รูปชุดสุดท้ายของแม่

ครั้งนี้เป็นการเชียนบันทึกที่ยากที่สุดในชีวิต

วันที่ 20 มกราคม ตอน ประมาณ 7โมง 25 ของสิงคโปร์ ระหว่างกลับจากส่งน้องป่านไปโรงเรียน ก็มีเสียงโทรศัพทืดังขึ้น ดูเบอร์แล้วเห็นว่าเป็นเบอร์จากเมืองไทย จากพี่อัจ(ที่อยู่ที่เชียงราย) ซึ่งปกติเมื่อโทรมาแล้วจะวางสายเพื่อให้โทรกลับ

แต่วันนั้นพี่อัจพี่อัจไม่ได้วางใจเริ่มรู้สึกแปลก เพราะเจ็ดโมงสิงคโปร์ เพิ่งหกโมงที่เมืองไทย เมื่อรับสายก้ได้ยินเสียงพี่อัจร้องไห้ บอกว่าแม่เสียแล้ว วูบนั้น งง ตกใจ แต่ก้ยังถามพี่อัจไปว่าเมื่อไหร่ พี่อัจบอกว่า น้องบี๋ (หลาน ลูกของพี่อัจ) เพิ่งโทรมาบอก น้อย (เด้กทำงานบ้าน) ปลุกคุณยายแล้วคุณยายไม่ตื่น

ตอนนั้นมันอึ้ง เมื่อกดวางสายตัวมันรู้สึกวูบ น้ำตาเรื่มไหล เริ่มรู้สึกไม่ไหว ทั้งๆที่กำลังขับรถอยู่ รีบกดโทรศัพท์ไปหาป๊อก ป๊อกได้ยินเสียงร้องไห้ ก้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เลยบอกไปว่าแม่เสียแล้ว ป๊อกบอกให้ตั้งสติให้ดี แล้วขับรถมาให้ถึงบ้านก่อน แล้วมาคุยกัน

ขับรถไปน้ำตาก็ไหลไปตลอดทาง ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะเราเพิ่งคุยกับแม่ไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ 18 เพิ่งบอกแม่ว่า วันศุกร์ที่ 23 จะกลับถึงบ้าน ไฟลท์จะดึก แม่อย่าลืมบอกให้เด็กรอเปิดประตูด้วย

กลับไปถึงบ้าน ป๊อกบอก ขอตัวเข้าทีทำงานก่อน เพื่อที่จะไปลางาน และให้เลขา เปลี่ยนตั๋ว จากวันที่ 23 เป็นวันนี้ (20 มกรา) ระหว่างที่ป๊อกไปที่ทำงาน ตัวเองก็ส่งข้อความถึงน้องป่าน รู้ว่าลูกมีสอบ ลูกยังกลับวันนี้ไม่ได้ ตอนนั้นพี่ปิ๊งยังหลับอยู่ เพราะโรงเรียนพี่ปิ๊งยังไม่ตื่น เราเดินเข้าไปในห้องลูก ปลุกลูก แล้วบอกว่าแม่กับพ่อ ต้องกลับกรุงเทพด่วนวันนี้ พี่ปิ๊งถาม เลยบอกว่าคุณยายเสีย ลูกได้ยินก้ร้องไห้ และยังบอกว่าไม่เชื่อ

ป๊อกกลับมาถึงบ้านประมาณ 9 โมง บอกว่าได้ตั๋วเร็วที่สุดคือ บ่ายสองจากสิงคโปร์ แต่เนื่องน้องป่านมีสอบ จึงยังไปไม่ได้ พี่ปิ๊งก็เลยต้องอยู่เป็นเพื่อนน้องแล้วไปพร้อมกันวันพฤหัส

ระหว่างนั้นก็โทรติดต่อกับหลายที่อยู่กรุงเทพ ว่าถึงบ้านแล้วยัง พี่อัจ (แม่ของเค้า) จะมาจากเชียงรายถึงกี่โมง

แม่ยังโชคดีที่มีเพื่อนบ้านดี บ้านนั้นเป็นบ้านที่เราซื้อ แต่แทบไม่รู้จักใครเลย แต่แม่รู้จักไปทั้งซอย เมื่อแม่เสีย จึงกลายเป็นพี่ๆ ที่เป็นเพื่อนแม่ มาช่วยดุแล มาจัดการ ถามเราว่าจะไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย แต่เมื่อเรารู้ว่า แม่ไปแล้ว ก็เลยบอกว่า คงไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว เพราะพี่เค้าบอกว่า ตอนนี้ตัวแม่เริ่มเย็นแล้ว บอกน่องบี๋ว่าต้องทำอะไรบ้าง ติดต่อเรื่องวัด และเรื่องต่างๆ

