|
|
|
เริ่มทำงานวันแรก
ที่ทำงานหมิงอยู่ไม่ไกลจากที่บ้านมาก เดินไปประมาณ 5 นาทีได้ วันนี้ป้า
เลอน่าเมเนเจอร์ ให้มาเริ่มงานตอนแปดโมงเช้า โดยตอนแรกที่เข้าไปหมิงก็
ยังไม่มีเสื้อทำงานใส่ ป้าแกก้อบอกว่า ให้ลองไปขุดๆ หาที่ห้องดู เด็กรุ่นก่อน
น่าจะทิ้งไว้ซักตัว  เลยเดินกลับบ้านมา
หาๆ ดูก็เจอเสื้อแดงยูนิฟอร์มสภาพเยินๆ ตัวนึง ไซด์ประมาณ xl ได้ ใส่
ปลายเสื้อยาวจนยัดใส่เข้าไปในกางเกงไม่หมด จนต้องเอากรรไกรมาตัด
ชายออกเอง (อนาถเนอะ) อ้อ แล้วก็เจอรองเท้าหนังอีกคู่นึง เลยประหยัด
ไม่ต้องเสีย 20 เหรียญซื้อคู่ใหม่กะป้าเลอน่า เพราะรองเท้าที่เอาไป ป้าแก
บอกว่า ไม่ได้หรอก ใส่แล้วเด๋วลื่น พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ออกไปที่ทำ
งานอีกรอบ ไปถึงเค้าก็บอกให้เราไปยื่นตรงแคชเชียร์เลย โดยคนที่สอนหมิ
งชื่อ amanda ชีตัวอ้วนๆ น่ารักดี นิสัยดีด้วย ชอบเหนเราเปนเด็กทั้งที่อายุ
ห่างกันปีเดียวเองนะ แต่ amanda ชีชิงมีลูกไปหนึ่งแล้ว 55 วันแรกที่ไป
อยากที่บอกว่า ยังไม่รุเรยว่าเหรียญไหนเป็นเหรียญไหน อะไรคือ dime
nickel quater งงไปหมด แล้วมาถึงชีก็ให้เราทอนตังเลย นานมาก กว่าจะ
ทอนได้แต่ละที แต่ลูกค้าเค้าก้อเข้าใจนะ รุว่าเราเป็นพวกต่างด้าว 555 พอ
ทอนได้แต่ละที เพื่อนที่ทำงานด้วยกันก็จะเดินมาตบไหล่แล้วบอก good
job ไม่รุมันประชดรึป่าว  แล้วเค้าก็สอนว่าต้อง
ทำความสะอาด dinning room ห้องน้ำ ห้องครัว มีความรุสึกว่าที่นี่ล้างจาน
สกปรกมากเลยอ่ะ เหมือนจุ่มๆ แล้วก็ยกขึ้น ไขๆ ยังลอยเต็มน้ำเลย แล้วชี
ชอบให้ใช้น้ำร้อนล้าง ทำงานไปซักพัก มือลอก ด้านไปหมดเลยอ่ะ 
| Create Date : 17 มกราคม 2553 | | |
| Last Update : 17 มกราคม 2553 18:07:54 น. |
| Counter : 506 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
วันที่สอง
วันที่สองก้อไม่ได้ทำอะไรมาก นั่งๆ นอนๆ อยุ่ที่ห้องคนเดียว บ้านที่หมิงอยู่
เป็นอพาตเมนท์คล้ายๆ ห้องแถว หมิงอยู่ชั้นสาม ก่อนเด็กเปรูไป เคยบอกว่า
ชั้นล่างสุดเป็นคนไทยแต่ก็ไม่เคยเจอเหมือนกัน วันนี้ออกไปสำรวจที่ไหนไม่
ไหว เข็ดจากเมื่อวาน อากาศเยนมากกกกกกกกกกกกกกก หนาวจนไม่
อยากออกไปไหน นั่งต้มมาม่ากินอยู่ที่ห้อง หมิงขนอาหารจากไทยไปเยอะ
มาก (แต่ก็แพ้เพื่อนที่ตามมาที่หลัง เพราะเค้าขนข้าวสารมาด้วยคนละ 5 โล
555) จริงๆข้าวที่นั่นมันก้ไม่ได้แพงขนาดนั้นนะ 2-3 เหรียญเอง แล้วหมิงบิน
ไปคนเดียวด้วยเลยขนไปไม่ไหว วันนี้เดินสำรวจแถวบ้าน apartment ที่อยู่
คนดำเต็มเลยง่ะ มีปั้มอยู่หลังบ้าน มารู้ที่หลังว่าเจ้าของเป็นคนบังกลาเทศ
เค้าก็ดูใจดีนะ ตอนแรกไปสมัครงานที่นั่น แต่เค้าบอกว่า เราอยู่ไม่นาน กว่า
เค้าจะสอนงานหมดทั้งร้านก็เกือบเดือนแล้ว แล้วเราทำงานอีกเดือนเดียวก็
กลับแล้ว เลยอดได้งานไป 
| Create Date : 17 มกราคม 2553 | | |
| Last Update : 17 มกราคม 2553 17:54:19 น. |
| Counter : 275 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เกือบถึงแล้ว...
