แล้วเราก็ได้กลับมาเจอกันเนอะ

หลังจากหายหน้าไปนานพอสมควร

มีเรื่องราวเกิดขึ้นในชีวิตมากมาย

มากจนตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกแล้ว

ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี

ตอนนี้เหมือนเป็นบุคคลไร้ตัวตนมากๆ

จะขยับทำอะไรก็ไม่เหมือนอย่างที่ใจคิด

เหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน

บางทีก็คิดนะ

ถ้าเราหายไปจากชีวิตทุกคนจะเป็นยังไง

แต่พอสติคืนกลับมา

มันก็คิดได้ว่า

แล้วลูกๆละ

จะให้เค้ามาเสียใจเหมือนตอนที่แม่ทำกับเราแบบนี้เหรอ

ยอมรับว่าตอนนี้มีชีวิตอยู่เพื่อลูกจริงๆ

ถ้าไม่มีพวกเค้า

เราคงตายไปนานแล้ว

เราได้แต่คิดว่า

นี่มันคงเป็นเวรกรรมที่เราก่อไว้

ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติที่แล้ว

ทำให้ทุกอย่างในชีวิตไม่เคยพบกับความสุข

มีแต่เรื่องต้องเหนื่อยตัวและเหนื่อยใจตลอดเวลา

บางทีก็อยากระบายกับใครซักคน

แต่คิดอีกทีก็ไม่อยากเอาปัญหาของเราไปทำให้ใคร

เค้าต้องมาปวดหัวกับเรา

ได้แต่เก็บไว้คนเดียว

บางทีเราก็กลัวจะเป็นบ้าเข้าซักวันเหมือนกัน

ตอนนี้สิ่งที่เราอยากทำที่สุด

คือการตามหาพ่อแท้ๆของตัวเอง

อยากจะถามเค้าว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เพราะเรารู้สึกเหมือนโดนแม่เราหลอกมาตลอดชีวิต

หลังจากที่เราเจอจดหมายของพ่อฉบับนั้น

และอยากให้เค้ารู้ว่ามันมีผลกับชีวิตเราขนาดไหน

แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

ตอนนี้มืดแปดด้านไปหมด