ลูกเกิดวันที่ ๒๘ ก.ค. ๒๕๔๗ หนูเป็นลูกคนแรกของเรา ป๊ากับแม่อยากมีหนูมาก และตั้งใจแล้วว่าต้องเป็น ลูกชาย หนูจะได้ดูแลน้องได้เวลา แม่กับป๊าไม่อยู่แล้ว เราพยายามมานานหลังแต่งงานตลอดเกือบปีครึ่ง ลูกถึงยอมมาอยู่ในท้องแม่ โดยที่แม่ไม่รู้ตัวเลย...

กลางเดือน พ.ย. ๔๖ แม่ตกบันไดที่ทำงานแค่ ๓ ขั้นสุดท้าย แต่ดังมาก และเพราะประจำเดือนของแม่ไม่เคยมาตรงกันเลยสักเดือน กลับถึงบ้านเจ็บก้นน่าดู รีบกินใบไม้ ๗ ใบกับเหล้าขาว เป็นยาแก้ช้ำในประจำบ้าน ป้องกันการช้ำ

เช้าขึ้นมาเลือดออกก็เข้าใจว่าคือ ป้าแดงมาแล้ว กว่า 20 วันแล้ว ป้าแดงก็ยังไม่หมดเสียที จนวันที่ ๕ ธ.ค. ป้านุชมาบ้านก็เลยเล่าให้ป้านุชฟัง สรุปให้แม่ลองตรวจฉี่ดูว่า ๒ ขีด ? แจ๊กพ๊อดแตกค่ะ ๒ ขีดแจ่มๆเลย ตายละหว่า ทั้งเหล้าขาว ทั้งยาแก้ปวด โอ๊ย...สารพัด ลูกฉันจะเป็นไรมั้ยเนี่ย

แม่อยู่ในข่ายภาวะแท้งคุกคาม เราวิ่งหาหมอ ๔-๕ ที่ สุดท้ายมาหาที่ร.พ.รามา พบอาจาร์ยหมอ คลีนิคนอกเวลา อาจาร์ยหมอบอกไม่ต้องกังวล หัวใจหนูยังเต้นดีอยู่ ให้กลับไปนอนเฉยๆ ขยับตัวให้น้อยที่สุด แม่กลับไปหาหมอที่ร.พ.ป้านุช และฉีดยากันแท้ง ๓ เข็ม นอนพักเดือนครึ่ง เป็นช่วงเวลาที่ทรมานมาก ปวดร้าวไปทั้งขา แม่สวดมนต์ทุกวัน และตลอดเวลา แต่สำหรับแม่ทำไงก็ได้ ทุกวิธีให้หนูอยู่กับแม่ ใส่บาตรทุกวัน แผ่เมตตา แล้วคนข้างบนก็ให้เราได้เจอกันจนได้ แม่ได้รับเลือกให้ได้รับของขวัญชิ้นพิเศษชิ้นนี้ แม่สัญญาว่าจะดูแล Kang Kang อย่างดีที่สุดเท่าที่คนเป็นแม่คนนึงจะทำได้

คนเราถ้ามีวาสนาต่อกัน ห่างไกลแค่ไหน อะไรก็มาขวางไม่ได้ ลูกก็คงเชื่อเหมือนแม่ใช่มั้ย

Love you too much

(เราสองคน รักลูกมากนะครับ)

แม่กิง