หลังจากร่ำลากะ edwin เรียบร้อยหมิงก้อนั่งเครื่อง northwest ต่อไป detroit,michigan เครื่องบินเล็กมาก แล้วก้อขับซิ่งมากด้วย 555 แล้วก้อไปถึงมิชิแกน ยังเช้าอยู่เลย ต้องรอเครื่องอีกหลายชม. เลยไปนั่งกิน smoothie ที่ร้านในสนามบิน แล้วก้อเล่นเนตด้วย รุสึกจะ 7 เหรียญหรืออะไรเนี่ยแหละ จำไม่ได้แล้ว ไปออนไลน์ก้อเจอพี่เจ้าของเอเจนซี่ บอกว่าจริงตามมาส่งหมิงที่สนามบินแล้วแต่หมิงเข้าไปข้างในก่อนเลยได้เจอพ่อหมิงแทน อ้อ แล้วก้อได้คุยกะ jon ด้วย jon เป็นเพื่อนที่อยู่ LA ที่หมิงบอกว่าจะแวะไปหาในตอนแรก อ้อ แล้วหมิงก้อส่งเมล์บอกให้เพื่อนโทรหาพ่อให้ด้วยว่าตอนนี้ถึงมิชิแกนแล้ว เพราะว่าบัตรโทรศัพท์ที่หมิงซื้อมา ใช้โทรกับมือถือเท่านั้น สาธารณะใช้ไม่ได้ T^T ตอนแรกแอบโก๊ะด้วยอ่ะ ลืมปรับนาฬิกา ไปรอหน้าเคาวน์เตอร์ตั้งนาน พอถึงเวลาก้อเดินขึ้นเครื่องบินไป norfolk,virginia ตอนแรกที่หมิงเซนสัญญามา หมิงได้ไปทำที่ chesapeake แต่ว่าเพราะยังมีเด็กเดิมที่ทำงานอยุ่เค้ายังไม่ออก นายจ้างเลยบอกว่าให้หมิงมาทำงานที่ holland road,va ไปก่อนซักเดือนนึง แล้วพอบ้านว่าง เด๋วให้กลับไปทำสาขาเดิม ตอนแรกหมิงก้อไม่ได้อะไร ไปทำสาขานู้นก้อได้ โดยเค้าก้อให้มีคนมารอรับหมิงที่ สนามบิน ลืมบอกไป ตอนแรกหมิงถามเพื่อนว่า virginia หนาวมั้ย เพื่อนบอกว่า ไม่หนาวหรอก เยนๆ ใส่เสื้อกันหนาวบางๆ ก้อพอแล้ว แต่พอหมิงลงเครื่องเท่านั้นแหละค่ะ...หิมะตก...พูดกะใครไม่รุเรื่องเรย ปากสั่น 55555555...นี่นะไม่หนาวของแก แล้วหมิงก้อนั่งรถแท๊กซี่ที่เข้าส่งมาไปที่ร้าน อีลุงแท๊กซี่แอบวีนด้วยหน่ะ หาว่ามาช้า ก้อคนมันงงๆอยุ่นี่หว่า นั่งรถไปได้ประมาณ 20 นาทีก้อถึงร้านค่ะ ตอนแรกก่อนมาหมิงดูใน google earth เห็นว่าร้านอยุ่ใน shopping center คิดไว้ว่า คงจะเจริญหล่ะวะ พอมาถึง งงเรยค่ะ มีป่า ด้วยอ่ะ แล้ว shopping center ก้อร้างๆ เงียบๆ 555555 ตรึง....