อยากหยุดตะวันไว้ที่ปลายฟ้า

ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ อยู่ไกลและสูงเหนือดินและแผ่นน้ำ
รู้ดีฉันต้อยต่ำ ไม่ต่างกับน้ำใต้แผ่นฟ้าไกล
เหมือนดูว่าใกล้กัน แต่เส้นขอบฟ้าก็ยังมากั้นไว้
แม้เคยได้ชิดใกล้ แต่ว่าความฝันนั้นไกลเหลือเกิน
เฝ้ารอ...เพียงแสงตะวัน ปลอบโยนความฝันที่ริบหรี่
เปลี่ยนสีทะเล สลายขอบฟ้าให้หายไป
ให้ความรักได้พิสูจน์ใจแท้จริงต่อกัน
ให้คนรักได้พบกัน ให้ฝันได้สมใจ
ให้แสงตะวันผสานเรารวมกันเป็นหนึ่งเดียว
ก่อนจะสิ้นแสงตะวัน...
ก่อนจะต้องร้างกันแสนไกล
ถ้าฉันทำได้ อยากหยุดตะวันไว้ที่ปลายฟ้า
ให้ความรักได้พิสูจน์ใจแท้จริงต่อกัน
ให้คนรักได้พบกัน ให้ฝันได้สมใจ
ให้แสงตะวันผสานเรารวมกันเป็นหนึ่งเดียว
อยากขอตะวัน...หยุดไว้นานๆ อย่าจากไป

แค่ไหนที่เรียกว่ารักกัน - ขอนแก่น

คิดทบทวนเรื่องราวเธอกับฉัน และมันยังไม่มั่นใจ
ว่าเธอจะคิดแตกต่างกับฉันมั้ย แบบไหนที่เธอคิดอยู่
ฉันจึงอยากรู้จนเกิดเป็นคำถาม ว่าเราจะรักกันได้ไหม
แค่ไหนที่เรียกว่ารักกัน แค่ไหน เขาเรียกคนสำคัญ
และฉันจะเป็นคนนั้น ของเธอได้ไหม
รอยยิ้มที่เคยมีให้กัน คำหวานที่เธอเคยฝากไว้
อยากขอ เปลี่ยนมันเป็นหัวใจของเธอได้ไหมคนดี
ถ้าเราได้คบกันจะเป็นอย่างไร ยิ่งคิดใจยิ่งไหวหวั่น
ถ้าใจของเธอเอง ก็แอบมีฉันถ้างั้นขอให้เธอได้บอก
ฉันจึงอยากรู้จนเกิดเป็นคำถาม ว่าเราจะรักกันได้ไหม