เมื่อวานไปดูหนังที่ศูนย์วัฒนธรรมแสงอรุณเรื่อง TheLooking-glass ของ Andrei Tarkovski ซึ่งผมเคยดูหนังของเขามาแล้วเรื่องหนึ่งคือSacrifice ซึ่งก็พบกับปัญหาในการไม่ค่อยเข้าใจในความหมายที่ผู้กำกับต้องการจะบอกนักแต่ลักษณะของทั้งสองเรื่องมีความคล้ายๆกันปรากฏอยู่ จากการสังเกตของผมเองคือจะเป็นเรื่องความผิดหวัง สิ้นหวังของผู้ใหญ่ ต่อสภาพแวดล้อม สังคม และโลกมนุษย์และตัวเด็กเป็นผู้สืบทอดอีกรุ่นหนึ่ง ซึ่งคงจะรับเคราะห์กรรมที่ผู้ใหญ่ทำไว้เด็กในความหมายของผู้กำกับคนนี้ ดูจะมีลักษณะที่ยอมรับชะตากรรมและมีความหวังที่ไม่ใคร่จะสดใสนักหนังเรื่องแรกภาพจบคือเด็กรดน้ำต้นไม้ที่มีแต่กิ่งก้านดูแห้งแล้งส่วนเรื่องนี้ตัวเด็กจะเป็นผู้ที่ไม่มั่นใจกับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่มีความเป็นคนแปลกหน้ากับโลกที่เขาอาศัยอยู่ โลกของเขามีลักษณะที่ไม่น่าไว้วางใจมีแต่ความระแวงสงสัย ไม่มีความน่าพิสมัยเหลืออยู่เลย บรรยากาศแวดล้อมของเรื่องจะเป็นสภาพที่สังคมประสบอยู่กับความระส่ำระสายอยู่ในภาวะแห่งการทำลายล้างด้วยฝีมือมนุษย์ในสงครามเรื่องแรกมีเหตุการณ์สงครามนิวเคลียร์ เรื่องนี้มีเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลงของสังคมมนุษย์ในช่วงที่ลัทธิคอมมิวนิสต์กำลังได้รับการบูชาฉากหลังของเรื่องมีภาพเหตุการณ์สงครามกลางเมืองในสเปนภาพเด็กๆถูกพัดพรากจากพ่อแม่ในภาวะสงครามเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลงการปกครองในประเทศจีน เมื่อพรรคคอมมิวนิสต์เริ่มมีอำนาจและในประเทศรัสเซียซึ่งเป็นฉากของเรื่องเอง ก็มีเหตุการณ์ปฏิวัติซึ่งตัวเอกของเรื่องเป็นผู้หญิงชนบท ที่สามีของเธอได้จากไปกับสงครามทิ้งให้เธออยู่กับลูกชายเพียงสองคน ภาพยนตร์เน้นที่ตัวแสดงนำที่เป็นผู้หญิงคนนั้นโดยมีตัวละครหลักอีกตัวคือลูกของเธอ ส่วนตัวสามีจะเห็นภาพเขาเพียงนิดหน่อย นอกนั้นจะเป็นเสียงพูดของเขาภาพยนตร์จะดำเนินเรื่องโดยไม่ยึดอยู่กับลำดับของเวลาเริ่มเรื่องเมื่อลูกของเธอโตเป็นหนุ่มกลายเป็นคนพูดติดอ่างส่วนผู้หญิงเธออาศัยอยู่ชนบทแล้วย้ายเข้ามาทำงานในมอสโคว์เป็นนักเขียนอยู่กับลูกเธอตอนท้ายเธอกลับมาเยี่ยมบ้านเก่าที่มีคนอื่นมาอาศัยอยู่แทนเป็นผู้หญิงวัยเดียวกับนางเอก เธอมีลูกชายที่ยังนอนแบเบาะอยู่โดยเธอบ่นว่าจริงๆอยากได้ลูกผู้หญิง และในตอนใกล้จะจบภาพย้อนกลับมาที่สมัยนางเอกยังอยู่กับสามีของเธอที่บ้านในชนบท สามีเธอถามว่าอยากได้ลูกผู้ชายหรือลูกผู้หญิง? ตัวนางเอกมิได้ตอบคำถามตอนจบเป็นเหตุการณ์เมื่อเธอแก่ตัวลงและอยู่กับเด็กเล็กๆ เดินไปตามถนนในชนบทข้างหลังเป็นท้องทุ่ง กล้องค่อยๆถอยเข้ามาในป่าชายทุ่ง จนพาไปสู่ความมืด ภาพยนตร์ประกอบไปด้วยส่วนต่างๆที่เพิ่มเข้ามาอย่างมากมายมีบางช่วงเป็นการอ่านบทกวีเพื่อเล่าเรื่อง มีฉากที่เล่าย้อนหลังไปถึงสมัยที่พ่อของเด็กคนนั้นยังเล็กๆที่มีการฝึกเด็กให้ใช้อาวุธสงคราม และยังมีส่วนของสัญลักษณ์ต่างๆมากมายภาพที่ผมประทับใจมากที่สุด คือภาพเด็กที่กำลังนอนอยู่ในมุ้ง แล้วกล้องค่อยๆเคลื่อนเข้าไปจนเด็กตื่นขึ้นมา มีเสียงแม่พูดคุยกับเด็ก เด็กยิ้มตอบ เป็นยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา ยิ้มที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา จากนั้นเด็กก็หลับต่อ อย่างที่ผมบอกแต่แรกว่ายังไม่เข้าใจสิ่งผู้กำกับต้องการจะบอกทั้งหมดเพราะมีความหมายแอบแฝงอยู่มากมายนับว่าเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่ท้าทายการตีความสำหรับผู้ที่สนใจในภาพยนตร์ที่เขาเรียกว่าแนวศิลปะ
| Create Date : 14 มีนาคม 2561 |
| Last Update : 14 มีนาคม 2561 18:54:44 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 471 Pageviews. |
 |
|