ช้านมาทำอะไรที่นี่ < อารมนั้นอยากร้องเพลงนี้อ่ะค่ะ แล้วลุงแกก้อส่งเราที่ร้าน ก้อเป็นร้านเบอร์เกอร์อะค่ะ ขายเบอร์เกอร์อันใหญ่ๆ พอเข้าไปถึงคนในร้านก้อแบบออกมายิ้มทักทายดี แล้วป้าเลอน่า (เมเนเจอร์) ที่ตอนแรกวุ่นในครัวอยู่ ก้อออกมาเจอ ( ในตอนหลังป้าเลอน่านี่แหละค่ะจะเป็นตัวเด็ด 55) หมิงก้อให้กระเป๋านารายาที่ซื้อมาให้เค้าใบนึง แล้ว amanda ที่ทำแคฃเชียร์อยุ่ ก้อออกมาถามว่าหิวมั้ย กินอะไรรึป่าว หมิงก้อบอกว่าไม่เป็นไร แต่ brat เมเนเจอร์เขตที่อยุ่ด้วย ก้อบอกว่ากินเถอะ หมิงก้อเรยกิน แถมห่อกลับบ้านด้วยอ่ะ 5555  แล้วก้อเจอกะเด็กเปรูที่มาทำงานก่อน เค้าบอกว่าเค้าทำที่นี่วันสุดท้าย อ้อ เค้ามีแฟนด้วยค่ะเป็นคนบราซิล อยุ่ด้วยกันด้วย อิอิ เค้าก้อบอกว่า เนี่ยเด๋วพาหมิงไปส่งที่บ้านเอง...พอไปถึงบ้าน หมิงก้อยืมโทรศัพท์คนบราซิลโทรไปหาพี่ สิ พี่สิ เป็นพี่ที่รุจักกันผ่านเว็บ usvisa ค่ะ อยุ่ที่ va beach เหมือนกัน พี่สิก็โทรกลับมาหา แล้วก้อพาไปกันบุฟเฟต์กัน ก้ออร่อยดีนะ แต่กินไปก้อจะหลับเพราะว่าเหนื่อยมากกกกกก แล้วพี่สิก้อพาไปซื้อโทรศัพท์ที่ walmart 29 เหรียญเองมั้งรวมซิม แล้วก้อซื้อบัตรเติมเงินอีก 10 เหรียญ เอาไว้ให้พ่อโทรหา มารุทีหลังว่าจริงๆ ซื้อแต่ซิมก้อได้ 10 เหรียญเอง ใส่โทสับไทยได้เหมือนกัน - -* แล้วโทสับที่นี่ซื้อมาแล้วไม่ได้ใช้ได้เรย ต้องโทรไป activate เอง กลับบ้านมาหมิงก้อโทรไป activate กะ call center เค้าก้อถามเลขนู่นเลขนี่ที่บนกล่อง ปรากฏว่า มาวันรุ่งขึ้น โทรสับก้อยังใช้ไม่ได้ค่ะ เริ่มรุสึกถึงความซวยที่กำลังจะเข้ามา 5555 เพราะว่าพ่อบอกว่าถึงแล้วให้โทรหาด้วย จะติดต่อก้อติดต่อไม่ได้ อ้อ คนเปรูเค้าค้างก้อหมิงคืนนึง รุ่งขึ้นเค้าก้อย้ายของออกค่ะ เพราะหมดสัญญาแล้ว แอบเสียดาย เพราะเค้าดูนิสัยดีอ่ะ ทิ้งของไว้ให้หมิงตั้งหลายอย่าง ทั้งของกิน ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม 5555555 แบบว่าไม่ต้องซื้อเลย จานชามมีหมด (ชั้นแบกมาทำไมตั้งเยอะแยะเนี่ย) หมิงเลยต้องอยุ่ที่ห้องคนเดียว เพราะว่าเพื่อนคนไทยอีก 3 คนจะตามมาอีก 2 อาทิด...
