามหนูได้ในบล๊อคหน้านะคะ   Create Date : 03 สิงหาคม 2555 2 comments Last Update : 17 กันยายน 2555 17:50:14 น. Counter : 2398 Pageviews. Share Tweet

โห ตื่นเต้นดีใจด้วยค่ะ น้องตัวโตจังเลยมิน่าคุณแม่รอตั้งนานไม่ยอมลงมาเสียที กลัวการบล็อกหลังจังแต่คงไม่รอดเพราะกลัวเจ็บ...ยังไงเสียขอให้คุณแม่และน้องแข็งแรงไวๆนะคะ   โดย: alissala_m 3 สิงหาคม 2555 23:15:41 น.

ยินดีด้วยค่ะ น้องตัวโตมั๊กๆ อร๊าาย ตื่นเต้นแทน อยากเห็นหน้าลูกน้อยบ้าง   โดย: pongampy 4 สิงหาคม 2555 6:01:41 น.