เรื่องน่ากลัวบนไฮเวย์ วันนี้ชูจังก็ตื่นแต่เช้า (9 โมงกว่า ๆ ไม่เช้าเท่าไหร่) ขับรถไปส่งเอริจังทำงานที่ร้านอาหาร ปกติเอริจังจะไปกับเพื่อนร่วมงาน แต่วันนี้เพื่อนคนนั้นหยุด ชูจังจึงต้องลงมือลงไม้ไปส่งเอง เอริจังก็มีลางสังหรณ์วันลอยกระทงมาตั้งแต่เมื่อวาน ปล่อยรังสีออร่าสร้างบรรยากาศมาคุมาตลอด เช้าปุ๊บ ชูจังก็ทำหน้าที่คนขับรถที่ดี ตื่นทีหลัง อาบน้ำทีหลัง ขับรถอย่างเดียว ไปถึงจุดเกิดเหตุ เอ๊ะ ... อะไรอยู่บนถนนหว่า หน้าตาเหมือนกันชนรถ เอ๊ะ ... รถคันข้างหน้าขับหลบด้วย เอ๊ะ ... ตาเราแล้วทำไงดีหว่า เอ๊ะ ... รถเราก็วิ่งเร็ว เอ๊ะ ... ข้าง ๆ ก็มีรถวิ่ง เอ๊ะ ... หลบไม่ได้แล้วทำไงดีหว่า เอ๊ะ ... ขับทับไปแล้ว คงไม่เป็นไรมั๊ง เอริจัง : "ชูจัง ... ล้อเป็นอะไรรึเปล่า" ชูจัง : "ไม่เป็นไรมั๊ง ... เป็นหว่ะ" รีบขับรถเข้าชิด ลงจากรถไปดู เอริจัง : "ชูจัง ... หม้อน้ำแตกเหรอ" เอ ... หม้อน้ำไม่อยู่นี่นี่หว่า ... เอ๊ะ ... กลิ่นเหมือนน้ำมันรถ เอ๊ะ ... เพิ่งเติมเต็มถังมาด้วย มองไปข้างหลัง เวร ... ควันขโมงเลย เกิดไรเนี่ย สุดท้ายต้องไปยืนตากลมหนาวร่วมชั่วโมง กว่าเอริจังจะคุยกับ AAA เสร็จ (AAA คือบริษัทที่เอาไว้บริการสมาชิกเกี่ยวกับรถยนต์และการเดินทาง) ไอ้ AAA ก็บอกว่าถนน I-495 ที่เราอยู่เนี่ย ไม่มี Exit 48 ไอ้เราก็ยืนอยู่หน้าป้ายเขียนเลข 48 เฮ่อ ... สุดท้ายได้คุยกับคุณตำรวจและนักดับเพลิง ปล. ไอ้คันหน้าที่หลบเฉี่ยว ๆ น่ะ ล้อแบน ยางคงแตก ส่วนเรานี่ ถังน้ำมันรั่ว และยางแตก เฮ่อ ... ไอ้คนทิ้งกันชนนี่น้า ... ทิ้งทีเดียวได้เหยื่อหลายตัวเลย   Create Date : 18 ตุลาคม 2548     1 comment Last Update : 5 พฤศจิกายน 2548 6:24:22 น.     Counter : 302 Pageviews.   Share Tweet

กล้วยตากทำเหตุ ... วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พาเอริจังเข้าไปกินข้าวในบอสตัน เราก็ถือโอกาสตัดผมไปในตัว เหตุการณ์ทุกอย่างราบรื่นเป็นไปด้วยดี ตั้งแต่เอริจังเจอกระรอกน้อยแทะเกาลัด (Chestnut) แต่เอริจังว่าเป็น Walnut พอพบว่าเป็นเกาลัด เอริจังก็แย่งอาหารหน้าหนาวทั้งฤดูไปครอบครอง (ดูภาพเกาลัดได้ใน blog ของเอริจังครับ อีกไม่นานคงลงให้ดูกัน) เดินไปเรื่อย