รักคนอ่านค่ะ 
| Create Date : 07 พฤศจิกายน 2552 | | |
| Last Update : 7 พฤศจิกายน 2552 20:01:51 น. |
| Counter : 221 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
เลยเดินกลับบ้านมา
แล้วเค้าก็สอนว่าต้อง
บอกว่าขอโทดด้วยที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน แล้วถามว่าอยากติดรถไปไหนรึป่าว หมิงเลยบอกว่าไม่เป็นไร เด๋ววันนี้ขอไปเดินดูรอบๆ แถวๆนี้ก่อน พอไปส่งเค้าเส็ดหมิงก้อกลับบ้านมาแต่งตัว กะว่าจะไปเดินเล่นแถวบ้าน ปรากฏว่าหนาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก หนาวแบบเหมือนหูจะหลุด ต้องเดินไปซื้อถุงมือมาเพิ่ม แล้ววันนั้นแรดใส่ เล็กกิ้งไปอีก เอาไม่อยุ่เรยค่ะ 555 ก้อเดินๆ ไปซักพักก้อมีเด็กผู้ ชายที่อยุ่บ้านแถวๆ นั้นออกมาคุยกัน ถามว่าสูบบุหรี่ หรอ ไอ่เราก้องงเรย 
เค้าบอกว่า อ้าวก้อเหนควันออกจากปาก -*- ....เอิ่ม กรุหนาวจนควันออกจากปากตั้งหากหล่ะ 555....ก้อเดินไปเรื่อยๆ จำได้ว่าเดินไกลมากกกกก คนแถวนั้นยังถามเรยว่า มาเดินได้ไง อากาศหนาวๆ อย่างนี้ แบบว่าตอนนั้นไม่มีใครออกมาเดินเรยซักคน รถยังนานๆมาที เดินจนไปถึงร้าน dollar tree เข้าไปซื้อของนิดหน่อย ตอนจ่ายตังแคชเชียร์เค้าบอกจำวนเท่านี้เหรียญ เท่านี้เซน ไอ่เราก้อมีเหรียญเตมกระเป๋าแต่ไม่รุเหรียญไหนเป็นเท่าไหร่ ก้อมันไม่เขียนไว้ที่เหรียญนี่หว่า เรยเทหมดกระปุก บอกป้าแกว่า เนี่ย หนูมีเหรียญเยอะเรย ป้าเลือกไปให้ครบ 
เปนไปตามแผน อิอิ ไม่ต้องเดิน พอก่อนลงจากรถก้อเรยให้พวงกุญแจรูปช้างป้าแกไปอันนึง ป้าแกดูดีใจใหญ่เรย 
หลังจากนั้นก้อเดินกลับบ้านนอนค่ะ ไม่ไหวแล้ว รออากาศอุ่นกว่านี้ค่อยสำรวจละกัน 555 อ้อ ป้าเลอน่าชีให้หมิงพัก 2 วันค่ะ ให้ไปทำงานอีกทีวันพฤหัส 
แล้วก้อเจอกะเด็กเปรูที่มาทำงานก่อน เค้าบอกว่าเค้าทำที่นี่วันสุดท้าย อ้อ เค้ามีแฟนด้วยค่ะเป็นคนบราซิล อยุ่ด้วยกันด้วย อิอิ เค้าก้อบอกว่า เนี่ยเด๋วพาหมิงไปส่งที่บ้านเอง...พอไปถึงบ้าน หมิงก้อยืมโทรศัพท์คนบราซิลโทรไปหาพี่ สิ พี่สิ เป็นพี่ที่รุจักกันผ่านเว็บ usvisa ค่ะ อยุ่ที่ va beach เหมือนกัน พี่สิก็โทรกลับมาหา แล้วก้อพาไปกันบุฟเฟต์กัน ก้ออร่อยดีนะ แต่กินไปก้อจะหลับเพราะว่าเหนื่อยมากกกกกก แล้วพี่สิก้อพาไปซื้อโทรศัพท์ที่ walmart 29 เหรียญเองมั้งรวมซิม แล้วก้อซื้อบัตรเติมเงินอีก 10 เหรียญ เอาไว้ให้พ่อโทรหา มารุทีหลังว่าจริงๆ ซื้อแต่ซิมก้อได้ 