เรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นในตอนกลางคืนที่ฉันอยู่คนเดียว คืนประหลาดที่จะเล่ามีทั้งหมด 3 คืน โดยส่วนตัวแล้วฉันเป็นคนที่สวดมนต์ก่อนนอน (สั่งให้ตัวเองปฎิบัติมาได้สักพักแล้ว) คืนที่1.....คืนนั้นฉันสวดมนต์ก่อนนอเป็นปรกติ แต่ที่พิเศษกว่าคืนปกติคือ คืนนี้ฉันสวดเยอะกว่าทุกคืน เมื่อสวนมนต์เสร็จฉันก้นอน ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงคืน กว่าจะหลับก้เกือบตี1 ฉันรู้สึกตัวว่าตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนและมึนๆ ตามประสาคนที่ง่วงมากๆ ฉันมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างปกติ ของทุกชิ้นตั้งอยู่ที่เดิม แต่สิ่งที่ทำให้ฉันค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ คือ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีน้ำหนัก รู้สึกหวิวๆ ฉันเริ่มสงสัยตัวเองว่า ตกลงฉันตื่นจริงๆ หรือฉันฝัน (ตอนนั้นฉันมองแค่รอบๆเตียง ไม่ได้มองบนเตียง) ฉันต้องการพิสูจน์ว่าฉันฝันหรือตื่น ฉันจึงเอามือไปตีที่หัวเตียง ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย อ้อ! แสดงว่าฝัน เพราะฉะนั้นต้องทำให้ตื่น ฉันพูดกับตัวเอง และฉันก้ได้ยินเสียงของฉันเอง ลองกรี๊ดดดด ออกมาดังๆ เพื่อให้รู้สึกตัว แต่.. พอกรี๊ด ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงตัวเอง เสียงไม่ออก เสียงฉันหายไปไหน (ผีอำหรือเปล่า) ฉันลองมองในห้องตัวเองอีกครั้ง ก็เหมือนเดิม แต่เท่าที่ฟังคนที่เคยโดนผีอำอาการมันไม่ใช่อย่างนี้นิ เอาไงดี ฉันเดินออกไปนอกห้อง(ข้างนอกเปิดไฟ) แสงไฟแยงตาทำให้มองอะไรที่ไม่ชัด ฉันจะไปเคาะห้องข้างๆ เพื่อจะให้เขาช่วยไปเคาะที่ห้องฉันเพื่อให้ฉันตื่นที ไม่มีใครสนใจฉัน ทำไงดี??? ฉันตกใจ เข้าห้องตัวเองอีกรอบ แล้วคิด เอาไงดี อ้อ!!!! ใช่ๆๆ ฉันต้องนั่งสมาธิ และแผ่เมตตา ใช่ๆ ฉันเริ่มทำ อยู่ๆ..... ตัวฉันก้เย็นวูบบบบบบ และเริ่มค่อยๆ รู้สึกตัวและลืมตา ฉันตกใจมากๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิด ตอนนั้นตี2 ครึ่ง ฉันเปิดไฟนอน ห้อยพระที่คอ และหลับต่อ ก้เปนปกติ คืนที่2 กำลัง งงๆ กับคืนที่1 คืนนี้จึงไม่สวนมนต์ และไม่นอน นอนตอน6โมงเช้า ที่ทำอย่างนี้เพราะกำลังตกอยู่ในสภาวะทำใจ และตกใจ คืนที่3.....โอเค คืนนี้ไม่น่าจะมีอะไร คืนนี้ฉันสวนมนต์ก่อนนอนและนอนเวลาเดิม ตื่นมากลางดึกอีกแล้ว ตื่นมาตอนตี 3 และนอนต่อทันที คราวนี้ฝัน...ฝันว่ามีคนเอาศพมาฝากกับเราซึ่งคนที่เอามาฝากเป็นคนฆาตกรรมศพนี้เอง ส่วนเจ้าของศพ ก็มาตามหาร่างโดยทำว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ ทุกคนไม่รู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ตายแล้ว มีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้เพราะร่างของเขาอยู่กับฉันนิ เครียด มาก เอาไงดี จะปรึกษาใครดีล่ะ ฉันไม่กล้าปรึกษาใครเพราะกลัวว่าคนที่เราจะปรึกษาเขาจะกลัวและจะทำให้มันเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้ ถามตัวฉันว่ากลัวมากๆ ฉันคิดๆ สักพักฉันจึงหาวิธีได้ คือบอกกับผู้หญิงเจ้าของร่างนั้นว่า เดี๋ยวฉันจะเอาร่างไปทำพิธีตามศาสนาให้ แล้วอยู่ๆ .... ฉันก็ตื่น ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาตี5ครึ่ง ตื่นมาฉันก็ก่ายหน้าผาก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ยย ฉันจึงรอให้เช้าและไปใส่บาตรกรวดน้ำ ...... ..... คืนต่อมาฉันกินยานอนหลับเลย และก็เป็นปกติจากนั้นมาไม่เกิดเหตุการณ์แปลกๆ ในช่วงระหว่างคืน กับฉันแล้ว   Create Date : 29 มิถุนายน 2553     Last Update : 29 มิถุนายน 2553 18:38:25 น. Counter : 436 Pageviews.   1 comment Share Tweet

แสงสว่างส่องทาง.....ความรัก ความรักสวยงามเสมอ .......เมื่อพบเจอ..... โลกของเราก็หมุนได้เพราะความรักที่ได้จาก .......ดวงอาทิตย์........ แสงสว่างได้นำพาหัวใจดวงน้อยๆได้หมุนท่องเที่ยว ...........เพื่อเรียนรู้จักรวาล......... เจอดาวศุกร์ ดาวเสาร์ ดาวพลูโต .....หรือแม้กระทั่ง..... ****ทางช้างเผือก**** ทำให้เราซึ้งใจได้ ทุกครั้งที่เห็น .......แต่แล้วถ้าวันหนึ่งวันใด....... ดวงอาทิตย์กลับหันหลัง ขาดแสงสว่าง ความอบอุ่น แล้วเราจะเห็นสิ่งสวยงามต่างๆ นั้นได้หรือไม่ แล้วความรักจะสวยงามต่อไปได้อย่างไร? .............................................   Create Date : 03 ธันวาคม 2552     Last Update : 3 ธันวาคม 2552 18:05:43 น. Counter : 264 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ต่างคน ต่างรู้จัก แต่ต่างคน ต่างไม่เข้าใจ เมื่อ...เธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน เมื่อ...ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แค่อดีต...เธอเคยรักฉัน แค่อดีต...ที่ฉันเผลอใจไปรักเธอ ตอนนี้...เธอทำเหมือนว่า เธอยังรักฉัน ตอนนี้...ฉันก็ทำเหมือนว่า ก็รักเธอเหมือนกัน แต่...วันนี้เธอมีแฟนแล้ว แต่...วันนี้ฉันเดินไปบอกรักเธอ เพราะคิดว่าเธอยังไม่มีใคร เธอว่า...ฉันไม่มีทีท่าจะชอบเธอ เธอว่า...เธอยังชอบฉันอยู่ ฉันว่า...เธอคงจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้ว ฉันว่า...เธอดีกับฉันจัง แต่มันอาจจะสายไป ใครๆก็บอก...เธอไม่เคยจีบฉัน แต่ทำกิริยาว่าฉันเป็นแฟนเธอ ใครๆก็บอก...ฉันไม่เคยเก็บอาการ แต่ทำไมเธอจึงดูไม่ออก และแล้ว...วันนี้ตกลงเราเป็นอะไรกัน และแล้ว...เธอกับฉันก็จุมพิตกัน ทั้งที่ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ ....... ถ้าการจุมพิตครั้งนี้ จะเป็นการจุมพิตครั้งสุดท้าย ดังนั้น...ครั้งนี้ก็คงเป็นการจุมพิตเพื่อ "จากลา" "...จูบเพื่อร่ำลาในความสัมพันธ์ ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป โดยไม่รู้จักเธอ..." --------------*****////+--****/----***/+++++---------------   Create Date : 28 สิงหาคม 2551     Last Update : 1 กันยายน 2551 11:42:36 น. Counter : 262 Pageviews.   2 comment Share Tweet

...ใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจในรัก... ...==...."ความรักเป็นอะไรที่ยากเกินเข้าใจ"...==... คนบางคน...มีรักแล้วก็สามารถมีรักอื่นได้อีก แต่ทำไม ...บางคน ...สามารถรักได้แค่คนๆเดียว คนบางคน... บอกว่ารักคือการให้ แต่ทำไม ...บางคน ...บอกว่ารักคือทุกๆสิ่ง คนบางคน ...มีรักเพื่อให้หัวใจชื่นบาน แต่ทำไม... บางคน ...มีรักเพื่อความอบอุ่นในใจ คนบางคน ...บอก หากรักแล้ว ไม่ได้รักกลับคืนมาก็เสียเปล่า และทำไม ...บางคน ...ก็รู้ว่าเขาไม่รักก็ยังจะดั้นด้นไปรักเขา แล้วตกลง..."คนบางคน"...หรือ..."บางคน"...กันแน่ที่ไม่เข้าใจในรัก ======..........ความจริง แท้ที่จริงแล้ว........======= ความหมายของคำว่า "รัก" มันอยู่ในความรู้สึกภายในใจของทุกๆคนอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า...มันไม่สามารถตีความออกมาเป็น "ตัวอักษร" ได้ ก็เท่านั้นเอง   Create Date : 02 พฤษภาคม 2551     Last Update : 2 พฤษภาคม 2551 17:30:59 น. Counter : 280 Pageviews.   5 comment Share Tweet

ตุ๊กตาหมีสีขาวกับจดหมายของลูกสาว “พ่อรู้ไหมว่าบางครั้งพ่อพูดบางคำออกมา มันทำร้ายจิตใจเพรชมากขนาดไหน เพรชพยายามไม่คิดอะไร แต่คำพูดของพ่อที่พูดออกมา เพรชเสียใจมาก” ฉันบอกพ่อขณะที่ฉันกับพ่อนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน “พ่อไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เพรชเสียใจนะ ... พ่อพูดด้วยความเป็นห่วง แต่เพรชไม่เข้าใจพ่อเอง” “พ่อชอบพูดเหมือนกับว่า เพรชไม่เอาไหน เพรชมีอะไรเพรชก็เล่าให้พ่อฟังทุกเรื่อง ทำไมพ่อไม่เข้าใจเพรชเลย” “เด็กสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน พูดอะไรก็ไม่ยอมฟัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่” “พ่อเอ๊ะอะอะไรก็เด็กสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน” “พ่อว่าเพรชกับพ่ออยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก...” เพรชกับพ่ออยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก คำๆนี้ได้ลอยเข้าไปในหูทั้งซ้ายขวาและพากันเข้าไปในส่วนประสาท ที่เรียกว่า “ความรู้สึก” ฉันตกใจกับคำๆนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบแต่อย่างใด ต่อคำพูดนี้ให้กับผู้เป็นพ่อได้เห็น ฉันค่อยๆ ลุกตัวขึ้นจากโซฟา แล้วหยิบหมอนที่อยู่บนตักวางไว้บนโซฟา “เฮ้อ!!!...” เสียงถอนหายใจของพ่อฉันที่นั่งดูทีวีต่อ อยู่บนโซฟา พร้อมกับส่ายหน้าไปมา พ่อหายใจดังขึ้นแสดงความไม่พอใจให้เห็นออกมาชัดเจน ส่วนฉันได้แต่ค่อยๆพาความรู้สึกเมื่อครู่ เดินขึ้นไปบนห้องส่วนตัว เมื่อมาถึงห้องนอนห้องส่วนตัวของฉัน ฉันเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าผ้า เดินไปที่ห้องน้ำหยิบแปรงสีฟันของฉัน แล้วเดินพาน้ำตาที่ค่อยๆไหล กลับมานั่งที่เก่า เสื้อเชิ๊ตสีเหลืองเสื้อที่ฉันชอบใส่เวลาไปกับพ่อเพราะมันดูเรียบร้อยดี เสื้อคอสามเหลี่ยมสีเทากับกางเกงยีนส์ที่พ่อซื้อให้เมื่อวันที่ไปเดินตลาดกับพ่อด้วยกัน และเสื้อผ้าอีกประมาณห้าชุด ฉันค่อยๆบรรจงพับเก็บเข้ากระเป๋า แต่ทำไมเสื้อฉันมีหยดน้ำเป็นดวงกลมๆ ติดอยู่นะ “พ่อว่าเพรชกับพ่ออยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก” ทำไมคำนี้มันยังคงดังก้องอยู่ในหูนะ ทำไม ทำไมพ่อต้องพูดแบบนั้น ทำไม เอ๊ะ! แปลกจัง...ฉันยังไม่ได้ล้างหน้าสักหน่อย ทำไมหน้าฉันเปียกนะ หลังจากที่ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ฉันหันไปดูตุ๊กตาหมีสีขาวเก่าๆ ที่นอนอยู่บนเตียง ตุ๊กตาตัวนี้พ่อซื้อให้ในวันที่ฉันอายุครบ 10 ขวบ ซึ่งก่อนหน้านี้ฉันเคยอ้อนอยากได้ตุ๊กตาตัวนี้ ตอนนี้มันอยู่กับฉันได้ 10ปีแล้ว ฉันค่อยๆ นอนลงกอดตุ๊กตาตัวนี้ก่อนที่ฉันจะไป สักพักฉันก็ออกจากบ้านหลังนี้ ด้วยพูดของพ่อที่ว่า “พ่อว่าเพรชกับพ่ออยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก” ในเมื่อพ่อคิดอย่างนั้น เพรชก็จะไป พ่อจะได้สบายใจ ไม่ต้องมาทนปวดหัวกับลูกสาวที่ไม่เอาไหนคนนี้ ฉันทิ้งจดหมายเขียนถึงพ่อว่า “พ่อคะ เพรชจะไปอยู่ที่อื่น เพรชสงสารพ่อที่มีลูกสาวอย่างเพรช พ่อต้องมานั่งปวดหัวเครียดเรื่องเพรชตลอด เพรชมันไม่เอาไหน เพรชขอโทษนะคะ พ่อรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ....รัก จากเพรช” เมื่อออกมาจากบ้าน ฉันได้งานเป็นแม่บ้านที่ต่างจังหวัด ฉันต้องการมาไกลๆ เพื่อพ่อจะได้ตามฉันไม่เจอ ไม่สิ...พ่อคงกำลังนั่งดีใจอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันทำงานบ้านทุกอย่าง อยู่กินกับเจ้าของบ้าน ได้วันละ 120 บาท เจ้านายฉันเป็นสองสามีภรรยามีลูกชายอายุ 8เดือนแล้ว แรกๆเจ้านายทั้งสองดีกับฉันมาก แต่พออยู่ไปอยู่มา คุณผู้หญิงเริ่มใช้ฉันเยี่ยงทาส เวลาที่ทะเลาะกับคุณผู้ชายที่ไรก็ชอบมาลงที่ฉัน ตบตีฉันบ้าง ให้ฉันเป็นที่ระบายอารมณ์ ไม่พอใจก็ตบหัวฉัน ตบหน้าฉัน คุณผู้ชายก็มักจะมาปกป้องฉันอยู่เรื่อยๆ แต่แล้วคุณผู้ชายก็แอบย่องเข้ามาในห้องฉัน ขืนใจฉันจนสำเร็จ... พ่อของฉันไม่เป็นอันนอน เขารอคอยให้ลูกสาวอย่างฉันกลับมาบ้าน ทั้งแจ้งตำรวจ ทั้งลงหนังสือพิมพ์ประกาศตามหาฉัน พ่อไม่หลับไม่นอน เขาหยิบตุ๊กตาที่ซื้อให้ฉันขึ้นมากอด หยิบจดหมายที่ฉันเขียนถึงก่อนไป หยิบขึ้นมาอ่าน พ่อเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้กับตัวตลอด จนพ่อไม่สบายหนักเพื่อนบ้านพากันหามพ่อเข้าโรงบาล “เพรช...เพรชลูกพ่อ กลับมาหาพ่อนะลูกนะ เพรช...ลูกอยู่ไหน กลับมาอยู่กับพ่อนะลูก พ่อขอร้อง...” พ่อพูดกับสายลมที่ผ่านเตียงที่ท่านนอนให้น้ำเกลืออยู่ ในขณะที่มือขวาก็กำจดหมายฉบับนั้นไว้ ส่วนข้างกายก็มีตุ๊กตาหมีสีขาวนอนอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาที่ฉันออกจากบ้าน พ่อไม่ได้สุขเลยสักนิด ถึงแม้ลูกของท่านจะทำตัวให้ท่านปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันแค่ไหน ท่านก็ไม่เคยเกลียดหรือโกรธลูกของท่านเลยสักครั้ง บางครั้งคำบางคำที่หลุดออกมาจากปาก ท่านพูดไปด้วยความโมโห แท้จริงแล้วทุกวันนี้ท่านมีชีวิตอยู่ก็เพื่อลูกสาวของท่านเอง ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู “เพรชเย็นแล้วลูก ลงมาทานข้าวเถอะลูก พ่อทำกับข้าวเสร็จแล้วนะลูก” เสียงพ่อเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้องของฉัน เรียกฉันไปทานมื้อเย็นฝีมือท่าน “ค่ะ พ่อเดี๋ยวเพรชลงไป” ฉันตอบพ่อก่อนที่พ่อจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร รอฉันทานมื้อเย็นพร้อมกัน นี่ฉันกำลังจะทำอะไร ฉันจะออกจากบ้านจริงๆหรอ สิ้นคิดเสียจริง ฉันจะต้องไม่ทำอย่างที่ฉันคิดเด็ดขาด ฉันรักพ่อมาก ถึงแม้พ่อจะค่อนข้างขี้บ่น แต่ฉันเชื่อว่า ท่านก็ต้องรักและเป็นห่วงฉันมากๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่เก็บคำพูดเล็กๆ น้อยๆ มาคิดอีกแล้ว และฉันจะพยายามไม่ทำตัวให้พ่อต้องมานั่งปวดหัวกับฉันอีก “เพรชเธอคิดถูกแล้ว!!” ฉันพูดกับตัวเองพลางก็หัวเราะในความเขลาของฉัน ฉันเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าหยิบออกมาแขวนเก็บไว้ในตู้ที่เดิมของมัน หยิบแปรงสีฟันเดินไปไว้ในห้องน้ำ และเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ฉันไม่ทำอะไรสิ้นคิด... “เพรชรักพ่อที่สุดเล้ยยยย”   Create Date : 18 มกราคม 2551     Last Update : 18 มกราคม 2551 21:46:24 น. Counter : 259 Pageviews.   4 comment Share Tweet