พี่อัจมาจากเชียงรายถึงประมาณ 11 โมง ก้ไปทำเรื่องแจ้งความกับตำรวจ เพื่อที่ตำรวจจะต้องมาตรวจสอบดู

ระหว่างวันก่อนไปสนามบินเราก้คุยกับพี่ๆที่จัดการเรื่องให้ตลอด ก่อนขึ้นเครื่อง น้องบี๋โทรมาถาม บอกว่ากำลังจะพายายไปวัด บอกเรื่องโลงและดอกไม้ต่างๆ บอกราคร ถามเราว่าตกลงมั้ย เราบอกว่า ทำให้ยายให้ดีที่สุด น้องบี่ถามอีกเราถึงกี่โมงก้เลยบอกว่าประมาณสี่โมง ซึ่งบี๋บอกให้ตามไปที่วัดเลย

ระหว่างอยู่บนเครื่อง เราเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ น้ำตาไหล ตลอดเวลา ป๊อกก็เอามือมาจับไว้ตลอด เมื่อถึงสนามบินเช็คออกมาแล้ว เรารีบไปขึ้นแท๊กซี่ไปวัด ระหว่างที่อยู่บนรถ ปีอกก็โทรหารุ่นน้อง บอกข่าว และขอยืมรถ (ซึ่งจริงๆเรายืมไว้ช่วงตรุษจีน) น้องบอกจะเอามาให้ที่วัด

แท๊กซี่ฟังปีอกคุยคงพอจะจับใจความได้รีบขับพาเรามาที่วัดใหม่ลำนกแขวก วัดข้างบ้านที่พาแม่มา

ลงรถพี่ดา )เพื่อนแม่ ที่เราไม่เคยคุยด้วยมาก่อน) เข้ามากอด บอกว่าแม่ไปดีแล้ว ไปสบาย หลับไปไม่ทรมาน จะมีใครสักกี่คน ที่หลับไป ไม่ต้องทรมานก่อนที่จะไป ให้ทำใจ เราร้องไห้แบบไม่อายใคร ขอบคุณพี่นิด พี่ดา คุณมิว คุณลุง คุณป้า ข้างบ้าน ที่จัดการธุระให้ทุกอย่าง

เราไปกราบแม่ แม่ยังดูดี เหมือนคนนอนหลับ ความรู้สึกบอกไม่ถูก ไม่รู้เลยว่า เรารักแม่มากขนาดไหน จนกระทั่งวันที่แม่ไม่มีโอกาสมาพูดกับเราอีกแล้ว เจี๊ยบอยากจะขอโทษแม่ ในหลายๆเรื่องที่บางครั้งอาจทำให้แม่ไม่สบายใจ เสียใจ ที่เรานัดกับแม่ว่า ช่วงตรุษจีนที่กลับไทย เราจะไปไหว้ที่บ้านป๊อกที่เพชรบุรี จะพาแม่ไปทะเลด้วยกัน เสียใจที่ในเวลาที่แม่อยู่ เราไม่มีเวลาที่จะอยู่กับแม่มาก เพราะต้องตามป๊อกมาอยู่สิงคดปร์ มาดูน้องปิ๊งน้องป่าน

อยากบอกแม่ว่า เรารักแม่ ขอให้แม่ยกโทษในสิ่งที่เราเคยทำไม่ดีกับแม่ แต่อย่างน้อยเราก้ดีใจ ที่แม่เลือกที่จะมาอยู่ที่บ้านเราจนนาทีสุดท้ายของชีวิต ดีใจที่เราได้เป็นผู้ดูแล พาแม่ไปเที่ยวทุกปี ซื้อของให้แม่ พาแม่ไปกินอะไรหลายๆอย่าง แม้ว่าช่วงหลังเราอาจพาแม่ไปกินนอกบ้านน้อยลง เพราะแม่ต้องคุมอาหาร

รูปชุดนี้เป็นรูปช่วงเดือนธันวา 2551 ปีที่แล้ว ที่เราพาแม่ไปเที่ยวนครนายกด้วยกัน

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2552		4 comments
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2552 20:07:45 น.
Counter : 1015 Pageviews.
Share Tweet