เราชอบสมมุติว่า....ถ้ามีเงิน เราจะไปประเทศไหนดีนะ...

...ดุจากรูปภาพ และสารคดี

..เวียตนามอันดับแรก ...ไม่รู้ซินะ เห็นแล้วชอบ

เนปาลอันดับสอง ...สีสันส่าหรีสวยและสีแรงดี อยากเห็นเทือกเขาหิมาลัย

ไม่มีอันดับสาม เพราะนึกไม่ออก มีแค่นี้แหละ

ส่วน บาหลี นั้นไม่เคนอยากไป แต่ได้ไปเพราะ...  "เออ ไปก็ไป"

.....

ในวันนึงเราได้ไปเวียตนามจริงๆ อืม!... ก็สวยงาม ผู้คนเป็นมิตร (เราโชคดีที่เจอคนที่เป็นมิตร หลายคนไปแล้วรู้สึกแย่เพราะเจอคนเอาเปรียบ)

หากเราจะเปรียบการเดินทางไปเยี่ยมเยือนของแต่ประเทศกับความสัมพันธ์ของผู้ชาย..

เวียตนาม เป็นประเทศแรกๆ ที่อยากไป พยายามมาก แต่พอไปแล้ว ก้เฉยๆ สวยและดี แต่ไม่ประทับใจมากถึงขนาดอยากไปที่เดิมอีก

คงจะเหมือนกับ เราเห็นผู้ชายคนนึงและถูกใจ รู้สึกว่าเขานี่แหละใช่แล้ว แต่พอรู้จัก พุดคุย คบกัน ได้เรียนรู้ว่า เขายังไม่ใช่คนที่ใช่

เนปาล เป้นประเทศที่อยู่ในอันดับที่สองที่อยากไป บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงกระหายอยากจะไปมากขนาดนั้น

เมื่อได้เห็นสนามบินที่กาฐมาณฑุ รู้สึกคุ้นเคยมาก

ยิ่งเวลานั่งรถไปตามเมืองต่างๆ ผ่านถนนหนทาง รู้สึกอิ่มใจเหมือนได้กลับบ้านและอยากกลับไปที่แห่งนั้นอีกครั้ง

คงจะเป้นอารมณ์ประมาณ ได้เจอคนที่ใช่ ยิ่งได้คบ พุดคุย รู้จักก็ยิ่งรู้สึกว่าใช่เลย ตกหลุมรัก

ส่วน บาหลี ได้ยินใครหลายคนบอกว่าอยากไป และเคยไปมา ที่นั้นสวยมาก เห็นในรูปแล้ว ก็ยังรู้สึกว่า "ก็สวย" แต่ไม่รู้สึกว่าอยากไป ที่มีโอกาสไปบาหลีเพราะ "เออ ไปก็ไป" เพื่อนชวนไป เพื่อนสนิทชวนไป ก้ไปแหละไม่คิดอะไรมาก 

บาหลี สำหรับเราแล้วจะใช้ความว่า "สวย" คงจะไม่ถูกนัก ขอใช้คำว่า "งดงาม"  ถึงจะถูก

ทั้งผู้คนเป็นมิตร สถานที่บ้านเรือนสวยงาม สถานที่ทุกแห่งมีจิตวิญญาณ ทุกแห่งมีชีวิต ความศรัทธาครอบคลุมไปทุกแห่งหน ทำให้เราอยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง...และอีกครั้ง

ความรู้สึกของบาหลี คล้ายๆ กับว่า เราไม่เคยจะคบ ไม่อยากจะรู้จักชายหนุ่มคนนี้เพราะคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนที่ใช่ แต่วันนึงเมื่อได้ลองคุย นั่นแหละจึงได้เรียนรู้ว่า สิ่งที่ไม่คาดคิดทำให้เราประหลาดใจได้เสมอ เขาทำให้เราตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว  และพบว่าเขานี่แหละคือคนที่ใช่จริงๆ

เหมือนจะเพ้อเจ้อ แต่ใช่ชีวิตของเราๆ จริงๆ ไม่ต่างจากนี้  

คิดว่าเขาคือคนที่ใช่ แต่ก็ไม่ใช่

คิดว่าเขาคือคนที่ใช่และไม่ว่าจะยังไงเขาก็คือคนที่ใช่เสมอ

ไม่คิดว่าเขาคือคนที่ใช่ แต่เขากลับเป็นคนที่ใช่..ซะงั้น