หมอกจางคาบลูกสาวมาให้ช่วยเลี้ยง
เธอเข้ามาในคืนข้ามปีพอดิบพอดี
ลูกแมวน่าจะเกิดมาได้หลายวันแล้วเพราะลืมตาแล้ว
ดวงตากลมโตสีฟ้า จ้องมองมาที่ฉันอย่างหวาดกลัว

เรามีพื้นที่ส่วนตัวอยู่กันคนละมุม
ไม่ก้าวล่วงอาณาเขตของกันและกัน
หมอกจางก็ยังวางฟอร์มจัด
และไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวเหมือนเดิม
แต่ลูกแมวน้อยนั้นออกจะอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกอย่าง
และซนมากด้วย

บางครั้งฉันแกล้งทำเผลอ
จะเห็นเค้าแอบจ้องมองอยู่ไกลๆ
เค้าคงนึกสงสัย...
เพื่อนร่วมโลกใบใหม่ เผ่าพันธุ์นี้คืออะไร
ใช่พวกมะนุดที่จะมาเป็นทาสเรารึเปล่า
แม่แมวคงสอนไว้ "อย่าไว้ใจพวกมะนุดดดด"

ผ่านไปได้หลายวันลูกแมวแข็งแรงขึ้น
ถอดแบบนิสัยแม่แมวมาอย่างชัดเจน
เวลาขอเล่นด้วยเค้าจะทำเสียงขู่ "ฟ่ออออ" 
และใช้กรงเล็บตะปบที่พื้น
เล็บเล็กๆเหมือนหนามกุหลาบ
คงคิดว่าจะป้องกันอันตรายจากเจ้าพวกมะนุดได้

ธรรมชาติมอบของขวัญ
ให้กับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่เกิดมาบนโลก
เธอมีกรงเล็บเล็กๆของเธอ
ส่วนฉันก็มีมันสมองน้อยๆของฉัน
ที่พอจะชาญฉลาดอยู่บ้าง
ฉันส่งสายตาเว้าวอน...แล้วเอื้อมมือออกไปจับ

"ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก เรามาเป็นเพื่อนกันนะ
ดูหมาจรจัดด้านนอกนั่น
แม้แต่แม่ของเธอก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด
โลกนี้มันกว้างใหญ่และอันตรายมากเธอรู้มั้ย
บางครั้งการมีเพื่อนดีๆสักคน
ก็ช่วยให้เราไม่ต้องสู้อย่างเดียวดาย"


..


คืนนั้นเราสบตากัน...ฉันกับลูกแมว
มีเสียงหนึ่งก้องสะท้อนอยู่ภายใน

"ได้โปรดรักฉัน ดูแลฉัน อย่าปล่อยให้ฉันต้องอยู่เพียงลำพัง"

เสียงที่ได้ยินนั้นดังมาจากที่ไหนกันนะ
จากสายตาเว้าวอนของลูกแมว
หรือจากภายในใจของฉันเอง

จากที่ไม่เคยคิดว่าจะรับผิดชอบชีวิตใครได้
คงต้องเริ่มอะไรใหม่ๆบ้างแล้วล่ะ

"อ่าาาา...มาอยู่ด้วยกันนะเจ้าแมวน้อย อย่าหนีฉันไปไหนนะ"

ฉันอุ้มลูกแมวไว้ในอ้อมแขน
ยอมให้เจ้าเหมียวขีดข่วนบ้างในครั้งแรก
แต่ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก
เพราะเล็บของมันเล็กกว่าหนามกุหลาบบางดอกซะอีก