10 เหรียญเอง ใส่โทสับไทยได้เหมือนกัน - -* แล้วโทสับที่นี่ซื้อมาแล้วไม่ได้ใช้ได้เรย ต้องโทรไป activate เอง กลับบ้านมาหมิงก้อโทรไป activate กะ call center เค้าก้อถามเลขนู่นเลขนี่ที่บนกล่อง ปรากฏว่า มาวันรุ่งขึ้น โทรสับก้อยังใช้ไม่ได้ค่ะ เริ่มรุสึกถึงความซวยที่กำลังจะเข้ามา 5555 เพราะว่าพ่อบอกว่าถึงแล้วให้โทรหาด้วย จะติดต่อก้อติดต่อไม่ได้ อ้อ คนเปรูเค้าค้างก้อหมิงคืนนึง รุ่งขึ้นเค้าก้อย้ายของออกค่ะ เพราะหมดสัญญาแล้ว แอบเสียดาย เพราะเค้าดูนิสัยดีอ่ะ ทิ้งของไว้ให้หมิงตั้งหลายอย่าง ทั้งของกิน ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม 5555555 แบบว่าไม่ต้องซื้อเลย จานชามมีหมด (ชั้นแบกมาทำไมตั้งเยอะแยะเนี่ย)
พอเสร็จแล้วหมิงก้อเดินไปรอต่อเครื่องไปมิชิแกน โดยหมิงต่อเครื่องไปกะ northwest แล้วพอไปถึงเคาวน์เตอร์มันปิด ไอ่เราก้อแบบ เอาละกรุ จาตกเครื่องหรอ 555 เลยเดินไปถาม จนท. คนนึง แถวนั้น เค้าก้อบอกว่าเค้าไม่รุเหมือนกัน แต่ว่า คนที่ยืนซื้อ subway อยุ่ตรงนั้นเปน จนท. eva นะ ให้หมิงลองเดินไปถามดู หมิงก้อเลยเดินไปถาม และได้ความมาว่า เรามาถึงเรวไป เคาวเตอร์เค้ายังไม่เปิดหรอก ต้องประมาณชั่วโมงนึงก่อนบินเค้าถึงจะมากัน (ป่อยไก่ไปอีกตัว 555) พอรุอย่างนั้นแล้ว หมิงก้อเรวนั่งรออยู่ตรงหน้าเคาวน์เตอร์นั่นแหละค่ะ กลัวตกเครื่องจัด 555 (ได้ข่าวมามาถึงราว 3 ชม ก่อนบิน )
แล้วก้อกลับมานั่งรอที่เคาวเตอร์กันเหมือนเดิม แล้ว edwin ก้อเปิดคลิปที่เค้าเล่นสโนว์บอร์ดที่อลาสกาให้ดู เค้าบอกว่าเค้ารุว่ามันเสี่ยงนะ เค้าก้อเจ็บตัวบ่อย แต่เกิดมาทั้งทีแล้วก้อเลยอยากทำอะไรที่อยากทำ เค้าเล่าให้ฟังว่าเค้าอยากเป็นนักบิน แล้วระหว่างนั้นเค้าก้อเล่น myspace .ในมือถือ แล้วถามหมิงว่าหมิงมีมั้ย หมิงก้อบอกว่ามี แต่ว่าตอนนั้นก้อไม่ได้บอกเค้าไป เค้าเรยเขียน email เค้ากะเบอร์มาให้ แล้วบอกว่าถ้าถึงเวอร์จิเนียแล้ว ให้ติดต่อเค้ามานะ แล้วเค้าก้อเอากระดาษขึ้นมา นั่งเล่น xo กัน...ดูปัญญาอ่อนเนอะ แต่ตอนนั้นมีความสุขจัง 
แต่ก้อนั่นแหละค่ะ พอถึงเวลาใกล้เครื่องออก หมิงก้อบอกเค้าว่าเนี่ยเครื่องจะออกแล้วนะ ขอบคุนมากๆ ที่พาเดินดูสนามบิน เค้าก้อเค้ามากอด ตอนนั้นตกใจเรย 555 เกิดมาเรียนร.ร. ญ ล้วนตลอด ไม่เคยถูกชายกอด 555 ก้อเรยกอดตอบไปทีนึง เอ๊ย ไม่ใช่และ 5555555
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
