อย่างช้า ๆ ฝนกำลังพรำลงมาอย่างหนัก ตอนนี้ลมเริ่มพัดมากระทบกับใบหน้าของฉัน ได้แต่กระชับเสื้อคลุมเข้ากับตัว นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้สัมผัสกับอ้อมกอดอุ่น ๆ และลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอ ตั้งแต่เรื่องราวในคืนวันนั้นเกิดขึ้น ฉันได้แค่เพียงให้กำลังใจเธออยุ่ห่าง ๆ เมื่อไหร่กันที่ความจริงที่แสนจะเจ็บปวดนั้นจะทุเลาเบาบางลงซักที วันเวลาของเราดำเนินไปอย่างช้า ๆ มันช้าเสียจนสวนทางกับปฏิทิน ครึ่งปีแล้ว แต่ทำไมเหมือนเรายังไม่ได้เริ่มคุยกันแบบเปิดใจกันซักที ยังมีบางอย่างเป็นเหมือนใยบาง ๆ กั้นระหว่างเรา ไม่ได้คิดเข้าไปล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอ แต่พื้นที่ความทุกข์และความเศร้าของเธอเหล่านั้น ได้โปรดเปิดให้ฉันได้ก้าวข้ามเข้าไปแบ่งปันได้มั้ย ความรักสอนให้ฉันรู้จักการให้อภัย แต่ความตายสอนให้ฉันเรียนรู้ถึงคุณค่าของชีวิต เรามีเวลาเท่าไหร่กัน ใครบ้างจะรู้คำตอบที่ชัดเจน ได้แต่เพียงเฝ้าหวังให้ทุก ๆ วัน ของเรามีแต่ความสุข ฉันยังรักและรอเธอเสมอ ส่งความคิดถึงไปดูแลหัวใจเธอนะ รัก   Create Date : 04 มิถุนายน 2551 3 comments Last Update : 4 มิถุนายน 2551 1:14:09 น. Counter : 1858 Pageviews. Share Tweet

แวะมาทักทายค่ะ   โดย: โยเกิตมะนาว 4 มิถุนายน 2551 19:10:33 น.

เวลาของ ความทุกข์ ความเศร้า ความกังวลใจ มันมักจะผ่านไปช้าเหลือเกิน ว่าไหมคะ แต่เวลาแห่งความสุข ทำไมมันช่างผ่านและหมดไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเราตั้งตัวไม่ทัน   โดย: panad 28 มิถุนายน 2551 15:15:53 น.

-โยเกิตมะนาว ขอบคุณที่แวะมาค่ะ -panad ใช่แล้วค่ะ เพราะฉะนั้นเรามาทำใจรับมือกับมัน แล้วก็ยิ้มดีกว่าเนอะ ก่อนที่มันจะครอบงำความสุขของเราไปหมด สู้ ๆ นะคะ ^^   โดย: สายลมดอกไม้ 3 กรกฎาคม 2551 13:47:56 น.