|
|
|
ฉันจะไม่ทิ้งขว้างความสุข-ความฝันอีกแล้ว
หลายๆ สิ่งในชีวิต กับความใฝ่ฝันที่จะทำ
ทั้งที่มันพรั่งพรูมาจากความชอบส่วนตัวของเราเองแท้ๆ เรากลับทิ้งขว้างมัน
หากจะอ้างถึงความพร้อม....คงไม่มีใครลุกขึ้นมาพร้อมรบในวันที่ยังไม่เคยผ่านการซุ่มซ้อมหรอก และฉันเองคงเหมือนๆกัน ไม่มีทางไปสู่เป้าหมายได้จริงหากไม่มีการฝึกฝน และตระเตรียม
และดูเหมือนฉันจะทิ้งดาบของตัวเองจนสนิมเขรอะ ทิ้งปากกาไว้นานจนหมึกจวนแห้ง ทิ้งพรจากสวรรค์ในหัวใจจนแทบทำตัวเองหล่นหายไปกับกาลเวลา ลมหายใจเข้าออกของทุกวันที่ผ่านๆมา มีแต่เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องความก้าวหน้า เรื่องมูลค่าเพิ่มของคนอื่น (นายจ้าง) กับความปรารถนานำมาสร้างงานของตัวเองในอนาคต เป็นสิ่งหนึ่งที่ดีและที่ฝัน คิดว่ามาถูกทางและใช้เวลาน้อยนิด เพียงไม่กี่ปี แลกมากับประสบการณ์ที่ล้ำค่า และต่อยอดได้
แต่ว่า ความฝันของฉัน เรื่องดนตรี การเขียนหนังสือ และการเขียนเพลง ... นับวันกลับยิ่งไกลริบหรี่ไปจากหัวใจ ดูเหมือนเกินจะเอื้อมคว้า ทั้งที่ฉันน่าจะสละเวลาอันน้อยนิดในแต่ละวันทำมันควบคู่ไปกับหน้าที่หลักของชีวิต หน้าที่ของความเป็นคน หน้าที่ของมนุษย์ที่ต้องดิ้นรน ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่สังคมมนุษย์ยัดเยียดให้แก่กัน บ้างก็ยัดเยียดให้ตัวเอง
ที่ผ่านมาฉันละเลยมันเอง ฉันทิ้งตัวตน ฉันทิ้งแม้กระทั่งพรสวรรค์ของตัวเองจนไม่ยอมแสวง ฉันได้ทิ้งโอกาสหลายๆครั้งในชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย
วันนี้ฉันถามตัวเอง.... ฉันได้ทำสิ่งที่ฉันรักถึงครึ่งของทั้งหมดแล้วหรือ ทั้งที่ชีวิตก็ดำเนินมาจนเกือบจะครึ่งของชีวิตความเป็นคนแล้ว เมื่อทบทวนดูแล้วมันก็มีสิ่งใหม่ๆเข้ามาในชีวิต เป็นความจำเป็นที่ต้องทำทั้งนั้น แต่ฉันยังไม่ได้ทำสิ่งที่ฉันรักสักเท่าไรเลย บางคนอาจจะคิดและเรียกร้องอยากทำเมื่อวันสุดท้ายของชีวิตมาถึง....ซึ่งฉันอาจจะโชคดีที่คิดได้ในวันนี้ วันที่ยังมีลมหายใจ ยังมีทุกข์ สุข ร้อน หนาว ทุกวันของฉันต่อจากนี้จะมีเรื่องราว และมีรอยยิ้มเสมอเมื่อย้อนมองกลับมา ยิ้ม....ฉันจะยิ้มให้กับความเข้าใจ ยิ้มให้กับความเต็มที่ในชีวิต ยิ้มให้กับบทเรียนทั้งดี-ร้าย ซึ่งเป็นสิ่งที่จะเริ่มสาน เริ่มถักทอต่อจากนี้
ฉัน....จะเริ่มพรวนดินใส่ปุ๋ยให้กับความใฝ่ฝันของตัวเองนับจากวันนี้ไป
ฉันจะเริ่มทบทวน และเติมเต็มชีวิตด้วยประสบการณ์ และทำให้ความฝันงอกงงาม เบ่งบานขึ้นทีละน้อย
ฉันจะเริ่มให้น้ำ แก่รากฐานอันเป็นความสุขทั้งหมดในชีวิต
และฉันจะเริ่มหล่อเลี้ยงชีวิต - ชีวิตนี้ ด้วยความใส่ใจ
เมื่อฉันแก่เฒ่า ฉันอยากเป็นคนแก่ที่มีความสุขด้วยสิ่งดีๆที่ทำมา และความภาคภูมิใจในผลงานอันสร้างสรรค์ของตนเอง เงินทองมากล้น...อาจจะเป็นเพียงสิ่งที่ทำให้ฉันก้าวไปสู่ฝันและปลายทางง่ายขึ้น มีความสะดวกสบาย ซื้อความสุขความปลอดภัย และสร้างสังคมและคุณภาพชีวิตที่ดีได้ แต่เงินทองไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ฉันอิ่มเอมใจได้มากกว่าสิ่งที่ชีวิตฉันบรรจงสร้างขึ้นอย่างแท้จริง
ฉันคิดว่าความสุขของคนเรา...ใช่จะซื้อได้ด้วยเงินไปเสียทุกสิ่ง
ความสุขของคนเรา คือเรื่องราว และการดำเนินไปด้วยดีของชีวิตของความฝัน--และหัวใจ
ชีวิตฉันปรารถนาสร้างสรรค์ผลงานที่เกิดจากความรัก พรสวรรค์ และตัวตน
มิใช่เบิกตากว้าง ช่วงชิงมาเพราะอำนาจและวิถีของโลก 
| Create Date : 06 พฤษภาคม 2552 | | |
| Last Update : 6 พฤษภาคม 2552 16:15:21 น. |
| Counter : 338 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [