|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 1
๑
ผืนน้ำเย็นเฉียบที่โอบล้อมรอบตัวไม่ต่างจากอ้อมกอดของพญามัจจุราช ยิ่งดิ้นรนเอาชีวิตรอด ยิ่งจมดิ่งลึกลงสู้เบื้องใต้อันมืดมิด มันเย็นเยียบและน่าสะพรึงกลัว
ไม่นะ ทำไมหล่อนต้องมาพบจุดจบแบบนี้ด้วย หล่อนอายุเพิ่ง 25 เอง จะมาตายเพราะอุบัติเหตุทางเรือเนี่ยนะ !
ไม่...หล่อนไม่ยอม !!
ความเดือดดาล เกรี้ยวกราด ขุ่นเคืองต่อโชคชะตาที่อยุติธรรมเป็นแรงผลักดันให้อนันตรารวบรวมเรี่ยวแรงหาทางเอาตัวรอด เรื่องจะภาวนาให้ใครมาช่วยนั้น...อย่าหมาย
หล่อนแข็งใจถีบตัวขึ้นสู่เบื้องบน ฝืนแรงต้านกับสายน้ำอันเชี่ยวกราก อากาศในปอดเริ่มลดน้อยลงทุกที ขณะที่แรงดึงดูจากสายน้ำกลับทวีแรงเพิ่มมากขึ้น ขัดกับเรี่ยวแรงของตนที่ลดน้อยลงทุกขณะ หล่อนดิ้นรนสุดกำลังไม่ต่างจากผู้คนมากมายรอบกาย
ไม่มีใครช่วยเหลือใครได้ เพราะต่างตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน ต้องมาจบชีวิตในลำน้ำเจ้าพระยา
ไม่..ไม่..ไม่ หล่อนจะไม่ยอมเป็นผีตายโหงแบบนี้หรอก
อนันตราไม่ยอมแพ้ รวบรวมกำลังครั้งสุดท้าย ถีบตัวขึ้นเหนือน้ำอย่างรวดเร็ว ทว่า...แทนที่ร่างของตนจะทะยานไปข้างหน้ากลับดำดิ่งลงสู่เบื้องล่าง ถอยห่างจากผู้คนที่แหวกว่ายเอาตัวรอด
อะไร...!! เกิดอะไรขึ้น...!!!
หญิงสาวร่ำร้องด้วยความหวาดกลัว ก้มลงมองปลายเท้า เห็นแสงสว่างระยิบระยับค่อยๆ ลอยขึ้นมา มันมากขึ้นๆ จนกลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้า คืบคลายเข้าหาราวกับมีชีวิต
ความตกใจผนวกกับความหวาดกลัวรีบตะเกียกตะกายถีบตัวหนี้ ลืมไปว่าตัวเองจมอยู่ใต้น้ำเลยสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด อึดใจเดียวก็สำลักน้ำออกมา
ทรมานเหลือเกิน ใครก็ได้...ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย !!!
************
อนันตราค่อยๆ ลืมตาขึ้น เพดานสีขาวที่แลเห็นมันช่างต่างจากเพดานห้องนอนของตนเองเหลือเกิน โคมไฟที่ห้อยลงมาจากกลางห้องก็เช่นกัน มันไม่ใช่โคมนีออน หากแต่เป็นโคมระย้ามีเทียนปักไว้สามเล่ม หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ
มันเป็นห้องเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องเรือนอยู่น้อยชิ้น
นอกจากฟูกที่ใช้รองนอนก็มีโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ ตั้งไว้มุมห้าง ถัดไปจะเป็นหีบไม้ขนาดใหญ่ ผนังห้องเจาะหน้าต่างไว้บานเดียวพอให้แสงสาดผ่านและพอให้ลมพัดพาเข้ามาได้ ไม่มีแม้แต่ม่านบังแดดหรือรูปภาพประดับตกแต่ง
ช่างเป็นห้องที่...สมถะและไม่สามารถบ่งบอกถึงตัวตนของเจ้าของห้องนี้ได้เลย
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...!
เสียงเคาะประตูดึงความสนใจให้เหลียวกลับไปมองเด็กสาวอายุประมาณ 15-16 ประคองถาดอาหารก้าวเข้ามา พออีกฝ่ายเห็นหล่อนลุกขึ้นนั่งก็ยิ้มออก รีบสาวเท้ามาช่วยพยุง
พี่สาว ตื่นแล้วหรือจ๊ะ? สาวน้อยหน้าใสทักทาย
จ๊ะ เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนหรอ? อนันตรากวาดตามองรอบตัวอีกครั้ง หากคำตอบทำเอางันไป
เรือนพักทาสจ๊ะ
ห๊า...! หล่อนอุทานงงๆ
ทาส? ประเทศไทยเลิกทาสไปตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 แล้วนี่ แล้วจะมีทาสได้ยังไง แต่พอมองแม่สาวข้างกายก็แลไม่เห็นคำโป้ปดหลอกลวงแม้แต่ด้วย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะภูมิใจกับสิ่งที่กล่าวออกมาเสียด้วยซ้ำ
ทาสเหรอ? อนันตราย้อนถามงงๆ ไม่มั่นใจว่าตัวเองได้ยินถูกต้องหรือเปล่า
จ๊ะ ที่นี่เป็นเรือนทาสหญิง เรือนทาสชายจะอยู่ด้านนอก
คนฟังกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะขัดจังหวะตรงไหนดี แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า...ควรจะเริ่มถามจากเรื่องอะไรก่อนดี
เอ่อ...พี่ชื่ออนันตรา เรียก นันท์ ก็ได้ แล้วเราชื่ออะไรล่ะ?
เอาละเริ่มจากชื่อก่อนก็แล้วกัน
น้ำนิ่งจ๊ะ เจ้าตัวแย้มยิ้ม ดูท่าทางจะพอใจกับชื่อนี้มาก
ช่างเป็นเด็กสาวที่มองโลกในแง่ดีจริงๆ เหมือนจะพอใจกับทุกอย่างที่ตัวเองมีและเป็นอยู่เลย
จ๊ะ น้ำนิ่ง แล้ว...พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? จำได้ว่าพี่ตกเรือแล้วก็จมน้ำไป ต่อจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย
พี่ตกเรือเหรอ? มิน่า...ท่านจามินถึงไปเจอพี่ที่ริมแม่น้ำ
ท่านจามินเป็นคนช่วยชีวิตพี่ไว้หรอ?
จ๊ะ แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่หรอก ต้องไปถวายการอารักขาองค์ราชา อยู่ก็แต่แม่นายเรืองริน แม่ของท่านจามิน อ้อ...เกือบลืม นี่จ๊ะ ข้าวต้มถั่วห้าสี น้ำนิ่งเลื่อนถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้า
หล่อนมองข้าวต้มมีถั่วเม็ดเล็กๆ หลากสีรวมอยู่ในนั้น ประเมินจากสิ่งที่เห็นแล้ว รสชาติคงไม่น่าพิศมัยสักเทาไหร่ แต่คุณค่าทางโภชนาการคงจะอยู่ระดับสูง ลองชิมดูก็พบว่ามันอร่อยเหลือเชื่อ ช่างขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกจริงๆ
เป็นไง อร่อยใช่มั๊ย? เนี่ย...แม่ข้าเป็นคนปรุงเองนะ แม่เป็นแม่ครัวอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ทุกคนชมกันทั้งนั้นว่าแม่ทำอาหารอร่อย ข้าเองก็อยากเป็นเหมือนแม่ จะได้ทำอาหารให้ท่านจามินกิน
ยามเอ่ยถึง จามิน ดวงตาคู่สวยพลันสว่างสดใส มีชีวิตชีวา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็กคนนี้มีความรู้สึกที่พิเศษสุดกับชายหนุ่ม
อนันตราไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ก้มหน้าทานข้าวต้มไปเรื่อยๆ
ท่านจามินน่ะ เป็นคนใจดี แถมยังรูปงาม เฉลียวฉลาด ศิลปะป้องกันตัวก็ไม่เป็นรองใคร ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้รับเลือกให้เป็นราชองครักษ์หลวงหรอก...
หล่อนเองก็ไม่อยากขัดคอสาวน้อยหน้าใสคนนี้หรอก แต่ถ้าขืนนิ่งไว้แบบนี้คงได้ฟังเรื่องลับที่ไม่ลับเพียบ อีกอย่างตนเองก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ
น้ำนิ่ง หล่อนเรียกเสียงอ่อนดึงความสนใจของอีกฝ่ายมาอยู่ที่ตนเอง
จ๊ะ
ที่นี่ที่ไหนเหรอ?
น้ำนิ่งมองหล่อนเหมือนไม่เข้าใจคำถาม แต่ก็ยอมตอบโดยดีหากไม่ไขความกระจ่างใดๆ
ก็บ้านแม่นายเรืองรินไงจ๊ะ
รู้ว่าเป็นบ้านแม่นาย แต่มันอยู่ที่ไหน? หล่อนนิ่งไป พลางคิดหาถ้อยคำมาเสริมให้ฟังเข้าใจง่ายยิ่งขึ้น อยู่เขตไหน? จังหวัดอะไรน่ะ
ครานี้แม่สาวน้อยเอียงคอมองราวกับพบเรื่องแปลกประหลาดเข้าอย่างจัง
เขต...จังหวัดคืออะไรเหรอ?
อนันตรากะพริบตาปริบๆ อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะถูกย้อนถามมาแบบนี้ ยังไม่ทันขยายความก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา
ให้เอาข้าวมาส่งแค่นี้หายไปนานเลยนะ น้ำนิ่ง
หญิงวัยกลางคนร่างท้วมโผล่หน้าเข้ามามองสองสาว เห็นอนันตราลุกขึ้นนั่งได้ก็ยิ้มให้ด้วยไมตรีจิต
ตื่นแล้วเหรอ?
ค่ะ หล่อนตอบรับอัตโนมัติ แม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร หากรอยยิ้มที่มีให้นั้นอบอุ่นจริงใจยิ่งนัก
ผูกไมตรีไว้ก็ไม่เสียหลายนี่
โชคดีจริงๆ ที่ไม่เป็นอะไร หญิงร่างท้วมหย่อนกายนั่งใกล้ๆ น้ำนิ่ง
นี่แม่ของข้า ชื่อ..สายพิณ แม่จ๊ะ นี่...อา... น้ำนิ่งมีท่าทีอึกอัก จำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายชื่ออะไรกันแน่
อนันตราจ๊ะ เรียกนันท์ก็ได้
เจ้าโชคดีมากนะที่ท่านจามินไปเจอก่อนจะถูกกระแสน้ำพัดเข้าหาวังน้ำวน เจ้าไปทำอะไรแถวนั้นเหรอ? สายพิณถาม
อนันตราฝืนยิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรดี
เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?
หล่อนทบทวนความจำ
ดูเหมือนว่าตนเองกำลังฉลองวันขึ้นปีใหม่กับเพื่อนๆ อีก 4 คน ทุกคนกินดื่มกันอย่างสนุกสนานเพราะได้รับโบนัสพิเศษเลยตกลงกันว่าจะมาล่องเรือสำราญ ดื่มด่ำกับทัศนีย์ภาพยามค่ำคืนของลำน้ำเจ้าพระยา ไม่คิดเลยว่าจะเจออุบัติเหตุชนเข้ากับเรือสำราญอีกลำ ชะตากรรมของผู้โดยสารเรือไททานิคเป็นอย่างไร หล่อนรู้ซึ้งแล้ว เพราะสภาพของตนเองตลอดจนคนอื่นๆ ก็คงไม่ต่างกัน ผิดกันก็ตรงที่ว่า...ในเรือลำนั้นมีเรื่องรักโรแมนติคเกิดขึ้น แม้จะเป็นแค่จินตนาการของผู้สร้างกับคนเขียนบทภาพยนตร์ก็ตาม แต่ชะตากรรมของหล่อนน่ะเหรอ...เฮ้อ...อย่าให้พูดเลย
กว่าจะตะเกียกตะกายมาเป็นผู้จัดการฝ่ายขายระดับเขตได้ เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็ด
แล้วดูสิ ชื่นชมกับผลงานที่พากเพียรมาได้ไม่เท่าไหร่ก็มาเจอเรื่องซวยๆ แบบนี้อีก มันเป็นกรรมเวรแต่ชาติปางไหนเนี่ย
แม่หนู...แม่หนู
เสียงของผู้สูงวัยขัดจังหวะความคิด ดึงหญิงสาวกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
เป็นยังไงบ้าง? ปวดหัวมั๊ย? หรือไม่สบายตรงไหน? ท่านเอ่ยถาม แปลกใจที่จู่ๆ อีกฝ่ายนิ่งไป
ไม่ค่ะ ฉันสบายดี ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือ
แทนที่คนฟังจะสบายใจขึ้นกลับนิ่วหน้า มองเหมือนมีเรื่องกังวล
เจ้าไม่ใช่คนของแคว้นภูพินใช่ไหม?
คะ?
เจ้าพูดแปลกๆ เหมือนไม่ได้อยู่แคว้นนี้ เจ้ามาจากแคว้นไหน? แล้วกำลังจะไปที่ใด?
ท่าทีเอื้ออารีแปรเปลี่ยนเป็นระแวดระวังตึงเครียดขึ้นทีละน้อย ก่อความงุนงงสงสัยให้กับหญิงสาวเป็นอย่างยิ่ง
แคว้น...? หล่อนทวนคำงงๆ
แคว้น...เมืองที่เจ้าเกิดและเข้าสังกัดอย่างไรล่ะ ท่านขยายความอีกนิด
อ๋อ...บ้านเกิดเหรอคะ กรุงเทพฯ ค่ะ
คนฟังนิ่วหน้า ไม่เข้าใจคำตอบแม้แต่น้อย
แล้วแคว้นกรุงเทพฯ นี่มันอยู่ที่ไหนกัน? น้ำนิ่งขอความกระจ่าง หากอีกฝ่ายได้แต่ส่ายหน้า
กรุงเทพฯ ไม่ใช่แคว้น เป็นเมืองหลวงของประเทศไทยยังไงล่ะ หล่อนอธิบาย ทว่าดูเหมือนจะไม่ช่วยไขข้อข้องใจ ชั่วครู่ก็เอะใจ ที่นี่ที่ไหนคะ?
แคว้นภูพินอย่างไรล่ะ
นันท์คิดว่าเป็นชื่อหมู่บ้าน ตำบลหรืออำเภอไหนสักแห่งน่ะค่ะ
ตำบล...อำเภอ คืออะไร? แม่ครัวใหญ่ย้อนถาม
ทั้งสามคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่า...ตกลงแล้วพวกตนกำลังพูดถึงเรื่องใดกันแน่
ที่นี่...ประเทศไทยหรือเปล่าคะ? อนันตรากลั้นใจถาม แม้จะฟังเหมือนเป็นเรื่องเหลวไหล แต่ถามให้แน่ใจก็ไม่เสียหายนี่
ไม่ใช่ ที่นี่คือแคว้นภูพินท่านจำไม่ได้หรอ ข้าก็บอกไปแล้วไง น้ำนิ่งยืนกรานคำเดิม ชักพื้นเสีย
จำได้จ๊ะว่าเป็นแคว้นภูพิน แต่แคว้นนี้อยู่ในประเทศไหน?
ก่อนเส้นเลือดในสมองของสาวน้อยหน้าใสจะแตก ผู้เป็นมารดาก็กล่าวตัดบทเสียก่อน มีท่าทีใจเย็นกว่าบุตรสาวมากมายนัก
ที่นี่...เราไม่เรียกถิ่นที่อยู่ว่า...ประเทศ
คนฟังกะพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าตนเองเข้าใจหรือไม่เข้าใจกันแน่ แต่ก่อนจะซักถามสิ่งใด หญิงวัยกลางคนก็ขยายความอีกนิด
บ้านหลายๆ เรือนมารวมกัน เราเรียกว่าหมู่เรือน หลายๆ หมู่เรือนรวมตัวกันจะเรียกว่า...เขตแดน หลายๆ เขตแดนรวมกันจะเรียกว่า...แคว้น
ทีนี้พอจะเข้าใจขึ้นมาหน่อย แต่ดูเหมือนว่า...หล่อนจะไม่ได้อยู่ในประเทศไทยนะ
อนันตราใจไม่ดี
จะเป็นไปได้ไง แม่น้ำเจ้าพระยาไหลลงสู่อ่าวไทย ถ้าถูกพัดออกไปถึงที่นั่นก็มีแต่ตายกับตาย แต่ถ้าโชคช่วยก็จะมีเรือ เอ๊ะ...ก็สองแม่ลูกบอกแล้วนี่ว่าคนที่ชื่อ จามิน เป็นคนช่วยหล่อนไว้ แล้ว...มันเป็นยังไงมายังไงกันแน่
โอ๊ย...ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่
อนันตรากุมขมับ รู้สึกปวดหัวตุบๆ ชักจะจับต้นชนปลายไม่ถูก
ตกลงแล้วตนเองอยู่ที่ไหนกันแน่ แล้วจะกลับบ้านได้อย่างไร? พวกเพื่อนๆ ล่ะ...เป็นยังไงกันบ้าง? ทุกคนปลอดภัยหรือ...หลงทิศหลงทางเหมือนตัวเอง
หล่อนวางช้อนลง ความอยากอาหารหมดไปในทันที
ไม่ได้ล่ะ ตอนนี้ต้องกลับบ้านก่อน ไม่อย่างนั้นทุกคนจะเป็นห่วง
ขอบคุณสำหรับอาหารและฝากขอบคุณท่านจามินกับแม่นายเรืองรินด้วยนะคะ
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นหากสายพิณยึดแขนไว้
เจ้าจะไปไหน?
กลับบ้านค่ะ
รู้แล้วหรือว่าบ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน?
อนันตราลังเลชั่วขณะ แต่อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
ถ้างั้นรอพบแม่นายกับท่านจามินก่อนดีกว่า บางทีท่านอาจจะรู้ก็ได้ว่าแคว้นกรุงเทพฯ ของเจ้าอยู่ที่ไหน
ในยามปกติหล่อนคงหัวเราะกับคำว่า แคว้นกรุงเทพฯ อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้แค่ยิ้มยังยากเลย
สองคนนั่นจะช่วยได้แน่หรือ? ทว่าพอเห็นสีหน้าเอื้ออาทรระคนห่วงใยของสองแม่ลูกก็เปลี่ยนใจ
ตั้งหลักพักพิงสักสองสามวันก็คงไม่เป็นไรหรอก
อนันตราไม่เคยเฉลียวใจคิดเลยว่า...
ด้วยความรู้และความสามารถของตนนั้น จักพลิกฟ้าคว่ำดินในแผ่นดินนี้
| Create Date : 29 สิงหาคม 2558 |
| Last Update : 29 สิงหาคม 2558 21:32:02 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 589 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
MY VIP Friends
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