ๆ ก็ถึงเวลาชะตาขาดของเอริจัง มันคือเวลาอาหารเย็น เราไปกินข้าวกันร้านไทยประจำในบอสตันชื่อร้านรสดี เอริจังสั่งเมนูเดิมทุกครั้ง "กะเพราไก่ทอดค่ะ" กินไปเม้าท์ไปเล็งไป เอริจังก็เริ่มสะดุดไปที่ "กล้วยตาก" ... "ชูจัง ... เค้ามีกล้วยตากด้วยล่ะ" "เอาไม๊ล่ะคะ" "ไม่หรอก" แล้วก็กินต่อไป จนเสร็จ เอริจังก็วิ่งไปวิ่งมากระหย๋องกระแหย็ง "ชูจัง ... ของ 3 เหรียญสิ" O_o ชูจังก้มหน้าก้มตาหยิบตังค์ให้อย่างไม่มีคำถาม "กล้วยตากเค้าน่ากินด้วยน้า" พร้อมหยิบมาโชว์อย่างยิ้มแย้ม เมื่อออกรถไปไม่นาน "กล่องมันขาดแหละ ... เธอว่ามันจะเป็นอะไรไม๊" "เอาไปเปลี่ยนก็ได้น่า เดี๋ยวกินแล้วไม่สบายใจ" "ก็จริง ... จอดกระพริบก็ได้นะ ..." เอริจังก็วิ่งลงไป คิวมีนิดหน่อย เอริจังก็เปลี่ยนมาได้ "เป็นไงบ้างคะ ดูดีรึยัง" "เค้าดูให้แล้วแหละ ... กลับบ้านไปเปลี่ยน container ก็คงไม่เป็นไร" *แปลก ๆ แฮะ* "แล้วหนูดูแล้วว่าไงล่ะคะ" "คงดีแหละ เค้าดูให้แล้ว" *งงเข้าไปใหญ่* "หนูก็ดูสิคะว่าดีไม๊ ไม่ดีจะได้เอาไปเปลี่ยน" "เดี๋ยวรถติดแล้วเธอดูละกัน" *เฮือก ... นี่มันรานี่นา ขาว ๆ เนี่ย* "นั่นมันรานี่ เอาไปเปลี่ยนสิ" "ไม่กล้าอ่ะ" "บ้า ไม่ต้องเกรงใจ ของเค้าไม่ดีนะ" *แล้วเราก็บังคับเปลี่ยน ซักพักเอริจังก็ขึ้นรถพร้อมเรื่องน่าขายหน้า* "เค้านะ คิวยาวมาก เราเลยเปลี่ยนเอง แล้วกล่องกล้วยตากมันอยู่ติดกับกล่องอาหารสำเร็จรูปอ่ะ เราก็ชนมันล้มหมดเลย ดีนะไม่ตกใส่ลูกค้าที่กินอยู่ คนทั้งร้านหยุดทำทุกอย่างหันมาดูเราคนเดียวเลยอ่ะ คนรับ order คนจดอาหาร ทุกอย่างหยุดนิ่ง เราก็ได้แต่ ขอบคุณนะคะ ไปแล้วนะคะ แล้วก็วิ่งหนีออกมาอ่ะ" "ฮ่า ๆ ๆ ..." "ชูจัง ... เค้าจะจำเราได้ป่ะ ... ต่อไปเราจะมากินร้านนี้ได้อีกป่ะ" "ชูจัง ... ไม่นานเค้าก็ลืมแล้วใช่ป่ะ" "ชูจัง ... ชูจัง ... ชูจัง ..." "นี่ เอริจัง ... เค้าไม่สนหรอก ไม่นานก็ลืม เป็นแค่เรื่องเม้าท์กันในครัวเอง" "เฮ่อ ... รู้งี้น่าจะกินเยอะ ๆ" แล้วชูจังก็แกล้งเอริจังไปตลอดทางกลับบ้าน "เธอขีดคำรสดี ออกจากชีวิตฉัน"   Create Date : 02 ตุลาคม 2548     3 comment Last Update : 2 ตุลาคม 2548 8:19:07 น.     Counter : 208 Pageviews.   Share Tweet