เขาหันหลังให้กับความวุ่นวายของสังคมเมือง พิงหลังไว้กับรางเหล็ก ซึ่งยังคงมีไออุ่นจากแสงแดด เมื่อตอนกลางวันแฝงอยู่ พื้นคอนกรีตที่นั่งขรุขระ ยังคงมีไอร้อนจากแสงแดดอยู่เช่นกัน ฉันใดเล่า ตัวเราก็มักมีเรื่องราวจากชีวิตประจำวัน แม้มันจะผ่านมานาน แต่ก็มักแฝงไว้ในจิตใต้สำนึกคอยย้ำเตือนใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา

                 “พี่รักปุ้ยไหม” หล่อนมักถามคำถามนี้กับเขาอยู่เสมอแต่เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ถูกใจ ให้แก่หล่อนได้ นอกจากบอกว่า หล่อนเป็นน้อง น้องจะกลายเป็นคนรักได้ไหม เขาเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอ แต่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง

                  ขุนเขาสูงตระหง่านตั้งอยู่ตรงหน้าบ่งบอกถึงความมั่นคงและแข็งแกร่ง ยิ่งเมื่อความมืดเข้ามาครอบคลุมยิ่งดูเหมือนมันมีพลังอำนาจบางอย่างแฝงไว้ ความมืดทำให้มันดูแข็งแกร่งและมั่นคงยิ่งขึ้นคล้ายกับว่ามันจะบอกให้พื้นน้ำหยุดเป็นคลื่นระลอกเสียที มั่นคงและแน่วแน่ในความคิดเหมือนเช่นมันเถิด สายสมพัดมาเอื่อยๆ ความมืดเริ่มครอบคลุมพื้นที่ เขาแหงนขึ้นมองท้องฟ้าไม่เห็นดาวแม้สักดวง คงเป็นเพราะความวุ่นวายที่มนุษย์สร้างขึ้นนั่นแหล่ะ แสงไฟฟ้าจากบ้านเรือน และตึกรามมีมากเกินไปกระทั่งแสงดาวมิอาจสู้ได้ วันนี้แล้วสินะที่หล่อนจะกลับกรุงเทพฯ เขารู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน แต่ก็คงจะสบายใจขึ้นบ้างที่ไม่มีใครมาวุ่นวายกับชีวิต เขาคิดอย่างนั้น แต่เขาจะทนได้สักเท่าไหร่กัน ถ้าไม่มีหล่อน หล่อนสามารถไปกับเขาได้ทุกที่ แม้กระทั่งบุกป่าฝ่าดง หล่อนไม่เคยปริปากบ่น ถ้าหล่อนเป็นคนไม่ดีเขาคงสลัดหล่อนได้ง่ายกว่านี้ แต่เขาเป็นคนใจอ่อน ไม่มั่นคงแน่นอน ใครๆต่างบอกเช่นนั้น แล้วตัวเขาเองล่ะ บอกได้ไหมว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร

                 หล่อนจะกลับกรุงเทพฯ และชวนเขาไปด้วย หล่อนต้องการคำตอบวันนี้ ถ้าเขาไปหล่อนก็เท่ากับว่า เขายอมรับหล่อนแล้ว แต่ถ้าไม่ล่ะ เขาไม่อยากเห็นหล่อนต้องร้องไห้ ปุ้ยเป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าเป็นคนสวย หน้าตาจิ้มลิ้ม เวลายิ้มจะมีลักยิ้มเล็กๆแฝงอยู่มุมปากทั้งสองข้าง ทำให้น่าดูยิ่งนัก มีผู้ชายหลายคนมาชอบหล่อน แต่หล่อนไม่สนใจใคร หล่อนรักเขาคนเดียว เขารู้ดี ผู้ชายที่ไม่มีอะไร หน้าตาไม่ได้จัดว่าหล่อเป็นพระเอกหนัง เขาเป็นคนสูงโปร่ง ผิวสองสีค่อนข้างคล้ำ จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบบ่งบอกถึงความมั่นใจในตัวเอง แต่มันไม่ใช่ มันเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอก

                เสียงคนเดินย้ำเท้ามาทางเขา เขาจำเสียงนั้นได้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของหล่อนเป็นแน่ หล่อนมาเพื่อขอคำตอบ เขาก้มหน้ามองพื้นคอนกรีตที่ดำมืดสนิท เพื่อค้นใจตัวเอง แล้วหันหน้ามาทางหล่อน หล่อนนั่งลงใกล้กับเขา เหม่อมองไปยังพื้นน้ำข้างหน้า

                “จะไปวันนี้แล้วหรือ” เขาเอ่ยเป็นครั้งแรกเพื่อทำลายความเงียบ

                “พี่จะไปกับปุ้ยไหม” หล่อนหันมามองเขาเพื่อขอคำตอบ เขามองหน้าหล่อน ใบหน้าของหล่อนเยาว์วัยเหลือเกิน ดูไร้เดียงสา เขาจะสามารถทำร้ายน้ำใจผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร เขาไม่อยากเห็นน้ำตาผู้หญิง

“ถ้าพี่ไม่ไปล่ะ” เขาตัดใจพูดโดยไม่มองหน้าหล่อน เพื่อจะได้ไม่สงสาร

                “ปุ้ยก็ไม่ว่าอะไร” หล่อนพูดเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงผิดหวังอย่างชัดเจน จนเขาอดที่จะหันมามองไม่ได้ เสียงนั้นพูดปนเศร้าระคนด้วยความน้อยใจเหลือกำลัง

               “ปุ้ยรู้อยู่แล้วว่าพี่คงไม่ไป แต่ปุ้ยก็ยังคงถาม” หล่อนตัดพ้อ เขาหันไปมองพื้นน้ำข้างหน้าเรื่อยขึ้นมาถึงขุนเขา และเงยหน้ามองท้องฟ้าคล้ายกับวอนขอช่วยตัดสินใจแทนเขาที

              “งั้นปุ้ยไปนะ” หล่อนลุกขึ้นยืน เงยหน้ามองท้องฟ้า สูดลมหายใจแรง แล้วถอนหายใจใหญ่ คล้ายให้กำลังใจตัวเองจากความผิดหวัง จากนั้นก็เดินจากไป  ส่วนเขายังคงนั่งอยู่กับที่ มองไปพื้นน้ำซึ่งไหลเป็นระลอกคลื่นอยู่เบื้องหน้า เขาหันไปมองหล่อนอีกครั้ง และตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย

              “ปุ้ย !!” เขาตะโกนเรียกหญิงสาวเสียงดัง หล่อนหันกลับมา เขาเดินเข้ามาหาหล่อน พร้อมรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

              “พี่จะไปด้วย” หล่อนยิ้มออกมาในที่สุด แม้เขาจะเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่มันก้องอยู่ในหูของหล่อนด้วยเสียงอันดัง รอยยิ้มของหล่อนเปี่ยมไปด้วยความดีใจอย่างล้นเหลือ เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มนั้นมาก่อน มันช่างน่ารักเสียจริงๆ .....เขาชอบมันจังเลย.........

                                                                                    21 เมษายน 2545

                                                                            ขุนเขา ยอดดอย อ่างเกษตร มช.

                                                                                       .....ธุลีดิน.....