มีจารึกที่ฐาน สร้างปี พ.ศ. ๒๒๓๒ หน้าตักกว้าง ๖๖ เซนติเมตร สูง ๘๓ เซนติเมตร พระพุทธรูป มีลักษณะพระรัศมีเป็นรูปดอกบัวตูมหรือลูกแก้ว ขมวดพระเกศาใหญ่ พระ พักตร์กลม อมยิ้ม พระหนุ (คาง) เป็นปม พระองค์อวบอ้วน พระอุระนูน
ชาย จีวรเหนือพระอังสาซ้ายสั้น ปลายเป็นลายเขี้ยวตะขาบ ปางมารวิชัย ขัดสมาธิเพชร แลเห็นฝ่าพระบาททั้งสองข้าง
องค์พระพุทธรูปสร้างในสมัยอยุธยา แบบสกุลช่างนครศรีธรรมราช ซึ่งศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดย์ ได้กล่าวถึงพระพุทธรูปสกุลช่างนี้ว่า " มีข้อประหลาดซึ่งเกี่ยวกับตำนานพระพุทธรูปสมัยเชียงแสนข้อหนึ่ง คือ ในบรรดาพระพุทธรูปของไทยที่พบในประเทศสยาม พระพุทธรูปเมืองนครศรีธรรมราชอันเปนเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองเชียงแสนที่สุด มีลักษณะคล้าย กับพระพุทธรูปเชียงแสนรุ่นเก่ามากกว่าพระพุทธรูปที่ได้พบในเมืองอื่นๆ พระพุทธรูปเมืองนครศรีธรรมราชเปนพระนั่งขัดสมาธิเพ็ชร์ มีพระอุระนูน ชายจีวรสั้น เส้นพระเกศใหญ่ไม่มีไรพระศก พระรัสมีเปนดอกบัวตูมเหมือนกับ พระพุทธรูปเชียงแสนหมดทุกอย่าง " ความที่ว่าพระพุทธรูปในแบบเชียงแสนรุ่นเก่า พบที่เมืองนครศรีธรรมราช มีความคล้ายกันกับ พระพุทธรูป เชียงแสนรุ่นเก่า มากก็เพราะทั้งสองกลุ่มเป็นพระพุทธสิหิงค์จำลองเช่นกัน ดังที่พระพุทธสิหิงค์จำลองของวัดโคกขาม อำเภอเมืองฯ จังหวัดสมุทรสาคร เป็นตัวบ่งบอก ( อ้างอิงข้อมูลจากหนังสือลักษณะไทย พิริยะ ไกรฤกษ์ )
