My first journey ด้วยสายการบินไทย smooth as silk ยกเว้นตอนลงไส้แทบจะไปรวมกับกระเพาะ ลงแรงโคตรๆ (หนักยิ่งกว่าแอร์เอเซียอีก) สาวบ้านนามาถึงเมืองนอกเรียบร้อยแล้ว เป็นการเดินทางที่ตื่นเต้นระทึกขวัญพอสมควร ช่วงต่อเครื่องที่ แอลเอ มีหลงทางพอให้หูตาแหกเนื่องจากกลัวว่า ไอ้บ้านนอกอย่างเราจะตกเครื่อง ถามเจ้าหน้าที่นิโกรผิวดำ เค้าบอกให้ขึ้นสายน้ำเงินไปterminal 7 เราก็ไปยืนรอป้ายสายน้ำเงิน รถมาก็เดินขึ้นไปอย่างมั่นใจ บนรถก็มีป้าชาวเมกซิกัน มันชมว่า "Your sweater 's very nice. I had have it for long time ago" ประโยคแรกเราก็ยิ้มด้วยความปลื้ม แต่ประโยคหลัง มันหมายความว่าไงวะ... นั่งไปได้ซักพัก รถมันก็ผ่าน terminal1,2....6 ต่อไปterminal 7 รีบตาลีตาเหลือกลุกขึ้น แต่เนิ่น ทำไมรถมันออกเลนขวาวะ จอดซิโว้ย ฉันจะลง(คิดในใจ) terminal 7 ปรากว่ามันไม่จอดเลยออกนอกเมืองไปไกลมาก ถามคนที่อยู่บนรถ ไม่มีใครรู้จักหรือมันไม่เข้าใจสำเนียงภาษาอังกฤษที่สุดแสนจะไฮโซ ของเรา.. เลยต้องแหวกประชาชี(เกิน80% เป็น พวกเมกซิกันกับนิโกร น่ากลัวจริงๆ) ไปถามคนขับ เค้าบอกให้ลงไปต่อรถเมลล์สายน้ำเงินย้อนไปลอท ซี เลยต้องแบกสังขารฝ่าความหนาวเหน็บผ่านลานจอดรถ ไปหาทางขึ้นรถเมลล์ใหม่ ได้สัมผัสบรรยากาศเวลาหายใจแล้วมีควันออกจากปาก เหมือนในหนังเลย ระหว่างทางมืดและเปลี่ยวไม่มีคนเลยสักคนเดียว เดินเหลียวซ้ายแลขวา ไอ้หน้าไหนท่าทางไม่ปลอดภัยเข้าใกล้ แม่จะร้องให้ลั่น ซ้อมถือกระเป๋าโน้ตบุคให้ถนัด เผื่อมันจะใช้เป็นอาวุธได้ เดินไปก็นึกไป ทำไมมาลำบากตอนแก่นะเรา เอาว่ะ ขอยืมคำน้องอรมาใช้หน่อย " สู้โว้ย" สุดท้ายเจอจนได้ คราวนี้ก่อนขึ้นรถถามคนขับก่อนเพื่อความแน่ใจ OK Go ahead คนขับรถคราวนี้เป็น วัยรุ่นblack guy ขับรถพร้อมร้องเพลงแรพเป็นจังหวะ รถก็เลยค่อนข้างกระตุกตามจังหวะ เฮ้อ ! ตูจะรอดหรือเปล่าวะเนี่ย ที่terminal 7ตอนเดินเข้าไปต้องผ่านด่านตรวจ มันตรวจละเอียดจริงๆสแกนแม้กระทั่งรองเท้า ต้องเดินเท้าเปล่าเข้าไป ระหว่างนั่งรอ ด้วยความตื่นเต้นบวกกับความเหนื่อยจากการเดิน เลยเดินไปหาน้ำกินเสียหน่อย แม่เจ้าโว้ย น้ำดื่มขนาด 500 ซีซี มันราคาตั้ง 2.40 USD 85 บาทเลยหรือเนี่ย ตอนนั่งเครื่องยูไนเต็ดแอรไลน์ โอ้ พระเจ้า เก่งมากเลยจอร์ช มันชั่งนิ่มนวลอะไรเช่นนี้ ต้องให้กัปตันการบินไทยมาเรียนด้วยเสียแล้ว ตอนจะไปเอากระเป๋า ก้ต้องจ่ายค่ารถเข็นอีก 3 เหรียญ แล้วเดินไปหาแทกซี่ เลยเรียกใช้แทกซี่ของสนามบินดีกว่า น่าจะปลอดภัยสำหรับสาวสวยอย่างเรา คนขับรถเป็นเมกซิกันอีกแล้วครับท่าน แต่เป็นคนน่ารักดียิ้มแย้มชวนคุยมาตลอดทาง แถมยังอยู่รอจนเราเข้าบ้านได้เค้าถึงไป ค่าแทกซี่ 60 USD เห็นบ้านพักก็โอเค ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมาก แต่พอเห็นห้อง ทำไมมันเล็กจัง แต่น้องๆที่อยู่ก็ดูน่ารักดี สุภาษิตโบราณบอกไว้ คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก พรุ่งนี้น้องเค้าจะพาไปแบงค์เพื่อเปิดบัญชี และจะซื้อโทรศัพท์มือถือด้วย เดินออกไปนอกบ้านก็ไม่เห็นตู้โทรศัพท์ เลยยังไม่ได้โทรหาใคร เฮ้อ เดี๋ยวบรรดา เดอะแก๊งจะเป็นห่วงว่า หลงไปกับพี่มืดที่ไหนเสียแล้ว   Create Date : 09 เมษายน 2550     2 comment Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2551 23:12:45 น.     Counter : 400 Pageviews.   Share Tweet