|
|
|
ชีวิตบัดซบ
จู่ๆ ชีวิตที่กำลังสดใสก็พังทะลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่มีทางออก หาใครมาเข้าใจแทบไม่มี
นั่งอยู่คนเดียว คิดฟุ้งซ่าน จนไม่อยากมีชีวิตอยู่
ที่นี่คงเป็นทางเลือกสุดท้าย และทางที่ดีที่สุดที่จะได้
ระบายความทุกข์ใจที่มีอยู่
เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนเข้าเรีนมหาลัย คิดไว้เสมอว่าจะจบด้วยเกียรตินิยม
คิดไว้เสมอว่าจะตั้งใจเรียน ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ
แล้วก็ฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย จนวันนี้ วันที่ใกล้จะจบ
เกรดที่คิดไว้ 3.75 ก็ได้มาแล้ว
กำลังภูมิใจกับความสำเร็จและสิ่งดีๆในชีวิต
จู่ๆ ก็เหมือนถูกผลักตกเหว
เมื่อรู้ว่าฉันจะต้องเรียนซัมเมอร์อีก 1 ตัว
ฉันจะไม่ได้เกียรตินิยม ฉันจะต้องไปเรียนอีก 1 ตัว
.....เอ่อ คำเดียวคือ เปอร์...
หลายๆคนมอง หลายๆคนหัวเราะเยาะ
สมน้ำหน้า อุตส่าห์ตั้งใจเรียนสุดท้ายมันไม่ได้อะไรเลย
ได้แต่พร่ำถามตัวเองอยู่เสมอว่าทำไม
ทำไมต้องเป็นเรา
ไม่อยากโทษใคร ไม่อยากโทษมหาลัย
ไม่อยากโทษคู่มือที่ไม่ชัดเจน
ไม่อยากโทษฝ่ายรับรองผลที่ตรวจสอบช้า
เพื่อนอีก 60 คนที่ลงวิชานี้ด้วยกัน และจะเปอร์เหมือนกัน
คงรู้สึกไม่ต่างจากฉัน
นั่นคือ เราทำผิดอะไร
ถึงแม้ใครต่อใครจะบอกให้ฉันต่อสู้
แต่ฉันเคยอยู่ในระบบนี้
ฉันเคยพยายามทุกวิถีทาง
แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือคำเดิม
มหาวิทยาลัยไม่สามารถช่วยอะไรได้
มันเป็นความรับผิดชอบของนักศึกษา
ฉันเจ็บ เสียใจ เศร้า ผิดหวัง
มันปนเปกันไปหมด
ได้โปรดอย่ามาบอกฉันว่ามันไม่สำคัญ เพราะสำหรับคุณ
มันไม่ใช่คุณ มันย่อมไม่สำคัญ
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต
แต่มันคือทั้งหมดของกำลังใจของฉัน
ฉันไม่แข็งแกร่ง ไม่เข้มแข็ง
แม้วันนี้ฉันอยากหนีไปจากความจริงเหล่านี้ แต่ฉันก็ทำไม่ได้
เป็นอาทิตย์แล้วสินะที่ตื่นมาพรอมกับคราบน้ำตา
ก่อนนอน ไม่มีคืนไหนไม่ร้องให้
ยังดีที่มีเค้าอยู่ข้างๆ ไม่งั้นฉันคงทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงไปแล้ว
แต่พออยู่คนเดียว ความคิดเหล่นี้ก็วนเวียนเข้ามาอีก
ความผิดหวัง ความเจ็บปวด แม้จะไม่ได้ร้ายแรงที่สุดในชีวิต
แต่มันก็ทำให้รู้สึกว่า ไม่อยากอยู่ต่อไป
คุณพ่อ คุณแม่คะ หนูขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง
หนูรู้ว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่โทษหนู
แต่หนูรู้สึกแย่มากเลยค่ะ
หนูไม่อยากตื่นมาพบกับความเลวร้ายแบบนี้อีกแล้ว
| Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2553 | | |
| Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2553 11:54:30 น. |
| Counter : 190 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [