เด็กชายบุญล้วน กับเด็กหญิงสายเจียมเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กเพราะพ่อแม่ของพวกเขาทำงานและกินอยู่กับฟาร์มเลี้ยงไก่ขนาดยักษ์ของซีบีฟาร์ม

เมื่อทั้งคู่ต้องไปโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลจากฟาร์มเท่าไรนัก พวกเขาก็เรียนอยู่ชั้นและห้องเดียวกันมาโดยตลอด เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันคนทั้งสองก็จะเอาปิ่นโตอาหารที่พ่อแม่เตรียมมาจาก บ้านขึ้นมากินพร้อมกันทุกวัน แน่นอนอาหารที่อยู่ในปิ่นโตจะต้องเป็นไก่ทุกมื้อ

เหตุการณ์ผ่านไปหลายปีจนกระทั่งทั้งคู่อายุได้ 12 ขวบ เที่ยงวันหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังนั่ง รับประทานอาหารอยู่นั้น เด็กชายบุญล้วนสังเกตว่าอาหารในปิ่นโตของเด็กหญิงสายเจียมไม่ใช่ไก่
บุญล้วน : เธอไม่กินไก่แล้วหรือ ?
สายเจียม : ฉันไม่กินไก่อีกแล้ว เพราะฉันสังเกตเห็นว่าที่ตรงนั้นของฉันมันขึ้นขน สงสัยจะกินไก่มากไป
บุญล้วน : ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ?
เด็กหญิงสายเจียมดึงกระโปรงของเธอขึ้น เด็กชายบุญล้วนเห็นขนที่ตรงนั้นตามที่เธอบอก
บุญล้วน : เออ จริงด้วยซี แต่แปลกแฮะ ฉันไม่เห็นเป็นอย่างเธอ

หลังจากวันนั้นเด็กชายบุญล้วนยังคงกิน ไก่เป็นอาหารกลางวันต่อไป ในขณะที่เด็กหญิงสายเจียมไม่ยอมกินไก่อีกเลย เหตุการณ์ผ่านไปหนึ่งปี เที่ยงวันหนึ่งเด็กหญิงสายเจียมสังเกตเห็นว่า เด็กชายบุญล้วนไม่ได้เอาไก่มากินเหมือนเช่นที่เคย
สายเจียม : เธอไม่กินไก่อีกแล้วหรือ ?
บุญล้วน : อ๋อ ฉันไม่กินแล้วเพราะฉันก็มีขนขึ้นที่ตรงนั้นเหมือนกัน
สายเจียม : ขอ! ฉันดูหน่อยได้ไหม ?
เด็กชายบุญล้วนดึงกางเกงเขาลงมา เด็กหญิงสายเจียมเห็นเข้าถึงกับตาค้าง
สายเจียม : แย่แล้ว ฉันว่าเธอหยุดกินไก่ช้าไปหน่อยนะ เพราะไม่ใช่แค่ขนงอกออกมาเท่านั้น ตอนนี้คอไก่มันก็ออกมาด้วยแถมยังมีกึ๋นออกมา อีกสองลูกต่างหาก

เก็บมาจาก FW Mail จ้า